Εις μνήμην...

Αικατερίνης Κωνσταντινίδου

27.10.1932 - 28.7.2012

Μια ηρωΐδα της ζωής, μια γνήσια Πόντια μάνα, εγγονή εθνομάρτυρα και ιερομάρτυρα, που γέννησε και ανάθρεψε υποδειγματικά 4 παιδιά, και φρόντισε με την αγάπη της γαμπρούς, νύφες και εγγόνια, η αγαπημένη μου πεθερά Κατερίνα, ανεχώρησε από τη σκηνή του βίου τούτου το περασμένο Σάββατο. Στο μεγάλο ταξίδι την συνοδεύουν η βαθιά χριστιανική πίστη της και τα καλά της έργα, όπως επίσης οι θερμές και ειλικρινείς ευχές μας για ανάπαυση εν χώρα ζώντων!

Κατά τη Κηδεία της, που τελέσθηκε στο χωριό Βυρώνεια του Νομού Σερρών, λίγο πριν τον ενταφιασμό της δίπλα από τον αγαπημένο της σύζυγο Νίκο, ο οποίος είχε εναποτεθεί εκεί το χειμώνα του 2004, ο γαμπρός της Άκης Ταμπουράκης είπε προς τιμήν της λίγα συγκινητικά λόγια, ως οφειλόμενο επιτάφιο:

«Δεν ξέρω πως τα κατάφερες, αλλά να γνωρίζεις πως τώρα που λείπεις η παρουσία σου είναι ακόμα πιο έντονη. Έχω μερικά ερωτήματα αναπάντητα. Σε ποιό Πανεπιστήμιο σπούδασες αξιοπρέπεια;  Πού διδάχθηκες φιλοξενία και κοινωνικότητα; Γιατί για όλους είχες πάντα έναν καλό λόγο; Είναι τιμή μου που είμαι γαμπρός σου και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά. Σε θυμάμαι πάντα με μια βαλίτσα να πηγαίνεις Αγγλία, Ναύπλιο, Βυρώνεια. Είμαι σίγουρος ότι βρήκες τον τελικό σου προορισμό. Αντίο, και να μην ξεχάσεις το μπαστούνι και τα κλειδιά σου. Αιωνία σου η μνήμη»!

Τώρα που άδειασε κι αυτή η καρέκλα, και μείναμε εμείς «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι» να αναπολούμε την προσωπικότητά της, την ιστορία της, την προσφορά της στην οικογένεια και στους φίλους, σκέπτομαι πως η πεθερά μου ήταν όντως «κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος», ήταν μια εντάλαντη φύση και μια ζωντανή ιστορία ανθρώπου που έζησε πολύ, έμαθε και βίωσε πλουσιοπάροχα από το θησαυροφυλάκιο της ίδιας της ζωής και άφησε αγαθή μνήμη σε όσους την γνώρισαν και την συναναστράφηκαν.

Παρότι δεν είχε μεγάλη επίσημη παιδεία, μιλούσε άπταιστα αρκετές γλώσσες και μέχρι τα γηρατειά της ποθούσε, φιλομαθέστατη όπως ήταν, να διδάσκεται καινούργια πράγματα και να αφομοιώνει νέες γνώσεις. Η φιλοξενία της ήταν παροιμιώδης, η μαγειρική της είχε ταξιδέψει εκτός των ελληνικών συνόρων, η αγάπη και η αφοσίωσή της για την οικογένειά της αστείρευτη.

Πάντως για να κατανοήσει κανείς το ύφος και το ήθος της θα πρέπει να γνωρίζει έστω επιγραμματικά ένα εξαιρετικής σημασίας ιστορικό στοιχείο της οικογενείας της. Κι αυτό είναι η θυσία και το μαρτύριο του παππού της Ιερέα π. Γερβασίου Ακριτίδη, τον οποίο δολοφόνησαν οι Νεότουρκοι, στα χρόνια της επανάστασής τους, γύρω στα 1920, τότε που έβραζε η Ποντιακή γη από άκρου σε άκρον, από τον πόλεμο, τον ξεριζωμό και τους βασανισμούς των Ελλήνων του Πόντου.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες οι Τούρκοι εισήλθαν στο Ναό, την ώρα της Θείας Λειτουργίας, συνέλαβαν τον Ιερέα, τον βασάνισαν φρικτά ενώπιον του εκκλησιάσματος και τελικά τον δολοφόνησαν. Η συνέχεια του δράματος εκτυλίσσεται με πρωταγωνίστρια την γιαγιά της θανούσης, την Πρεσβυτέρα Ανθούσα, η οποία ξεκίνησε, μαζί με τα εννέα παιδιά της, να έρχεται περπατώντας προς την Ελλάδα. Στο δρόμο, ένεκα των κακουχιών, απεβίωσαν πέντε από τα εννέα παιδιά, το ένα μετά το άλλο, κι εκείνη τα έθαβε... με τα ίδια της τα χέρια! Η μητέρα της Κατερίνας, η Σοφία, που ήταν ένα από τα παιδιά που επέζησε στην πορεία αυτή, έζησε μέχρι τα 99 χρόνια, και διηγούνταν τα γεγονότα αυτά, έχοντας πάντοτε «μια γεύση τρικυμίας στα χείλη»!

Έκανα αυτή τη σύντομη ιστορική αναφορά για να φανεί ποιό πραγματικά ήταν το ιστορικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της αγαπημένης μου πεθεράς. Για να φανεί από που προήλθε, σε ποιά οικογένεια γεννήθηκε και μεγάλωσε και με ποιά εθνικο-θρησκευτικά νάματα γαλουχήθηκε η Κατερίνα στην πορεία της ογδοντάχρονης επίγειας ζωής της, η οποία ήταν γεμάτη -όπως όλων των ανθρώπων φυσικά- με πολλές χαρές, αλλά κι άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες, θλίψεις και προβλήματα, τα οποία όμως την έκαναν έναν πραγματικά φιλοσοφημένο και βαθυστόχαστο άνθρωπο, έναν άνθρωπο της αγάπης, της προόδου και της προσφοράς.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Μακεδονικής γης, που την σκεπάζει, όπως ελαφρά και καθαρή ήταν και παρέμεινε πάντα η ψυχή της! Θα την θυμόμαστε πάντα με βαθιά ευγνωμοσύνη, με απέραντη αγάπη και με περισσή στοργή! Ας είναι η μνήμη της αιώνια!