Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 3

Οι αναγνώστες του Ημερολογίου μας αναμένουν με λαχτάρα τη Σαββατιανή ανάρτηση με το ανέκδοτο Ποίημα του λογοτέχνη του Αναπλιού / Ναυπλίου, του Φάνη Λελεμψή, τον οποίο χαιρετίζουμε με αγάπη.

Ο συνασκητής Φάνης βιώνει όλες τις όμορφες εποχής της Πατρίδας στο πανέμορφο Ναύπλιο και τις αποτυπώνει γλαφυρά με την εμπνευσμένη γραφίδα του. Ιδού μια αναφορά στο πολυπόθητο και ηλιοστεφανωμένο θέρος:

ΘΕΡΙΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ

Θερινά μεσημέρια

Πυρωμένα θύμησες

Οι ροδοδάφνες

μπερδεύονται

με τα λόγια

Μου στέλνεις

τα αεράκια σου

Χωρίς αγάπη

δεν περνάει

ωραία η ζωή.

Στον καθρέφτη

χτενίζεται η απουσία

για να βγει από το σπίτι.

Το καθήκον της στιγμής

Μια ψυχή επέστρεψε να το φωνάξει…

Αρχές δεκαετίας του 1980. Πρωί Κυριακής στην Καλαμάτα. Η Άνοιξη πλέον παντού φανερώνεται! Αρκεί τα μάτια των αισθήσεων σου να είναι ορθάνοιχτα για να ρουφούν τα αρώματα και τις ανασαιμιές της, τις ζωγραφιές και τα ηχολογήματα που απόδημα επιστρέφουν και αυτά, σαν δεντροχελίδονα σε καλοσυνάδες και τόπους θαλπερούς. Οι καμπάνες της Υπαπαντής διαλαλούν πανηγυρικά ως τα βάθη του Μεσσηνιακού κόλπου το είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο! Με την γεύση του Χριστού στο στόμα και στην ψυχή του ο Γιώργος περπατά στους πάντα αλλιώτικους Κυριακάτικους δρόμους μιας όμορφης πόλης. Λίγο πριν εκκλησιάστηκε για πρώτη φορά στην Μητρόπολη και σιγόψαλε και εκείνος απ το στασίδι του το Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών…

Μεγάλη μέρα η σημερινή! Η Πρώτη του Κυριακή στην Καλαμάτα! Πριν κληθεί μόνιμος Ανθυποσμηναγός,  ο τότε τριτοετής  Ίκαρος Γιώργος συνέχιζε σε αυτήν την πόλη την εκπαίδευσή του,  λίγο πριν ξεκινήσει  μια μεγάλη διαδρομή σαν επιφανής αξιωματικός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πάντοτε πορευόμενος με εκείνα τα αξέχαστα  λόγια από τον κώδικα τιμής των Ικάρων, μεριμνώντας συνεχώς για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του βίο με επίγνωση, ειλικρίνεια και συνέπεια.

Πόσο είχαν χαραχτεί βαθιά του εκείνα τα λόγια και πόσο μοχθούσε πάντοτε να τα βιώνει μην υπολογίζοντας το όποιο κόστος: Σαν άνθρωπος υπεύθυνος, υπερήφανος κι ελεύθερος, δε θα κάνω ποτέ πράξη ποταπή, γεννημένη από μικρότητα ή φόβο… Όλα τούτα προσπαθούσε να  τα μπολιάζει  με την αγάπη του για τον Χριστό και την γνήσια πνευματική ζωή, όπως του την δίδαξε ο ευλογημένος πνευματικός του. Ο τόσο σεβαστός και αγαπημένος  γέροντάς του! Μαζί με τα λόγια του κώδικα τιμής είχε και μια ακόμα   φράση εκείνου,  να συνοδεύει αχώριστα όλη του την ζήση: -Φοβερόν είναι να σβησθεί τ’ όνομα του Χριστιανού από το βιβλίον της ζωής! Εδώ που σεργιανά  ο Γιώργος σήμερα, περπατούσε κρατώντας το χέρι της θείας του Αλεξάνδρας και ο μικρός Ετεοκλής, ο μετέπειτα μέγιστος εργάτης του Σωτήρος Χριστού πατήρ Επιφάνειος  Θεοδωρόπουλος.

Μα και πόσοι ακόμα… σκεφτόταν καθώς βημάτιζε ο Γιώργος… Ο πατήρ Ιωήλ, ο πατέρας Χρυσόστομος! Ξεκίνησε απ τις όχθες του Νέδοντα στην σκιά του πολυθρύλητου κάστρου αυτήν την λιόλουστη βόλτα του. Είχε αρκετό χρόνο ως το μεσημέρι και την συνάντησή του… Έφτασε και στο προαύλιο των Αγίων Αποστόλων ! Ζωντάνεψαν μέσα του εικόνες και ιαχές των γενναίων!  Και έπειτα στην μεγάλη πλατεία του Βασιλιά Γεωργίου, με όλα τις τα καφενεία να γεμίζουν απολείτουργα απ’ τους χαρούμενους Κυριακάτικους θαμώνες τους. Αριστομένους,  Ναυαρίνου, Πανελλήνιο στο λιμάνι… Έφτασε ως τον μεγάλο ναό της Αναστάσεως της παραλίας σε εκείνη την  μεγάλη του βόλτα. Μεριμνούσε είπαμε  για τον ηθικό, θεωρητικό και αισθητικό του βίο με επίγνωση… Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη ο Γιώργος. Από όλα ήθελε να βγαίνει ομορφιά αληθινή και ωφέλεια για την ψυχή του! Σπάνια ωριμότητα για έναν άνθρωπο στην πειραστική νεότητα. Γι’ αυτό τον λόγο μια μέρα πριν έρθει στην Καλαμάτα,  επισκέφτηκε τον πατέρα Επιφάνειο στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοσπιλιώτισσα.

–Πάτερ Επιφάνιε τώρα που θα πάω στην Καλαμάτα για την εκπαίδευση δεν γνωρίζω κανέναν. Δεν θέλω τον ελεύθερο χρόνο μου να τον ξοδεύω ανούσια με παρέες και ανθρώπους που δεν θα μπορούμε να ανταλλάξουμε έναν ωφέλιμο λόγο,  μια καλήν ανησυχία!  Χάρηκε ο Γέροντας με τον ζήλο του και αμέσως έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί και σημείωσε πάνω ένα όνομα και ένα τηλέφωνο! -Μόλις φτάσεις και βρεις λίγο χρόνο κάλεσε αυτό το τηλέφωνο παιδί μου! Θα μιλήσεις με ένα πνευματικοπαίδι μου που ζει στην Καλαμάτα!

Ο Γεώργιος ο Π. . Δεν είναι στην ηλικία σου! Έχει σχεδόν τα διπλά σου χρόνια! Μα θα ωφεληθείς πολύ συναντώντας τον και αυτόν και την Αθανασία την γυναίκα του! Είναι ευλογημένοι άνθρωποι με μια όμορφη οικογένεια, με αγάπη και Χριστό μέσα τους παιδί μου! Μην διστάσεις σε παρακαλώ! Θα δεις πόσο θα σε αναπαύσουν! Θα τον πάρω και εγώ τηλέφωνο να του πω για σένα Γεώργιε! Θα είστε ο Γεώργιος ο μεγάλος και ο Γεώργιος ο μικρός!

Έτσι και έγινε λοιπόν! Δεν ήταν μόνο η υπακοή στον Γέροντά του,  μα και ο δικός του ασίγαστος πόθος, σύντομα να αποκτήσει και εκείνος μια ευλογημένη οικογένεια με πολλά παιδιά. Και αυτή του η λαχτάρα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο μόλις βρέθηκε ανάμεσά τους εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι Κυριακής! Με πόση ζεστασιά και χαρά τον υποδέχθηκαν στο ευωδιαστό και αγιασμένο σπιτικό τους!  Τέσσερα παιδιά με τις φωνές τα γέλια και τα παιχνίδια τους!

