Η Αειπαρθενία της Θεοτόκου

Η διδασκαλία για το Αειπάρθενο της Παναγίας δεν υπήρξε ποτέ αντικείμενο δογματικής ανάλυσης και καθορισμού από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά ούτε -εδώ που τα λέμε- και στη Ρωμαϊκή. Θεωρείται περισσότερο ως μια εναρμονισμένη διδασκαλία και ως τέτοια έχει εισαχθεί στα λειτουργικά κείμενα, έτσι ώστε αν την αρνηθούμε θα ισοδυναμούσε με αίρεση. Τόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή η πεποίθηση.

Εαν κάποιος πιστεύει πως η Παρθένος συνέλαβε το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος δια του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από ευσεβείς πιστούς ότι θα μπορούσε κατόπιν να συλλάβει ανθρώπινα παιδιά.

Υπάρχουν αναφορές σε αδελφούς και αδελφές του Χριστού, στο Ματθ. 13, 55-56 και Μάρκ. 6, 3, αλλά αυτές έχουν ερμηνευθεί ως μέρος του σπιτικού της μητέρας του Χριστού, ως εξαδέλφια του, ή ως παιδιά του Αγ. Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο.

Είναι σημαντικό ότι η Εκκλησία, που από πάντα πρέσβευε την Αειπαρθενία της Μαρίας, αναφέρεται στον Αγ. Ιάκωβο ως Αδελφόθεο. Η προσήλωσή της σε αυτή την πεποίθηση υπογραμμίζεται από το δεύτερο ανάγνωσμα του Εσπερινού των Εορτών της Θεοτόκου, Ιεζεκιήλ 43, 27 - 44, 4, το οποίο μιλάει για την πύλη που θα ανοίξει μόνο για τον Υιό του Βασιλέως: «Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι' αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι' αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη».

Αυτή είναι μια διδασκαλία που εκτιμάται από την «καρδιά», καθώς κάποιος εισέρχεται βαθιά στο νόημα της Ενσάρκωσης και στον μοναδικό ρόλο που διαδραμάτισε η Παρθένος Μαρία ως γυναίκα, μητέρα και παρθένος.

+ Αρχιμ. Βαρνάβας Burton

Orthodox Leaflet, Φθινόπωρο - Χειμώνας 1985, No. 78, σσ. 8-9

Μετάφραση: Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας