Ἀκόμα ἕνας λόγος γιά τό καλοκαίρι

Τό φεγγάρι τίς στερνές αὐτές μέρες τοῦ Αὐγούστου ἀφήνει μιά νοσταλγία νά κυλίσει στήν ψυχή, καθώς προετοιμάζεται ἡ ἐπιστροφή. Ἀλήθεια, ποῦ ἐπιστρέφουμε καί γιατί; Ἐπειδή μέσα στόν ἔναγχο βίο μας κάποιες, ἤ πολλές φορές κάνουμε πράγματα, τά ὁποῖα ἀσφαλῶς δέ θέλουμε, ὡστόσο μᾶς τά ἐπιβάλλει ἡ ἴδια ἡ ζωή, ἡ ἄτεγκτη καθημερινότητα.Ἔτσι, πηγαίνουμε στόν τόπο τῶν διακοπῶν μας, ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά χαλαρώσει μέσα στό ζείδωρο κῦμα κι ὕστερα μέ μιᾶς στοιβάζουμε ὅλ᾿ αὐτά σέ ἀποθῆκες μνήμης καί νοσταλγίας κι ἀναχωροῦμε. Ἀναχωροῦμε, ὄχι γιατί τό θέλουμε, ἀλλ᾿ ἐπειδή πρέπει νά ξαναπᾶμε στή σκοτεινή τήν πολιτεία, σέ δουλειά πού ἴσως δέν ἀγαπᾶμε, σέ γκρίζο περιβάλλον πού ἀφυδατώνει τό εἶναι, σέ χῶρο μέ ἕνα ἀπάνθρωπο ὡράριο νά πιέζει τήν ψυχή, νά πιέζει τό εἶναι.  

Ἐπιστρέφουμε, λοιπον, χαρίζοντας τίς μέρες τοῦ βίου πού ἀπομένουν, σέ θρυμματισμένα ὄνειρα, σέ νοερές περιπλανήσεις σέ κάποια ἀκροθαλασσιά μέ τό φεγγάρι, ὅπως ἀπόψε, νά μερινᾶ γιά δρόμους φυγῆς σέ κόσμους ἡρεμίας, στοχασμοῦ καί ὁμορφιᾶς. Μόνο πού σέ λίγο φτάνει τό πλοῖο, κομίζοντας μαζί του τή σκιά τῆς μεγάλης πολιτείας, ἐνῶ ἀνεβάζει μέ ἀπερίγραπτη βιασύνη τούς ρυθμούς τῆς ζωῆς. Μιᾶς ζωῆς πού μέλλει νά ξαναζωντανέψει τό ἑπόμενο καλοκαίρι, παραδίνοντας στή νάρκη τό εἶναι ὁλάκερο μῆνες καί μῆνες...

23 Αὐγ. 2010, Κλῆμα

π. Κων. Ν. Καλλιανός