Friday 3 August 2012

Εις μνήμην...

Αικατερίνης Κωνσταντινίδου
27.10.1932 - 28.7.2012

Μια ηρωΐδα της ζωής, μια γνήσια Πόντια μάνα, εγγονή εθνομάρτυρα και ιερομάρτυρα, που γέννησε και ανάθρεψε υποδειγματικά 4 παιδιά, και φρόντισε με την αγάπη της γαμπρούς, νύφες και εγγόνια, η αγαπημένη μου πεθερά Κατερίνα, ανεχώρησε από τη σκηνή του βίου τούτου το περασμένο Σάββατο. Στο μεγάλο ταξίδι την συνοδεύουν η βαθιά χριστιανική πίστη της και τα καλά της έργα, όπως επίσης οι θερμές και ειλικρινείς ευχές μας για ανάπαυση εν χώρα ζώντων!
Κατά τη Κηδεία της, που τελέσθηκε στο χωριό Βυρώνεια του Νομού Σερρών, λίγο πριν τον ενταφιασμό της δίπλα από τον αγαπημένο της σύζυγο Νίκο, ο οποίος είχε εναποτεθεί εκεί το χειμώνα του 2004, ο γαμπρός της Άκης Ταμπουράκης είπε προς τιμήν της λίγα συγκινητικά λόγια, ως οφειλόμενο επιτάφιο:

«Δεν ξέρω πως τα κατάφερες, αλλά να γνωρίζεις πως τώρα που λείπεις η παρουσία σου είναι ακόμα πιο έντονη. Έχω μερικά ερωτήματα αναπάντητα. Σε ποιό Πανεπιστήμιο σπούδασες αξιοπρέπεια;  Πού διδάχθηκες φιλοξενία και κοινωνικότητα; Γιατί για όλους είχες πάντα έναν καλό λόγο; Είναι τιμή μου που είμαι γαμπρός σου και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά. Σε θυμάμαι πάντα με μια βαλίτσα να πηγαίνεις Αγγλία, Ναύπλιο, Βυρώνεια. Είμαι σίγουρος ότι βρήκες τον τελικό σου προορισμό. Αντίο, και να μην ξεχάσεις το μπαστούνι και τα κλειδιά σου. Αιωνία σου η μνήμη»!

Τώρα που άδειασε κι αυτή η καρέκλα, και μείναμε εμείς «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι» να αναπολούμε την προσωπικότητά της, την ιστορία της, την προσφορά της στην οικογένεια και στους φίλους, σκέπτομαι πως η πεθερά μου ήταν όντως «κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος», ήταν μια εντάλαντη φύση και μια ζωντανή ιστορία ανθρώπου που έζησε πολύ, έμαθε και βίωσε πλουσιοπάροχα από το θησαυροφυλάκιο της ίδιας της ζωής και άφησε αγαθή μνήμη σε όσους την γνώρισαν και την συναναστράφηκαν.

Παρότι δεν είχε μεγάλη επίσημη παιδεία, μιλούσε άπταιστα αρκετές γλώσσες και μέχρι τα γηρατειά της ποθούσε, φιλομαθέστατη όπως ήταν, να διδάσκεται καινούργια πράγματα και να αφομοιώνει νέες γνώσεις. Η φιλοξενία της ήταν παροιμιώδης, η μαγειρική της είχε ταξιδέψει εκτός των ελληνικών συνόρων, η αγάπη και η αφοσίωσή της για την οικογένειά της αστείρευτη.

Πάντως για να κατανοήσει κανείς το ύφος και το ήθος της θα πρέπει να γνωρίζει έστω επιγραμματικά ένα εξαιρετικής σημασίας ιστορικό στοιχείο της οικογενείας της. Κι αυτό είναι η θυσία και το μαρτύριο του παππού της Ιερέα π. Γερβασίου Ακριτίδη, τον οποίο δολοφόνησαν οι Νεότουρκοι, στα χρόνια της επανάστασής τους, γύρω στα 1920, τότε που έβραζε η Ποντιακή γη από άκρου σε άκρον, από τον πόλεμο, τον ξεριζωμό και τους βασανισμούς των Ελλήνων του Πόντου.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες οι Τούρκοι εισήλθαν στο Ναό, την ώρα της Θείας Λειτουργίας, συνέλαβαν τον Ιερέα, τον βασάνισαν φρικτά ενώπιον του εκκλησιάσματος και τελικά τον δολοφόνησαν. Η συνέχεια του δράματος εκτυλίσσεται με πρωταγωνίστρια την γιαγιά της θανούσης, την Πρεσβυτέρα Ανθούσα, η οποία ξεκίνησε, μαζί με τα εννέα παιδιά της, να έρχεται περπατώντας προς την Ελλάδα. Στο δρόμο, ένεκα των κακουχιών, απεβίωσαν πέντε από τα εννέα παιδιά, το ένα μετά το άλλο, κι εκείνη τα έθαβε... με τα ίδια της τα χέρια! Η μητέρα της Κατερίνας, η Σοφία, που ήταν ένα από τα παιδιά που επέζησε στην πορεία αυτή, έζησε μέχρι τα 99 χρόνια, και διηγούνταν τα γεγονότα αυτά, έχοντας πάντοτε «μια γεύση τρικυμίας στα χείλη»!

