Οἱ δρόμοι μας οἱ θερινοί, οἱ ἀλησμόνητοι

Στὴν Ἀρετή, στὸν Βαγγέλη, στὸν Παναγιώτη, στὴν Ἑλένη,

ποὺ μοῦ συντρόφεψαν τὸ θερινὸ τὸ μεσημέρι τῆς εἴκοσι τοῦ Αὐγούστου,

ἀνοιχτὴ εὐχαριστία

Τὶς χρειαζόμαστε πολὺ κάτι τέτοιες ὧρες, ὧρες θερινὲς ποὺ ταξιδεύουν μέσα στὴ μεσημεριανὴ τὴν φωταψία τοῦ θεϊκοῦ Αὐγούστου καὶ συνοδεύονται ἀπὸ πρόσωπα  προσφιλῆ, ἀγαπημένα, φιλικά, ποὺ δὲν τὰ συνδέει μαζί σου κανένα συμφέρον, παρὰ μονάχα ἡ ὁμορφιὰ τῆς συνάντησης, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ. Τοῦ ἐνθουσιασμοῦ καὶ τῆς χαρᾶς, ποὺ τὰ ὑψώνει μέσα μας ἡ ἀρετὴ τῆς φιλίας καὶ τῶν κοινῶν ἐνδιαφερόντων, ἡ συγκίνηση τῆς συνάντησης-γιατί, λέμε, θὰ ξαναβρεθοῦμε καὶ τοῦ χρόνου;- ὁ ἔντιμος διάλογος καὶ πάνω ἀπ᾿ὅλα τὸ ἀθάνατο ἑλληνικὸ καλοκαίρι ποὺ ἁπλόχερα μᾶς δώρισε ὁ Θεός.

Τὶς χρειαζόμαστε, λοιπόν, αὐτὲς τὶς ὧρες, γιὰ νὰ τὶς κρατήσουμε φυλαχτὸ στὴν ἐρημιὰ τοῦ κόσμου ποὺ ἀνοίγεται μέσα στὴν καθημερινότητα. Μιὰ καθημερινότητα στεγνὴ ἀπό αἰσθήματα, ἀπὸ συναντήσεις φιλικές, ἀπὸ διαλόγους ποὺ ξεδιπλώνουν τὴν ψυχὴ καὶ τὴ γιατρεύουν. Γιατὶ ἐκεῖ κυριαρχεῖ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὸ ἀγχωτικὸ παραλήρημα, ἡ ἀπουσία συνειδητῆς κι ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ καταστροφικὴ μανία μὲ τὴν ὁριζοντίωση τῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων.

Ἀντίθετα, ὅταν ἔλθει τὸ θέρος καὶ συναντιόμαστε, ἀναμένοντας αὐτὴ τὴ συνάντηση ὡς ἕτοιμοι ἀπὸ καιρό, ὅπως λέει κι ὁ Ἀλεξανδρινός, τότε παραμερίζει κάθε σύννεφο, ἀπὸ τὰ ὅσα παράξενα ἤ ἀπρόοπτα μᾶς παρουσιάζονται, καὶ ἀναπνέουμε τὸ ὀξυγόνο τῆς τίμιας καὶ ἄδολης συνάντησης, ποὺ τὴ χαιρόμαστε καὶ τὴν στερεώνουμε μέσα μας γιὰ νὰ ἀποτελέσει σὲ μέρες πικρὲς καὶ σκοτεινὲς τὸ παράθυρο ποὺ θ᾿ ἀνοίξει καὶ θὰ εἰσοδεύσει τὸ φῶς. Κι αὐτὸ ἐπειδή, μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς συνάξεις ἀπουσιάζει ἡ ἀνταγωνιστικότητα, ἡ ὁποία στὴν πιὸ σκληρή της μορφὴ ὑψώνει τὶς ρομφαῖες της καὶ ἀποκεφαλίζει κάθε δυνατότητα διαλόγου, ἀκόμα κι ἀρνητικοῦ ποὺ εἶναι τὸ ἁλατοπίπερο στὸ κάθε Συμπόσιο, ὥστε νὰ νοστιμευθοῦν οἱ συνδαιτημόνες τοῦ ἰκανοῦ καὶ ἔντιμου λόγου. Γιατὶ ὁ ἄλλος, ὁ καιροσκοπικός, ὁ δόλιος καὶ σκοτεινὸς λόγος ἤ διά-λογος γρήγορα πρέπει ν᾿ ἀπορρίπτονται.

Κι ὄταν ἔλθει ἡ στιγμὴ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ -γιατὶ ὅλα κάποτε τελειώνουν, ὅπως κι ἡ ἴδια μας ἡ ζωή- τότε ἀπομένει ὀ γλυκασμὸς τῆς προσδοκίας μιὰς ἀλλης μελλοντικῆς συνάντησης, ποὺ θὰ ἀνανεώσει τὸ εἶναι καὶ θὰ τὸ χαριτώσει πάλι, ραντίζοντάς το μὲ τὴ δρόσο τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς ὁμορφιᾶς τῆς ἐπικοινωνίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν εἰπώθηκε τυχαία τό, «Νὰ μᾶς ἔχει ὁ Θεὸς γερούς, πάντα ν’ ἀνταμώνουμε...» ( Διον. Σαββόπουλος).

Γι᾿ αὐτὸ κι ἐτοῦτοι οἱ θερινοὶ οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς εἶναι πάντα οἱ πιὸ πολύτιμοι κι ἀλησμόνητοι. Γιατὶ ἔχουν τὴν ὁμορφιὰ τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τὸ φῶς τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲ θέλει τὸν ἄνθρωπο μόνο του,  ποτέ.

π. Κων. Ν. Καλλιανός