Τοῦ θέρους κάποιες ἡμερολογιακές καταγραφές...

Μακρές σιωπές ἀνάμεσα σέ πολλές ἐντάσεις. Διαλείμματα χρέους στήν εὐεργεσία τῆς ἡσυχίας πού σοῦ προσφέρει ὁ Θεός.

Μελτέμι, κάπως ὄψιμο, μέ καιρό θερινό, ἀλλά καί τήν ἀδιαφορία, τήν ἀσυδοσία, τήν βεβαιωμένη καθίζηση σέ πολλές πτυχές τῆς κοινωνίας, νά σέ κυκλώνουν, "ὥσπερ μέλισσαι κηρίον", ἀνοίγοντας στήν ψυχή σου κενά, ὅπως ὁ σεισμός χαντάκια στή γῆ.

Κουρασμένος, ἀποκαμωμένος καί σιωπηλός ἀκουμπᾶς πάνω στή λευκή τοῦ χαρτιοῦ ἐπιφάνεια καί νομίζεις ὅτι θά πρωτοπατήσεις τήν ἄλλη ὅμοια καί παρθένα ἐπιφάνεια τοῦ χιονιοῦ ἀκούγοντας τό τρίξιμο πού κάνουν οἱ ἀραιοί βηματισμοί σου. Γράφεις λέξεις καί περιμένεις νά περάσουν ἀπό μέσα σου, δροσερές, τρυφερές, εὐλογημένες, καθώς κομίζουν μέ τό εὐεργετικό θρόϊσμα τῆς Μνήμης καί τοῦ Χθές, τήν περιούσια ἐκείνη γαλήνη καί εὐαισθησία.

Γράφεις λέξεις, πού σημαίνει ὅτι μετουσιώνεις τό Χρόνο τῆς ζωῆς σου σέ κάτι τό ἀπτό, τό συγκεκριμένο: τά στοιχεῖα δηλαδή τοῦ ἀλφαβήτου, τά ὀποῖα τἀ καθοδηγεῖς μέ τρόπο πειθαρχικό, κατανοητό, σίγουρο, ὥστε ν᾿ ἀποδώσουν, κατά τό δυνατόν, αὐτά πού ἀφήνεις νά γραφοῦν.

Γράφεις λοιπόν, σημαδεύοντας τό Χρόνο μέ λέξεις πού ἡ κάθε μιά, ἄν τήν ἐξετάσεις βαθύτερα, κρύβει μέσα της τήν Ὠραιότητα τῆς Δημιουργίας πού Ἐκεῖνος σοῦ πρόσφερε, "σφραγίδα δωρεᾶς" περιούσια καί ἰσχυρή...

Καθώς διαβαίνουν βιαστικές οἱ μέρες, κι ὅπου νἄναι θά στραγγίξει κι ἡ στερνή τοῦ ἤλιου θερινή ὀμορφιά, καθώς σιμώνει τό φθινόπωρο, τό γέρασμα δηλαδή -γιατί ἤδη ἀνεβαίνεις στά 57-πασχίζεις τούτη τήν ἤσυχη τήν ὥρα νά διαστοχαστεῖς. Νά βρεῖς ξανά τό ἀριθμητήριο τοῦ βίου σου καί νά μετρήσεις μέ ἀκρίβεια, ἀλλά καί σύνεση κλεισμένη πάντα στά ὅρια τῆς πειθαρχίας, ὄλα ἐκεῖνα πού ἀνέστειλες καί τελικά γίνανε μέσα σου μαρτύριο καθημερινῆς νοσταλγίας καί ἀβάσταχτου καϋμοῦ. Κι αὐτά τά στοχάζεσαι, γιατί θεωρεῖς πιά ὅτι ὀ βίος δέν εἶναι μόνον "ἄρτος καί θεάματα", ὄπως τόν "δοξάζουν" οἱ μέρες μας, ἀλλά περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶναι ὁ χαμένος ἐκεῖνος χρόνος μέ τίς γνώσεις πού ἄφησες νά γλυστρίσουν, ὅπως τό νερό μέσ᾿ ἀπ᾿ τἀ δάχτυλα, ἀλλά καί οἱ φίλοι πού χάθηκαν μόλις ἄρχισες νά ξεχωρίζεις τό μονοπάτι πού ἔμελλε νά περπατήσεις...

(Καλοκαίρι 2005)

π. Κων. Ν. Καλλιανός