Ένα τραπέζι που έστρωσε η αγάπη και η αρετή της φιλοξενίας! Είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεόν σου! Βίωναν τούτο το ρήμα των Πατέρων σε αυτήν την χαριτωμένη φαμίλια. Και ο Γιώργος το απήλαυσε όλα του τα επόμενα χρόνια στην Καλαμάτα! Σαν παιδί τους τον είχαν! Με πατρική στοργή πάντα τον νουθετούσαν! Του έλεγαν πάντα με μια φωνή: Να κάνεις πάντα το καθήκον σου Γεώργιε! Προς τον Θεό και τους αδελφούς σου! Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ! Καμιά στιγμή δεν είναι ασήμαντη! Κάθε μια μπορεί να φέρει τον Παράδεισο,  στο βιβλίο της ζωή σου! Και εκείνος τους είχε γονιούς και αντιπροσώπους του Γέροντά του στην καθοδήγηση και στην ορμήνεια… Εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη  Κυριακή την ακολούθησαν αμέτρητες ακόμα! Όλες αναστάσιμες και πανχαρμόσυνες!

Και όταν έφυγε ο Γιώργος ο μικρός για άλλους τόπους του καθήκοντος και της ανδρείας, ποτέ δεν αμελούσε να τηλεφωνήσει στον Γεώργιο τον μεγάλο και στην Αθανασία του, να στείλει την αγάπη του και την άμετρη ευγνωμοσύνη του. Μαζί με την Ελπινίκη του πλέον την σύζυγό του και τα πέντε τους παιδιά! Για όλα είχαν πάντα να λένε, μα καμάρωναν τόσο στα πρόσφατα χρόνια για την Μοναχή Σιλουανή και τον πατέρα Αντώνιο. Ένα παιδί απ’ την κάθε οικογένεια,  που αφιερώθηκε και ρασοφορέθηκε με την ευχή των… γεωργών Γεωργίων και των μανάδων τους.

Μα  ήρθε κι ο καιρός των προσωρινών αποχαιρετισμών! Και πρώτη έφυγε η κυρία Αθανασία! Αυτή η γλυκύτατη γυναίκα, που η μνήμη της γεννούσε πάντοτε εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη ημέρα του Κυρίου στην Καλαμάτα. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την κοίμησή της! Ο μεγάλος Γιώργος στα ογδόντα του και κάτι  πλέον, του ακουγόταν κάπως βαρύς και εξαιρετικά λιγομίλητος στο τηλέφωνο! Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο ολόχαρος αυτός άνθρωπος ο λαλίστατος και τόσο ζωντανός  είχε βυθιστεί στην θλίψη για τον αποχωρισμό. Προσπαθούσε να του θυμίσει δικά του λόγια, μηνύματα αιωνίου ζωής από τον Γέροντά τους. –Ναι του απαντούσε εκείνος... Έχεις δίκιο Γεώργιε, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω… Να κάνεις προσευχή σε παρακαλώ να φύγει αυτός ο βράχος από πάνω μου… Είναι βλέπεις και 60 χρόνια που κύλησαν μαζί! Η Αθανασία μου! Η ψυχή μου!    

Έκαναν όλοι τους προσευχή και για τους δυο τους! Για την ψυχή της Αθανασίας και την θλίψη του Γεωργίου του μεγάλου… Κάθε φορά που ο μικρός τον καλούσε,  καρτέραγε  να ακούσει εκείνη την γνώριμη την αναστάσιμη χροιά της φωνής του! Μα δεν την άκουγε! Μια σβησμένη φωνή ίσα που ακουγόταν στην άλλη μεριά του τηλεφώνου!

