Τιμώντας τόν Ἅγιο Ρηγῖνο μας κι ἐφέτος

Ἔφθασε, λοιπόν, ὁ καιρὸς καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Σκοπελίτες, ὁ καιρὸς, ὁ χρόνος, ἡ μηνολογία, ὅπου θὰ τιμήσουμε εὐπρεπῶς καὶ δεόντως τὴ σεπτὴ τὴ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου, τοῦ ἱερομάρτυρος καὶ πρώτου γνωστοῦ Ἐπισκόπου Σκοπέλου (4^ος μ.Χ. αἰ). Ἔτσι στὶς 25 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, ἡ Σκόπελος πανηγυρίζει ὴ Μνήμη Του καὶ παράλληλα ἰκετεύει, ὅπως τὸ πράττει αἰῶνες τώρα: «Μέμνησο οὗν, πανεύφημε [Ρηγῖνε], Σκοπέλου τῆς ποίμνης σου, μετὰ δακρύων αἰτούσης καὶ στεναγμῶν τὴν βοήθειαν τὴν σήν...».

Ὅμως τὸ πλέον συγκινητικό, αὐτὸ δηλαδή ποὺ γίνεται ἰκέσιος λόγος μὲ βαθύτατο νόημα καὶ ἱστορικὴ μνήμη, εἶναι τὸ Μεγαλυνάριο ποὺ ἔγραψε ὁ τότε ὑπάλληλος λόγιος καὶ ἱεροψάλτης Ἰω. Δρακιώτης. Μεγαλυνάριο, τὸ ὁποῖο ψάλλονταν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λιτάνευσης τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴ Μονή Του στὴν ἕδρα του: Τὸν Μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θησαυρίζεται ἐκεῖ μετὰ τὴν διάλυση τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στὴν ὁποία φυλάσσονταν γιὰ ἕνα περίπου αἰῶνα ἀπὸ τῆς μετακομιδῆς του ἀπὸ τὴ νήσο Κύπρο στὴ Σκόπελο, τῇ φροντίδι τῆς τότε Κοινοτικῆς ἀρχῆς. Ἐπειδὴ ἡ Πανήγυρις, λοιπόν, τοῦ Ἁγίου συνορεύει μὲ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἤ κάποιες φορὲς ἑορτάζεται καὶ μέσα σὲ Αὐτήν, διάπυρος εἶναι, μέχρι σήμερα, κι ἡ δέηση τῶν εὐλαβῶν Σκοπελιτῶν «Φύλαττε τὴν ποίμνην σου ἄτρωτον, ἀπὸ πάσης νόσου καὶ ἀνάγκης βροτολοιγοῦ, καὶ ταῖς ἰκεσίαις, ταῖς σαῖς, πάτερ Ρηγῖνε, τὸ Πάσχα ἑορτάσαι ἡμᾶς ἀξίωσον». Κι ἀλήθεια, πόσο ρῖγος δὲ φέρνει αὐτὸ τό τροπάριο σὲ κάθε εὐαίσθητη καὶ ταπεινὴ ψυχή! Ποὺ περιμένει νὰ περάσει τὶς μέρες τὶς μισοφωτισμένες καὶ ντυμένες στὰ μώβ τῆς Μ. Σαρακοστῆς καὶ ν᾿ ἀνταμώσει τὴν ἀπύθμενη εὐλογία τοῦ Πάσχα, ὅπου «χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται».

Κι ἕνα στερνὸ σχόλιο, ἤ ἄν θέλετε μιὰ ὑπόμνηση εἰς τιμὴν καὶ Μνήμην.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, ποὺ σιμώνει ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου μας Ρηγίνου, ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ τὸ βιώνουν πραγματικά, ἄς καταθέσουν κι ἕνα λόγο εὐγνωμοσύνης σ’ ἐκείνον ποὺ φρόντισε, ὥστε νὰ συνταχθεῖ καὶ νὰ γραφτεῖ ἡ πρώτη ἱ. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου: Τὸν μεγάλο Σκοπελίτη λόγιο Κωνσταντῖνο, τὸν διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος μετονομασθέντα Καισάριο Δαπόντε. Νομίζουμε ὅτι τοῦ ἀξίζει αὐτὴ ἡ τιμή. Γιατὶ χωρὶς τὴν συμβολὴ ἐκείνου ἐλάχιστοι θὰ γνώριζαν τὸν Ἅγιο.

Καὶ τοῦχρόνου

π. Κ.Ν. Καλλιανός