Monday, 1 October 2018

Τώρα πού εὐωδιάζει ἡ βρεγμένη μαραθιά...


π τς πλέον νοσταλγικς το φθινοπώρου μνμες εναι κι κενες, πο ξεκινον π τν ρα πο σταμάταγε βροχ κα πλωνόταν στ γύρω φύση να λεπτό, χνοΰφαντο κα εωδιαστ σύννεφο. να σύννεφο το πόβροχου δώρημα περιούσιο, πο γγιζε τν ψυχ μ τς ποικίλες του μυρωδις πο φαίνεται τι τ εχαν δημιουργήσει.


Μοσχοβολι π βρεγμένο χμα, π τ βρεγμένα μισόξερα φύλλα το βασιλικο, π τ πασπαλισμένα μικρς σταγόνες βροχ γαρύφαλα, π τ ταπειν τ κυκλάμινα... Μοσχοβολις θάνατες πο τς νοιωθες τότε ν σο χαρίζουν ναν κόσμο πέροχο, ελογημένο, παραδείσιο.


ναν κόσμο πο τν συμπλήρωνε κα μι λλη εωδιά. κείνη τς βρεγμένης μαραθις, πο στ  σκουροπράσινη καλαμιά της μ κατάληξη κενο τ χρυσοπράσινο μπουκετάκι μ τ μικρά-μικρ σποράκια, πάνω στ ποα σ λίγο θ πετοσαν τ χαριτωμένα κιτρινάκια. Τ πουλάκια δηλαδή πο σήμερα δν πάρχουν πιά... πως τόσα κα τόσα π να παράδεισο χρόνων παιδικν κα φηβικν, πο πραν τ δρόμο το φανισμο. Μαζ μ τ νοσταλγικά, εωδιαστ κα πέροχα φθινόπωρα, πο ετυχς πομένουν κόμα πείραχτα μέσα μου... πως τόσα κα τόσα λλα.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: