Τις τελευταίες ημέρες, και κυρίως νύχτες, παρατηρούμε στη μεγαλούπολη του Λονδίνου αλλά και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας (Μπίρμινγχαμ, Λίβερπουλ, Μπρίστολ και αλλού) να εξελίσσεται μια μεγάλη αναταραχή, που φθάνει στα όρια της κοινωνικής επανάστασης. Η αστυνομία και το κράτος δείχνουν αδυναμία να σταματήσουν ή έστω να περιορίσουν την... εξέγερση, και σε πολλές περιοχές κυριαρχούν το χάος, η αναρχία, η παρανομία και η εγκληματικότητα, αλλά βέβαια πάνω απ’ όλα ο φόβος και η ανασφάλεια.
Μπορεί η αφορμή να ήταν ένα συγκεκριμένο γεγονός, του θανάτου ενός ανθρώπου στο Βόρειο Λονδίνο, με εμπλοκή της αστυνομίας, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι τη στιγμή αυτή συνθήκες, αλλά όπως γίνεται κατανοητό, από ό,τι ακολούθησε, η αιτία ήταν άλλη, προφανώς βαθύτερη, που μάλλον έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής, με τον επαγγελματικό προσανατολισμό (ή μη), με το μορφωτικό επίπεδο, αλλά πάνω απ’ όλα με την πνευματική και ηθική καλλιέργεια όλων αυτών που πρωταγωνιστούν στα επεισόδια των τελευταίων 24-ώρων.
Δυστυχώς οι ημέρες αυτές αποδεικνύονται κρίσιμες και για τη μεγάλη αυτή χώρα της Βρετανίας, για διαφορετικούς λόγους απ' ό,τι για τις άλλες Ευρωπαϊκές και τις λοιπές χώρες του κόσμου. Τελικά κανείς και τίποτα δεν μένει αλώβητο από τη μεγάλη κρίση αξιών, που μαστίζει το τελευταίο διάστημα την οικουμένη ολάκερη.
Αξίζει να υπενθμίσουμε, έστω και επιγραμματικά, ότι κατά τη δεκαετία του 1960 οι ντόπιοι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου, εμφορούμενοι από ακραιφνώς κοσμικό πνεύμα έλαβαν κατά πλειοψηφία την απόφαση να αφήσουν στην άκρη οτιδήποτε παραδοσιακό και να ακολουθήσουν τη μόδα, το νέο τρόπο ζωής χωρίς Θεό και να πορευθούν προς τη μόνη «αξία» που ενώνει τους πάντες, απ' οποιοδήποτε εθνικό ή θρησκευτικό πολιτισμό και παράδοση κι αν προέρχονται, που είναι η μανία του καταναλωτισμού...
Από τότε μέχρι σήμερα παρατηρούμε παντού γύρω μας να κυριαρχεί η κρίση αρχών και αξιών, η οποία τις τελευταίες ημέρες κατέστη πασιφανέστατη και ογκωδέστατη. Μια κρίση που αποτελεί οπωσδήποτε τροχοπέδη στην εξέλιξη της κοινωνίας και στην προσωπική πρόοδο των ανθρώπων.
Η Ελληνορθόδοξη Ομογένεια κρατάει στάση σιωπής, σύνεσης και αναμονής. Άλλωστε εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι στη χώρα αυτή, έστω κι αν η πλειοψηφία της Ομογένειας κατέχει τη Βρετανική υπηκοότητα και οι νεώτερες γενεές γεννήθηκαν, ανατράφηκαν, σπούδασαν και εργάζονται στον τόπο αυτό.
Εμείς έχουμε υποχρέωση να σταθούμε ακίνητοι, σε στάση προσοχής και προσευχής και να δώσουμε με ήρεμο τρόπο τη μαρτυρία του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ορθόδοξης Πνευματικότητας, στοιχεία που μπορούν να συμβάλουν στην έξοδο από το πνευματικό και ηθικό τέλμα στο οποίο είναι κολλημένες οι κοινωνίες της Εσπερίας.
Μπορεί η αφορμή να ήταν ένα συγκεκριμένο γεγονός, του θανάτου ενός ανθρώπου στο Βόρειο Λονδίνο, με εμπλοκή της αστυνομίας, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι τη στιγμή αυτή συνθήκες, αλλά όπως γίνεται κατανοητό, από ό,τι ακολούθησε, η αιτία ήταν άλλη, προφανώς βαθύτερη, που μάλλον έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής, με τον επαγγελματικό προσανατολισμό (ή μη), με το μορφωτικό επίπεδο, αλλά πάνω απ’ όλα με την πνευματική και ηθική καλλιέργεια όλων αυτών που πρωταγωνιστούν στα επεισόδια των τελευταίων 24-ώρων.
Δυστυχώς οι ημέρες αυτές αποδεικνύονται κρίσιμες και για τη μεγάλη αυτή χώρα της Βρετανίας, για διαφορετικούς λόγους απ' ό,τι για τις άλλες Ευρωπαϊκές και τις λοιπές χώρες του κόσμου. Τελικά κανείς και τίποτα δεν μένει αλώβητο από τη μεγάλη κρίση αξιών, που μαστίζει το τελευταίο διάστημα την οικουμένη ολάκερη.
Αξίζει να υπενθμίσουμε, έστω και επιγραμματικά, ότι κατά τη δεκαετία του 1960 οι ντόπιοι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου, εμφορούμενοι από ακραιφνώς κοσμικό πνεύμα έλαβαν κατά πλειοψηφία την απόφαση να αφήσουν στην άκρη οτιδήποτε παραδοσιακό και να ακολουθήσουν τη μόδα, το νέο τρόπο ζωής χωρίς Θεό και να πορευθούν προς τη μόνη «αξία» που ενώνει τους πάντες, απ' οποιοδήποτε εθνικό ή θρησκευτικό πολιτισμό και παράδοση κι αν προέρχονται, που είναι η μανία του καταναλωτισμού...
Από τότε μέχρι σήμερα παρατηρούμε παντού γύρω μας να κυριαρχεί η κρίση αρχών και αξιών, η οποία τις τελευταίες ημέρες κατέστη πασιφανέστατη και ογκωδέστατη. Μια κρίση που αποτελεί οπωσδήποτε τροχοπέδη στην εξέλιξη της κοινωνίας και στην προσωπική πρόοδο των ανθρώπων.
Η Ελληνορθόδοξη Ομογένεια κρατάει στάση σιωπής, σύνεσης και αναμονής. Άλλωστε εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι στη χώρα αυτή, έστω κι αν η πλειοψηφία της Ομογένειας κατέχει τη Βρετανική υπηκοότητα και οι νεώτερες γενεές γεννήθηκαν, ανατράφηκαν, σπούδασαν και εργάζονται στον τόπο αυτό.
Εμείς έχουμε υποχρέωση να σταθούμε ακίνητοι, σε στάση προσοχής και προσευχής και να δώσουμε με ήρεμο τρόπο τη μαρτυρία του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ορθόδοξης Πνευματικότητας, στοιχεία που μπορούν να συμβάλουν στην έξοδο από το πνευματικό και ηθικό τέλμα στο οποίο είναι κολλημένες οι κοινωνίες της Εσπερίας.
4 comments:
Πολύ ωραίο, πολύ πνευματικό και πολύ κατατοπιστικό άρθρο. Ευχαριστούμε!
Τέλεια προσέγγιση του προβλήματος .
Ζωή χωρις Θεό δεν αντέχεται .
Εύχεσθε .
κατερίνα
@ Παναγιώτης Τελεβάντος,
Ευχαριστώ!
Είναι μια μικρή προσπάθεια ερμηνείας, με ψύχραιμο τρόπο, των σύγχρονων γεγονότων.
Ο Θεός να μας φυλάει από τα χειρότερα!
@ Κατερίνα,
Σε ενίσχυση αυτού που σωστά γράφεις σου αναφέρω πως τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία εμείς οι Ορθόδοξοι κατηχούμε και βαπτίζουμε συνεχώς πολλούς ενήλικες, οι οποίοι έμειναν αβάπτιστοι από τις "προοδευτικές" οικογένειές τους, μετά την... περίφημη δεκαετία του '60.
Post a Comment