Κυριακή ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνό τους στην νέα πατρίδα τους την Αργολίδα. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιώργος σαν περάτωσε την μεγάλη του διαδρομή σαν στρατιώτης, ηγέτης, ατρόμητος και ελεύθερος, έφτιαξε μια νέα στέγη για το όνειρο του Παραδείσου προσπαθώντας ακοίμητα να μένουν αξεθώριαστα τα ονόματα της μεγάλης του οικογένειας, με τα πολλά παιδιά και τα ακόμα περισσότερα εγγόνια,  στης Ζωής το βιβλίο. Μια γνώριμη αναστάσιμη φωνή τον έκανε να χαρεί σαν παιδί! Ήταν ο Γιώργος από την Καλαμάτα! –Παιδί μου Γεώργιε, Χριστός Ανέστη ! Συγχώρα με παιδί μου αν σε σκανδάλισα τόσον καιρό με την μαυρισμένη μου ψυχή και την απιστία μου! Σήμερα, τέτοια μέρα πανηγυρική, σε κάλεσα για να σου αναγγείλω και εγώ ο ταλαίπωρος σαν τον αναστάσιμο Άγγελο στο μνήμα του Κυρίου μας! Γεώργιε, θρήνου ο καιρός πέπαυται! Έχω χαρά παιδί μου πια! Μόνο χαρά και προσμονή! Ήρθε παιδί μου… Ήρθε και με συνάντησε! –Ποιος κύριε Γιώργο; -Η Αθανασία μου παιδί μου, αδελφέ μου! Μην βιαστείς να σκεφτείς πως τα έχασα ο ταλαίπωρος! Δεν είναι φαντασία, ούτε πλάνη… Θα σου πω κάτι προς δόξαν Θεού παιδί μου! Να το ακούσουν πολλοί θα ήθελα, να αποκτήσουν βεβαία ελπίδα! Και να μην απελπίζονται! Βυθίστηκα πολύ καιρό παιδί μου στην λύπη! Δεν μπορούσα ούτε ελάχιστα να σηκώσω της καρδιάς μου τα μάτια στον ουρανό! Ανίκανος να βιώσω έστω κάτι ελάχιστο  από όλα αυτά που τόσα χρόνια πρέσβευα ο άθλιος! Πριν λίγες μέρες λοιπόν καθόμουν στην πολυθρόνα που έχουμε όπως μπαίνεις στο σπίτι προς την κουζίνα! Ήμουν μόνος, απόγευμα ήταν και με είχε πιάσει πάλι το παράπονο και έκλαιγα! Ήρθε η Αθανασία Γιώργο… Και στάθηκε μπροστά μου! Στ αλήθεια! Όχι σε όραμα!

-Μην κλαίς… Μην κλαίς μου είπε… ακούς;… βαραίνεις την ψυχή μου! Κοίτα με! Είμαι καλά και αναπαυμένη στο Φως! Μόλις θα έρθεις και εσύ εδώ που είμαι, θα καταλάβεις ότι όλο αυτό που ζούμε σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών! Τόσο ακριβώς θα σου φανεί! Μην ξανακλάψεις! Να έχεις χαρά! Και μην ξεχνάς να αγιάζεις την κάθε σου μέρα! Και να κάνεις πάντοτε το καθήκον της στιγμής! Αυτά παιδί μου, μου είπε και έπειτα την έχασα στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου! Να το πεις αυτό παιδί μου σε όλους! Να μην ξεχνιούνται… να μην λυπούνται! Σε χαιρετώ ευλογημένε μου φίλε και αδελφέ! Την ευχή του παπά Αντώνη!

Λίγες μέρες μετά ο Γιώργος ο μικρός, συνάντησε εκείνον που γράφει τούτες τις λέξεις. Του εξιστόρησε αυτήν την αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή! Ήταν απόγευμα χειμωνιάτικο στα κανόνια του Ναυπλίου. Άνοιξη μες στον Χειμώνα! Και μια στιγμή, να μιλήσει αλησμόνητα  για το αιώνιο…

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διηγηματική μορφή.

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον κ. Γεώργιο Φ. και τον κ. Γεώργιο Π.

που μας την εμπιστεύθηκαν προς δόξαν Θεού και ελπίδα ψυχών.

Νέος Πρωτοσύγκελλος στα Θυάτειρα

Ο αγαπητός αδελφός και συλλειτουργός Αρχιμ. Νικόδημος Αναγνωστόπουλος,  διορίσθηκε χθες στην ευθυνοφόρα θέση του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μ.Β., από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο και Ποιμενάρχη μας κ. Νικήτα. Του ευχόμαστε ολόψυχα να είναι Άξιος κι Ευλογημένος και να έχει πλούσια καρποφορία και προσφορά από τη σημαντική αυτή διοικητική θέση.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με μεγάλη χαρά σας ενημερώνουμε ότι διορίσθη νέος Πρωτοσύγκελλος της καθ’ ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας ο Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αναγνωστόπουλος εις αντικατάστασιν του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Τροπαίου κ. Αθανασίου προς τον οποίον εκφράζονται οι βαθείες ευχαριστίες της Αρχιεπισκοπής και του Αρχιεπισκόπου διά την πολυετή προσφορά του στο απαιτητικό τούτο αξίωμα.

Ο νέος Πρωτοσύγκελος είναι Ακαδημαϊκός, Κληρικός ο οποίος διακονεί την Εκκλησία επι εικοσιπέντε έτη, έχει ήδη επιδείξει ευρύ εκκλησιαστικό έργο, διαθέτει εκτενή διοικητική πείρα και συνεπώς την ανάλογη γνώση και ικανότητα να επωμισθεί το βαρύ έργο που του ανατίθεται.

Ο νέος Πρωτοσύγκελλος αναλαμβάνει επισήμως τα καθήκοντά του την 1^η Μαρτίου 2020 και θα είναι στην διάθεσή σας για κάθε θέμα της αρμοδιότητός του σχετικά με τις Κοινότητες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Επικοινωνία: chancellor@thyateira.org.uk

Ελλάδα και Κύπρος: Γνώση και αποτροπή

Στα τελευταία εξήντα χρόνια οι Έλληνες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, είμαστε μάρτυρες υποχωρήσεων έναντι των γειτόνων μας. Και το θέμα είναι ότι επειδή είμαστε μονίμως σε άμυνα και υπό πίεση πάντα έρχεται κάποια στιγμή που οι Έλληνες «πραγματιστές», πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, προτείνουν νέες υποχωρήσεις... Το ζούμε με τα Σκόπια, με την υφαλοκρηπίδα, με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), με το Καστελόριζο, με την Κύπρο. Οι γείτονες, μας θεωρούν ενδοτικούς και γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Οι Τούρκοι κερδίζουν με τον χρόνο σημεία και όλο και ζητούν κάτι πάρα πάνω, και οι Σκοπιανοί, χωρίς καμία εκ μέρους μας αντίδραση, αθετούν τις δεσμεύσεις τους, που συμφώνησαν με την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών. Για την επιτυχή αντιμετώπιση και των δύο απαιτούνται πατριωτική συνείδηση, γνώση της Ιστορίας και ενεργητική αποτροπή των σχεδίων τους.

Στην Κύπρο από το 1956 οι Τούρκοι υλοποιούν χωρίς παρεκκλίσεις το σχέδιο που κατάρτισαν για «ανακατάκτηση» όλης της Μεγαλονήσου. Πέντε από τα έξι στάδια του σχεδίου Νιχάτ Ερίμ τα έχουν, δυστυχώς για τον Ελληνισμό, υλοποιήσει. Το σχέδιο εφαρμόζεται διαχρονικά και ανεξάρτητα από το πρόσωπο που έχει την εξουσία. 

           

Πρώτος  στόχος ήταν σε συνεργασία με τους Άγγλους, άλλους κατακτητές της Κύπρου, να αποτρέψουν την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Τον πέτυχαν. Δεύτερο στόχο έθεσαν να αποκτήσουν νόμιμα δικαιώματα επί της Κύπρου, τα οποία δεν πέτυχαν με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Τον πέτυχαν με τη Συνθήκη Λονδίνου - Ζυρίχης. Τρίτος στόχος  ήταν η συγκέντρωση σε θυλάκους των τουρκοκυπρίων, που ήσαν διεσπαρμένοι στην Κύπρο. Με την τουρκοανταρσία του 1963-64 πέτυχαν να τους μαζέψουν με τη βία σε θυλάκους, όπου δεν επέτρεπαν έλεγχο από το Κυπριακό κράτος.

