Σημειώσεις ἑνός καλοκαιρινοῦ ἀπόβραδου...

Δεόμενες  οἱ ψυχὲς τῶν προσφιλῶν μας  κεκοιμημένων. Μὲ ὀρθάνοιχτα, ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μᾶς ἀγναντεύουν ἀπό τὴν ἀπέναντι

ὄχθη, ὅπου ἔχουν πιὰ  μόνιμα ἐγκατασταθεῖ καὶ μᾶς προσέχουν, μᾶς νοιάζονται ὅπως  φύλακας ἄγγελος.

Δεόμενες προσκαρτεροῦν τὴν εὐγνωμοσύνη μας. Κι ἐμεῖς συχνὰ τοὺς μνημονεύουμε, τοὺς φέρνουμε στὶς συζητήσεις μας ξανά καί ξανά,

τοὺς συναντᾶμε  στὰ ὄνειρά μας. Μέχρι νἄρθει τὸ ἄλλο μεγάλο ἀντάμωμα: ἐκεῖνο ποὺ μᾶς συνάζει  στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.

Θερινὸ ἀπόβραδο. Μὲ τὴ θάλασσα νὰ «μορμυρίζει» -κατὰ τὸν Παπαδιαμάντη, ἀπό τὸ ἁπαλὸ, τρυφερὸ ἀγεράκι. Μὲ τὴ Νύχτα ν᾿ ἀνάβει

ἕνα-ἕνα τ᾿ ἀστέρια της καὶ τὴν ἀπόλυτη σιωπὴ ν᾿ ἀποθέτει στὴν ψυχὴ καὶ ὁλάκερο τὸ εἶναι, ἔστω γιὰ λίγο, γαλήνη.

Ὁλόγυρα πληθαίνουν οἱ Σκιές. Ἴσκιοι τοῦ χθὲς πού συντροφεύουν τοῦτες τὶς περιούσιες στιγμές,  μεταμορφώνοντάς τις

σέ  κορυφαῖες ὧρες τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς νοσταλγίας  σιμὰ στὴ θάλασσα.

Κι αὐτή μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη της θυμίζει τὴν ἄλλη  τοῦ κόσμου πού διέσχισαν / διαπορεύτηκαν οἱ προσφιλεῖς  κεκοιμημένοι:

θάλασσα τῆς βιοτῆς καὶ  ἀμάχης  μὲ τὴν ἀνέχεια, τὴν προσβολή, τὴν ἀπουσία συνειδητῆς συνδρομῆς καὶ συναντίληψης.

Γι᾿ αὐτὸ κι ἡ ἁρμύρα τῆς θάλασσας θυμίζει  τὰ δάκρυα καὶ τοὺς ἰδρῶτες  ὅλων ἐκείνων ποὺ τούτη τὴν ἀπόβραδη ὥρα μνημονεύονται,

ἐνῶ  συμπροσεύχονται μαζί μας.

Ἡ θερινὴ Νύχτα ἀνεβαίνει ἀπό τὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντα. Σκουραίνει τό πέλαγο. Ἀνάβουν  δειλά-δειλὰ στίς ἀπέναντι στεριές τὰ φῶτα:

λαμπάδες λὲς  μιᾶς ἄλλης σιωπηλῆς λιτανείας.

Στὸ πάνω Στερέωμα ἀλλοῦ τρεμοσβήνουν περαστικά  κι ἀλλοῦ φεγγοβολοῦν καρφωμένα ἀστέρια. Ὅμοια μέ τίς  ψυχὲς τῶν προσφιλῶν μας: ἀγναντεύουν ἀπό πέρα  καὶ τρυφερά  μᾶς ἐπιβλέπουν. Τούς ἀνταποδίδουμε βέμμα δακρύων εὐγνωμοσύνης μέσα στή νύχτα καί τή  θάλασσα πού  μορμυρίζει.   

Κλῆμα, 22-7-2012, Μνήμη τῆς γιορτῆς τῆς Μητέρας μου Μαγδαληνῆς...

(Ἀναγκαία σημείωση: Τό κείμενο αὐτό ἔλαβε τήν τελική του μορφή μέ τή συνδρομή τῆς ἀγαπητῆς Ν.Κ.  Θερμά τήν εὐχαριστῶ).

π. Κων. Ν. Καλλιανός