Έκανα αυτή τη σύντομη ιστορική αναφορά για να φανεί ποιό πραγματικά ήταν το ιστορικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της αγαπημένης μου πεθεράς. Για να φανεί από που προήλθε, σε ποιά οικογένεια γεννήθηκε και μεγάλωσε και με ποιά εθνικο-θρησκευτικά νάματα γαλουχήθηκε η Κατερίνα στην πορεία της ογδοντάχρονης επίγειας ζωής της, η οποία ήταν γεμάτη -όπως όλων των ανθρώπων φυσικά- με πολλές χαρές, αλλά κι άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες, θλίψεις και προβλήματα, τα οποία όμως την έκαναν έναν πραγματικά φιλοσοφημένο και βαθυστόχαστο άνθρωπο, έναν άνθρωπο της αγάπης, της προόδου και της προσφοράς.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Μακεδονικής γης, που την σκεπάζει, όπως ελαφρά και καθαρή ήταν και παρέμεινε πάντα η ψυχή της! Θα την θυμόμαστε πάντα με βαθιά ευγνωμοσύνη, με απέραντη αγάπη και με περισσή στοργή! Ας είναι η μνήμη της αιώνια!

6 comments:

P. Kapodistrias said...

Καθώς τα διάβασα όλα τούτα, κυριολεκτικά έσκυψα το κεφάλι και υποκλίθηκα μπροστά στην Ελληνίδα και στην Ιστορία της!

Εάν σηκώνουμε τέτοια Ιστορία οι Συνέλληνες, καμιά Κρίση δεν μπορεί να μάς αγγίξει!!!

Ας είναι ελαφρύ τό χώμα που την σκεπάζει, η δε τίμια ευχή της -ευχή μητρός τε και πατρός τε και των προγόνων απάντων- να συνοδεύει τους επιγενόμενους!!!

Σαββας Παυλίδης said...

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους της, ιδιαίτερα στην πρεσβυτέρα Βιργινία και την οικογένεια του π. Αναστάσιου. Η μνήμη της ας είναι αιώνια και το ήθος της παράδειγμα για τα εγγόνια της,που είμαι βέβαιος ότι θα τιμήσουν επάξια τη συνεισφορά των προγόνων τους στους εθνικούς μας αγώνες. Η τραγική όντως ιστορία της οικογένειάς τους ας είναι πάντοτε σοφός καθοδηγητής τους στην πορεία της ζωής τους.

Σάββας Παυλίδης
Σύμβουλος Εκπαίδευσης Κυπριακής Υπάτης Αρμοστείας,Προϊστάμενος Κυπριακής Εκπαιδευτικής Αποστολής

Konstantinos said...

Θά χρειαστεῖ κάποτε, ἀγαπητέ μου π. Ἀναστάσιε, ὅλ᾿ αὐτά πού μέ συγκίνηση ἱερή καί πραγματικό ρίγος μνήμης, νά γραφοῦν ἐκτενέστερα καί νά μείνουν:τεκμήρια ἑνός πολυτάραχου βίου, ἄξονας τοῦ ὁποίου ὡστόσο ἔπεινε καί παρέμεινε ἡ ἀταλάντευτη πίστη στά ἱερά καί τά ὅσια τῶν προγόνων καί ἡ φιλοπατρία. Μαθήματα γιά τούς νεώτερους ἰκανά καί γνήσια. Ἀνάπαυση ἔχει πιά ἡ ψυχή τῆς γιαγιᾶς, ἀφοῦ εἶναι ἀνάμεσα στοὐς προσφιλεῖς της συγγενεῖς καί φίλους. Ἀπό κεῖ στέλνει καί τήν παραμυθία της...π.κ.

Α. Παπαγιάννης said...

Καλό Παράδεισο να έχει--με την αφορμή της εξόδου της είδαμε για λίγο τη Βιργινία και τον Δημήτρη. Να έχετε την ευχή της!

Γιολάντα Σαλαπάτα said...

Αναστάσιε είμαι συγκλονισμένη απο ην ιστορία που βρισκόταν πίσω απο αυτή τη σπουδαία γυναίκα. Τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά σου κυρίως στη γυναίκα σου που το γλυκό της πρόσωπο θυμίζει τη μαννούλα της...να ζήσετε να τη θυμάστε είμαι πολύ σίγουρη πως υπήρξε τόσο περήφανη για όλους σας και πως απο ψηλά θα συνεχίσει να φέγγει σαν αστεράκι πια τις ζωές σας.

Αngeliki Deligianni said...

Την εκλιπούσα δεν είχα την τιμή να την γνωρίσω προσωπικά. Γνώρισα όμως την πρεσβυτέρα Βιργινία, τα παιδιά και τα εγγόνια της. Και έτσι αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο αυτής της ακούραστης Ελληνίδας ΜΑΝΑΣ.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ να έχει.
Και από εκεί ας προσεύχεται για να μπορούν τα παιδιά της και τα εγγόνια της να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους για την Ελληνόρθοξη Παιδεία.

Αγγελική Δεληγιάννη Γεωργάκα
Σχολική Σύμβουλος -Θεσσαλονίκη
π Σύμβουλος Εκπαίδευσης Πρεσβείας Λονδίνου