           

Επόμενος, τέταρτος στόχος, είναι η ανατροπή της αριθμητικής υπεροχής των Ελλήνων. Το 1960 οι Έλληνες αποτελούσαν το 82% του πληθυσμού και οι Τούρκοι το 18%. Τον πέτυχαν με την εισβολή το 1974 και τον έκτοτε συστηματικό εποικισμό των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πέμπτος στόχος η ανατροπή της στρατιωτικής υπεροχής των Ελλήνων. Τον πέτυχαν με την παράνομη εισβολή και την αυθαίρετη εγκατάσταση στα κατεχόμενα εδάφη 45.000 στρατιωτών, με την υποστήριξη πληθώρας αρμάτων μάχης και μονάδων αεροπορίας και ναυτικού.

Ένας στόχος τους δεν έχει επιτευχθεί. Δεν έχουν κατακτήσει την κρατική εξουσία. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το νόμιμο και αναγνωρισμένο κράτος από τον ΟΗΕ και όλους τους διεθνείς Οργανισμούς. Οι Τούρκοι επιδιώκουν να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία μέσω συμφωνίας τύπου σχεδίου Ανάν και στη θέση της να δημιουργηθεί ένα κρατικό μόρφωμα, που στην ουσία θα είναι υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Αν συμβεί αυτό ο επόμενος και τελικός στόχος θα είναι να νομιμοποιηθούν οι έποικοι, να αποκτήσουν την πλειονοψηφία στον πληθυσμό και, τελικά, οι Έλληνες της Κύπρου, αφού γίνουν μειονότητα, να εκδιωχθούν από τη Μεγαλόνησο, όπως οι Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τα Γλυπτά μας μιλούν Ελληνικά!!!

Μια γνήσια ελληνική και εξαιρέτως πατριωτική απάντηση έδωσε η αγαπητή μας φίλη Έλενα Σουπιανά, Σύμβουλος Τύπου της Πρεσβείας της Ελλάδας μας στο Λονδίνο, σε προκλητικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου τ.έ. στην αγγλική εφημερίδα Telegraph, μέσω του οποίου ο συνεργάτης της εφημερίδας Andrew Roberts υποστηρίζει πως:

«Τα Γλυπτά του Παρθενώνα δε θα ήθελαν να επιστρέψουν στη σύγχρονη Αθήνα και θα προτιμούσαν να παραμείνουν στο σημερινό Λονδίνο που έχει πιο πολλά κοινά με την κλασική Αθήνα του Περικλή».

Χαρακτηριστικός τίτλος του απαράδεκτου και ανιστόρητου άρθρου ήταν:

«Brexit Britain is the true heir to Ancient Greece - just ask the Elgin Marbles»!!!

Ο αρθρογράφος ισχυρίστηκε πως αποδίδει τα γραφόμενά του στα ίδια τα Γλυπτά, τα οποία, όπως συγκεκριμένα ανέφερε, του μίλησαν σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Βρετανικό Μουσείο.

Αναφέρει μάλιστα ανακριβώς ότι η Ελλάδα «εκβιάζει» τη Βρετανία, χρησιμοποιώντας τα Γλυπτά ως αντάλλαγμα, για μια εμπορική συμφωνία για τη μετά Brexit εποχή.

Κι η άξια Ελληνίδα Έλενα Σουπιανά του απαντά με σαφήνεια και καθαρότητα:

«Όσα προανέφερα δεν είναι αμφισβητήσιμα. Η μόνη ελαφρυντική εξήγηση για τις κατάφωρες ανακρίβειες του άρθρου, είναι ότι από τη στιγμή που τα συγκεκριμένα γλυπτά που εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο μιλούν ελληνικά, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς πως ο αρθρογράφος σας χάθηκε στη μετάφραση»!!!

Εύγε Έλενα!

Τιμώντας τόν Ἅγιο Ρηγῖνο μας κι ἐφέτος

Ἔφθασε, λοιπόν, ὁ καιρὸς καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Σκοπελίτες, ὁ καιρὸς, ὁ χρόνος, ἡ μηνολογία, ὅπου θὰ τιμήσουμε εὐπρεπῶς καὶ δεόντως τὴ σεπτὴ τὴ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου, τοῦ ἱερομάρτυρος καὶ πρώτου γνωστοῦ Ἐπισκόπου Σκοπέλου (4^ος μ.Χ. αἰ). Ἔτσι στὶς 25 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, ἡ Σκόπελος πανηγυρίζει ὴ Μνήμη Του καὶ παράλληλα ἰκετεύει, ὅπως τὸ πράττει αἰῶνες τώρα: «Μέμνησο οὗν, πανεύφημε [Ρηγῖνε], Σκοπέλου τῆς ποίμνης σου, μετὰ δακρύων αἰτούσης καὶ στεναγμῶν τὴν βοήθειαν τὴν σήν...».

Ὅμως τὸ πλέον συγκινητικό, αὐτὸ δηλαδή ποὺ γίνεται ἰκέσιος λόγος μὲ βαθύτατο νόημα καὶ ἱστορικὴ μνήμη, εἶναι τὸ Μεγαλυνάριο ποὺ ἔγραψε ὁ τότε ὑπάλληλος λόγιος καὶ ἱεροψάλτης Ἰω. Δρακιώτης. Μεγαλυνάριο, τὸ ὁποῖο ψάλλονταν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λιτάνευσης τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴ Μονή Του στὴν ἕδρα του: Τὸν Μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θησαυρίζεται ἐκεῖ μετὰ τὴν διάλυση τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στὴν ὁποία φυλάσσονταν γιὰ ἕνα περίπου αἰῶνα ἀπὸ τῆς μετακομιδῆς του ἀπὸ τὴ νήσο Κύπρο στὴ Σκόπελο, τῇ φροντίδι τῆς τότε Κοινοτικῆς ἀρχῆς. Ἐπειδὴ ἡ Πανήγυρις, λοιπόν, τοῦ Ἁγίου συνορεύει μὲ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἤ κάποιες φορὲς ἑορτάζεται καὶ μέσα σὲ Αὐτήν, διάπυρος εἶναι, μέχρι σήμερα, κι ἡ δέηση τῶν εὐλαβῶν Σκοπελιτῶν «Φύλαττε τὴν ποίμνην σου ἄτρωτον, ἀπὸ πάσης νόσου καὶ ἀνάγκης βροτολοιγοῦ, καὶ ταῖς ἰκεσίαις, ταῖς σαῖς, πάτερ Ρηγῖνε, τὸ Πάσχα ἑορτάσαι ἡμᾶς ἀξίωσον». Κι ἀλήθεια, πόσο ρῖγος δὲ φέρνει αὐτὸ τό τροπάριο σὲ κάθε εὐαίσθητη καὶ ταπεινὴ ψυχή! Ποὺ περιμένει νὰ περάσει τὶς μέρες τὶς μισοφωτισμένες καὶ ντυμένες στὰ μώβ τῆς Μ. Σαρακοστῆς καὶ ν᾿ ἀνταμώσει τὴν ἀπύθμενη εὐλογία τοῦ Πάσχα, ὅπου «χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται».

Κι ἕνα στερνὸ σχόλιο, ἤ ἄν θέλετε μιὰ ὑπόμνηση εἰς τιμὴν καὶ Μνήμην.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, ποὺ σιμώνει ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου μας Ρηγίνου, ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ τὸ βιώνουν πραγματικά, ἄς καταθέσουν κι ἕνα λόγο εὐγνωμοσύνης σ’ ἐκείνον ποὺ φρόντισε, ὥστε νὰ συνταχθεῖ καὶ νὰ γραφτεῖ ἡ πρώτη ἱ. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου: Τὸν μεγάλο Σκοπελίτη λόγιο Κωνσταντῖνο, τὸν διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος μετονομασθέντα Καισάριο Δαπόντε. Νομίζουμε ὅτι τοῦ ἀξίζει αὐτὴ ἡ τιμή. Γιατὶ χωρὶς τὴν συμβολὴ ἐκείνου ἐλάχιστοι θὰ γνώριζαν τὸν Ἅγιο.

Καὶ τοῦχρόνου

π. Κ.Ν. Καλλιανός