Ηλίας Κεφάλας

Σκέφθηκα σήμερα να αφιερώσω την παρούσα ανάρτηση σε έναν σπουδαίο και Μεγάλο Έλληνα, τον Ηλία Κεφάλα. Ο Κεφάλας είναι κεφάλαιο, μεγάλο και τρανό, για την σύγχρονη Ελληνική Ποίηση. Είναι σίγουρα από τους κορυφαίους εν ζωή Έλληνες δημιουργούς.

Ο ποιητής Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο λιλιπούτειο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στο γενέθλιο τόπο, εργαζόμενος σε Υπηρεσία του Δημοσίου. Ασκεί λογοτεχνική και εικαστική κριτική, συνεργαζόμενος με περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Σε στήλη του περιοδικού «Ευθύνη» δημοσιεύει κριτικές αποτιμήσεις προσώπων και κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ως ύστερες εντυπώσεις από μια δεύτερη ανάγνωση. Συντελεί στην έκδοση της επιστημονικής επετηρίδας «Τρικαλινά», η οποία συνιστά μια δημιουργική επισκόπηση των τεχνών και των επιστημών στην περιοχή των Τρικάλων. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και πολωνικά.

H Εργογραφία του:

.

Ποίηση: "Τα μαστίγια" (1980), "Μεταλλαγή στο απροσδόκητο" (1982, 1984), "Τα φύλλα του νερού" (1986), "Σκοτεινός μαγνήτης" (1989), "Το έρημο λυκόφως" (1992), "Λόγος για την αβεβαιότητα" (1997, 1999), "Τα μνήστρα της αβύσσου" (2003), "Σιωπητήριο χιονιού" (2005).

.

Δοκίμια: "Η γενιά του ιδιωτικού οράματος" (1987), "Η Κυριακή των ποιητών" (1993), "Παράθυρα ονείρου" (2000), "Νίκος Παππάς. Μιά παρουσίαση" (2002).

.

Πεζογραφία: "Μεσημβρινά δαιμόνια" (1997), "Φάσματα της ερημιάς" (1999), "Χιόνι στα όνειρα" (2001), "Χώμα, χώματα" (2007).

.

Παιδικά: "Η μαγική τρομπέτα" (ποίηση, 2003), "Ανθισμένες καρδούλες" (αφήγημα, 2004), "Το λαίμαργο γουρουνάκι" (παραμύθι, 2004), "Ιστορίες που δεν πρέπει να ξεχαστούν" (παραμύθια, 2004).

.

Ανθολογίες: "Ανθολογία Σύγχρονης Ποίησης: Η δεκαετία του 1980. Το ιδιωτικό όραμα" (1989).

Στην ποίησή του παλεύει με διάφορα θέματα, αγκάθια της ποιητικής του ψυχής. Η ερημία, η μοναξιά, ο ορισμός της πατρίδας και ένας νόστος, που μπορεί να είναι φυσικός ή ιδεολογικός, αποτελούν μερικές από τις σκέψεις και βιωματικές εμπειρίες του που καταγράφονται και στολίζονται με τα κοσμήματα της αθάνατης ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας. «Η συνείδηση της γης» του, για την οποία μίλησε με στόμφο ο Σικελιανός, και η μυρωδιά του αχνιστού χώματος, που προσωποποιείται και βγαίνει στην αρένα της ζωής πάντα νικητής, καυτηριάζουν το είναι του ποιητή και του θεραπεύουν πάσα νόσο και πάσα ασθένεια. Μαζί του στην ίαση ακολουθούμε κι εμείς, προσδοκώντας να γευθούμε λίγο από τον στεναγμό και την ανάστασή του.

Αξίζει να απολαύσουμε κάτι από την δική του γλυκειά ματιά:


Η ΠΑΛΙΑ ΒΡΟΧΗ

Γυρίζω
και είμαι σαν ένα ρούχο παλιό
φαγωμένο από μέσα.
Κρύες ανάσες με διαπερνούν
και με μουσκεύει μια παλιά βροχή.
Από που αρχίζει και που τελειώνει
ο κόσμος;
Απέραντα χωράφια υγρά μ’ εκμηδενίζουν.
Και αυτό το κοράκι
πάνω στη γέρικη μοναχική λεύκα
κοιμάται από τη μέρα που λείπω.

(1992)

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΚΟΣΜΟΥ

Μεγάλα πηγάδια ανοίγονται μέσα σου
από άγνωστους φοβερούς καιρούς
προσέχεις να μην κατολισθήσεις
απορείς για την σκοτεινιά που αναβλύζουν
σκέφτεσαι να απευθύνεις το λόγο
στην τρομερή ηχώ τους
και λέξεις ανυποψίαστες επιστρέφουν
στο αμήχανο πρόσωπό σου
αναρωτιέσαι αν συλλάβισες ποτέ
και είπες: έρμαιο ή σύγκρυο
λέξεις με άνεμο και παγερό νερό μέσα τους
λέξεις του μέσα κόσμου που σε αγκαλιάζουν
με τα μεγάλα μαύρα τους φτερά.

(1990)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Με συλλαβισμούς
επάλληλους στη γλώσσα
βρήκα το ξόρκι.

Μ’ αρχαία δίψα
αναβάτης και ίππος
μπήκαν στη νύχτα.

Στο «αχ» - φαράγγι.
Ανοίγω τα φτερά μου
και -μέσα- πέφτω.

Χαρτιά, μολύβια
κι ατέλειωτο ποίημα.
Το τσάι κρύο.

Πότε τα ’ζησα;
Σκόρπια χρόνια σαν φύλλα.
Πότε τα ’χασα;