Monday 23 April 2018

Ἀθόρυβος, ὄντως, ὁ λόγος του...


Μι πρώτη νάγνωση τς ποιητικς συλλογς το Τάσου Βυζάντιου, «θόρυβα»


π τς φιλόκαλες κδόσεις «ΑΚΑΚΙΑ» κυκλοφορήθηκε πρόσφατα νέα ποιητικ συλλογ το Τάσου Βυζάντιου, πο φέρει τν πέροχο τίτλο: «ΑΘΟΡΥΒΑ». Πρόκειται, γι ν λέμε τ πράγματα μ τ᾿ νομά τους, γι τν πόδημο  λόγιο δελφ κα συλλειτουργ, τν π. ναστάσιο Δ. Σαλαπάτα, ποος ντίμως κα φιλοχρίστως διακονε στν θεοφιλ νορία το γίου Παντελεήμονος, στ ΒΔ Λονδίνο. Παράλληλα, φιλότιμος ατς κληρικς διακονε κα τν λόγο, συγγράφοντας μελέτες, ο ποες φορον τν πόδημο λληνισμό, ν στ περιθώριο τν πολλν (δυσκόλων) κα ποικίλων καθηκόντων του, διακονε κα τν ποίηση: Τν ποίηση, πο γι ναν συνειδητ ερέα εναι προέκταση τς προσευχς, εναι κτινοβολία τς εαισθησίας του, τ κτύπωμα το ψυχισμο του. τσι στ νέα του ατ ποιητικ συλλογή, πο πάξια τιμήθηκε στν ΚΗ’ Λογοτεχνικ Διαγωνισμ το στορικο Φιλολογικο Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», διαπιστώνουμε μ μεγάλη συγκίνηση τ παραπάνω.

Στίς τέσσερεις, λοιπόν, νότητες πο παρτίζουν τν ν λόγ συλλογή, στεγάζονται σαρανταεννι ποιήματα, γραμμένα π τ 2008 μέχρι τ 2017, τόσο στν λλάδα, σο κα στ Λονδίνο κ.. Σ λα δ εναι μφανς τρυφερότητα κι εαισθησία το ποιητ, πο νοίγει τ θύρα τς ψυχς του κα προσκαλε τν κάθε καλοπροαίρετο ναγνώστη, ποος χει συντονιστε μ τν λεπτότητα τν ασθημάτων του κα πιχειρεται να γόνιμος διάλογος πικοινωνίας κα τίμιας φιλίας.

«Πορευόμενοι
στ σκι τς χιλιετίας
κρατμε σφιχτ στ χέρι
τ κόμιστρα τς διάβασης» (σ. 18)

στόσο, μέσα στν ποιητικ τ λόγο διαφαίνεται κα ναζήτηση το ληθινο νοήματος το βίου μας, πο γι να ερέα π.χ. προσδιορίζεται στ μέγιστο τς δεήσεως γεγονός.

«Ὁ σπερινς μικρός
δέηση μως μεγάλη
μοια κανδήλα κοίμητη» (σ. 31)

Δν εναι εκολο μως γι ναν πλ ναγανώστη -πως εναι ατς πο πογράφει τοτο τ κείμενο- ν μπορέσει ν μεταγράψει στ χαρ τ σα βιώματα κα μπειρίες ζε ποιητς στν πατρίδα. Ετε στν πατρικ τ χρο, (σ. 69) ετε στ ρος, (σ. 64-66) ετε λλο (σ. 52). Γιατ κε λειτουργε θεραπευτικ κάθε πίσκεψη, πειδ χαρίζει στ εναι τ ναγκαα ντισώματα πο λοι χρειαζόμαστε σ ρες πικρς κα σ γωνίες κορυφαες, ο ποες,  σημειωθήτω, γι να ερέα εναι ποικίλες κα κάποτε πολ σκληρές, πειδ ο πιθέσεις το μισοκάλου δν παύουν ποτέ. Κι ποίηση, ς μν τ ξεχνμε κι ατό, εναι νας θεραπευτικς περίπατος στν κήπο τς δέμ το καθενός μας, δηλαδή, στν δια μας τν ψυχ τ φωτισμένη κα φροντισμένη π τν παρουσία το Θεο: Ατο πο πάξια διακονε, λλ κα χει μπιστευτε τν αυτό του ποιητής.

Τέλος, θ θελα ν σταθ στν πέροχο πίνακα πο στολίζει τ ξώφυλλο. λήθεια, προσέξαμε πόσο θόρυβα πέφτει τ φύλλο το φθινοπωρινο πλατάνου στ καταγάλανα νερά;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: