Τώρα πού εὐωδιάζει ἡ βρεγμένη μαραθιά...

Ἀπὸ τὶς πλέον νοσταλγικὲς τοῦ φθινοπώρου μνῆμες εἶναι κι ἐκεῖνες, ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ σταμάταγε ἡ βροχὴ καὶ ἁπλωνόταν στὴ γύρω φύση ἕνα λεπτό, ἀχνοΰφαντο καὶ εὐωδιαστὸ σύννεφο. Ἕνα σύννεφο τοῦ ἀπόβροχου δώρημα περιούσιο, ποὺ ἄγγιζε τὴν ψυχὴ μὲ τὶς ποικίλες του μυρωδιὲς ποὺ φαίνεται ὅτι τὸ εἶχαν δημιουργήσει.

Μοσχοβολιὰ ἀπὸ βρεγμένο χῶμα, ἀπὸ τὰ βρεγμένα μισόξερα φύλλα τοῦ βασιλικοῦ, ἀπὸ τὰ πασπαλισμένα μικρὲς σταγόνες βροχὴ γαρύφαλα, ἀπὸ τὰ ταπεινὰ τὰ κυκλάμινα... Μοσχοβολιὲς ἀθάνατες ποὺ τὶς ἔνοιωθες τότε νὰ σοῦ χαρίζουν ἕναν κόσμο ὑπέροχο, εὐλογημένο, παραδείσιο.

Ἕναν κόσμο ποὺ τὸν συμπλήρωνε καὶ μιὰ ἄλλη εὐωδιά. Ἐκείνη τῆς βρεγμένης μαραθιᾶς, ποὺ στὴ  σκουροπράσινη καλαμιά της μὲ κατάληξη ἐκεῖνο τὸ χρυσοπράσινο μπουκετάκι μὲ τὰ μικρά-μικρὰ σποράκια, πάνω στὰ ὁποῖα σὲ λίγο θὰ πετοῦσαν τὰ χαριτωμένα κιτρινάκια. Τὰ πουλάκια δηλαδή ποὺ σήμερα δὲν ὑπάρχουν πιά... Ὅπως τόσα καὶ τόσα ἀπὸ ἕνα παράδεισο χρόνων παιδικῶν καὶ ἐφηβικῶν, ποὺ πῆραν τὸ δρόμο τοῦ ἀφανισμοῦ. Μαζὶ μὲ τὰ νοσταλγικά, εὐωδιαστὰ καὶ ὑπέροχα φθινόπωρα, ποὺ εὐτυχῶς ἀπομένουν ἀκόμα ἀπείραχτα μέσα μου... Ὅπως τόσα καὶ τόσα ἄλλα.

π. Κ.Ν. Καλλιανός