Δέηση τοῦ Δεκαπενταυγούστου...

Ἔλα σάν αὐγουστιάτικο μελτέμι
- προτοῦ οἱ ἑφτά πληγές σφραγίσουνε τό τέλος -
παραπονεμένος ἄνεμος
νά χαϊδέψης τό κατώφλι μας.
Ἡ φωνή μας σέ περιμένει
- ἔχει ἀπομείνει μονάχη -
τραγούδι ἐπίμονό του τζίτζικα στό κοιμητήρι.
Περιδιάβασε ἀνάμεσα στίς τύψεις μας.
Ἔχει μιά λύπη ἡ δέησή μας,
ἀπό ἕναν παιδικό καιρό, πού ξανάνθισε
μιά τρυφερότητα νησιώτικης ἀκρογιαλιᾶς
ποῦ καθρεφτίζει τούς οἰκτιρμούς σου.
Κατέβα ἀπό τούς λόφους,
φέρε τήν πηγή τοῦ ἐλέους σου
ν' ἀναβλύση πλάι στήν πληγή μας.
Μάζεψε πάλι ἐκ περάτων
τά μηνύματα τῆς χαρᾶς,
φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
ποῦ σημαίνουν τήν Παράκληση
καί φέρτα νά τά καρφώσης
στεφάνι στήν πόρτα μας!

Ματθαῖος Μουντές

Εἰσοδεύοντας σήμερα στὸν πανίερο καὶ εὐκατάνυκτο κόσμο τοῦ πάνσεπτου Δεκαπενταυγούστου, θεωρήσαμε σωστό νὰ παραθέσουμε τὸ ποίημα αὐτὸ τοῦ σεμνοῦ καὶ Θεοτοκοφίλητου ποιητῆ, τοῦ μακαριστοῦ Ματθαίου Μουντέ, τοῦ Χίου.

Δὲν ὑπάρχουν λόγια γιὰ νὰ ἑρμηνευτεῖ ὁ φωτεινὸς καὶ εὐσιγκίνητος ποιητικὸς λόγος τοῦ Μουντέ. Μόνο μέσα μας ὁ στοχασμὸς, ποτισμένος, ὅπως τὸ θερινὸ τὸ μποστάνι, ἀπό τὰ δάκρυα τῶν εὐχητικῶν δεήσεων στὴ Χάρη Της, ἐγγράφει στὸ σημειωματάριο τῆς ψυχῆς λόγους σιωπῆς - ἰκέσιους λόγους, γραμμένους μὲ τὴ γλώσσα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος (ὅσ. Ἰσαάκ ὁ Σῦρος), γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τοὺς διαβάζει ὁ Θεός.

Στὴν Παναγιά μας ἀπευθυνόμαστε μαζί μὲ τὸν ποιητή:

Ἡ φωνή μας σέ περιμένει
- ἔχει ἀπομείνει μονάχη -
τραγούδι ἐπίμονό του τζίτζικα στό κοιμητήρι.

Κι Ἐκείνη ἔρχεται μὲ τὸ μελτέμι τοῦ ἀπόβραδου, ἐκειδὰ δηλ. ποὺ διαβάζουμε τὴν Παρακλησή Της, γιὰ νὰ μᾶς φιλέψει καλωσύνη καὶ ἔγνοια παντοτεινή. Ὅπως κι ἡ Μάνα μας...

Καλόν Δεκαπενταύγουστο.

π. Κων. Ν. Καλλιανός