Είναι εκείνα τα βασανιστικά ερωτήματα, τα διλήμματα
που τρέχουν για να σε συναντήσουν και εσύ οφείλεις να τα απαντήσεις δίχως να
θολώσει το διάφανο, χωρίς να κομπιάσει το αδίστακτο της πίστης που θαρρούσες
μέχρι πριν λίγο πως διέθετες. Έτσι συνέβη και με μένα τον ταλαίπωρο ένα
φθινοπωρινό βροχερό πρωινό στο Άγιο Όρος. Λίγες ανάσες πριν το κελί του Αγίου Παϊσίου.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Πάντοτε ένας οδοιπόρος στην σκιά του Άθωνα γίνεται δέκτης
και πομπός παρακλήσεων και αιτημάτων προς ακαταγώνιστους ουράνιους μεσίτες και
επιγείους αγγέλους εν σώματι.
Μια φωνή πονεμένη ήταν από πολύ μακριά (Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήρθε ένα τέτοιο
μήνυμα συγκλονιστικά όμοιο ακριβώς στον δρόμο για Παναγούδα). Ένα κοριτσάκι
γεννήθηκε πρόωρα. Μόλις επτά μηνών. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο η μανούλα του απ’
το νησί των Δωδεκανήσων το ακριτικό, στην Αθήνα. Η μάνα με άλλα 5 παιδιά, που δεν σκέφτηκε ποτέ να το σκοτώσει , να του
στερήσει το αιώνιο Φως, παρ ότι 3 διαφορετικοί και διακεκριμένοι γιατροί
βεβαίωναν (ακόμα και στην Σουηδία έστειλε τις εξετάσεις) πως το κορίτσι θα
γεννιόταν με αναπηρία σωματική και νοητική δυσβάσταχτη για όλους… Και το έφερε
στον κόσμο!
Εκείνο το βροχερό πρωινό στο περιβόλι της Παναγίας
βρισκόταν διασωληνομένο στην θερμοκοιτίδα του νοσοκομείου. Όλα ήταν όπως
βεβαίωναν προγεννητικά οι γιατροί… Την αεροβάπτισαν αμέσως και της έδωσαν το όνομα
Ελπίδα… Σοφία Θεού στην ψυχή των γονιών! Σοφία και το όνομα της γιαγιάς που
ακουγόταν στο τηλέφωνο !
–Κάντε προσευχή για την εγγονούλα μου την Ελπίδα
μας … Δώστε το όνομά της στους πατέρες... Στάθηκα στο ξύλινο γεφύρι για λίγο να ακούσω τους
ήχους του Θεού. Το κελάρυσμα της ζωής που αγωνιά να συναντηθεί με το απέραντο,
το αιώνιο γαλάζιο φωτεινό… Κι ήρθε εκείνη την στιγμή και με συνάντησε εκείνο το
δίλημμα, σαν δίστομη ρομφαία να κεντήσει και να λαβώσει την ισχνή πίστη μου…
-Εσύ τώρα γιατί θα κάνεις προσευχή, για να ζήσει,
να αντέξει το παιδί, η Ελπίδα… ή για να την πάρει αμέσως ο Κύριος, βαπτισμένη σαν
άγγελο κοντά του, να μην υποφέρουν οι γονείς της και εκείνη…; Πόσο με βασάνισε εκείνο το δίλημμα… Κι αν
βασανίζει εμένα σκέφτηκα, τότε βάλε με τον νου σου πόσο βασανίζονται οι γονείς
και οι δικοί της τούτην την ώρα…
Πόσο λάθεψα τότε στον κρυφό λογισμό μου! Μα ο
καρδιογνώστης Κύριος που δεν άφησε ποτέ τίποτα να πλανάται, μου έστειλε ασφαλή
την απάντηση μόλις πριν λίγες μέρες με έναν φίλο του γνήσιο και διαλεχτό έναν Άγιό
Του. Τον Σπύρο, που πόσα πολλά μας έμαθε κι ήταν κοπέλι ακόμα, πως όσοι δεν περπάτησαν
έχουν φτερά στο σώμα…
Ο Σπύρος ο Σαλούστρος ο Ανωγειανός, που γεννήθηκε
πριν από 8 χρόνια στον ευλογημένο Νότο. Που αγκάλιασε τον πόνο και τον Σταυρό από την πρώτη του ματωμένη πνοή σ αυτόν τον κόσμο, που δεν
περπάτησε ποτέ, που δεν κατάπιε και δεν γεύτηκε ούτε μια σταγόνα νερό… μα
σεργιανούσε όπου ήθελε και έβανε η ψυχή του και λάμβανε συνέχεια μέσα του το
Σώμα και το Αίμα Εκείνου που πρόκαμε να λατρέψει πιότερο απ όλους. Ένα φως στα
μάτια του Σπύρου και ένα διαρκές συναπάντημα με όσα οι άλλοι ποτέ δεν
καταλάβαιναν. Και δεν αγκάλιασε μόνο τον αδελφό του τον πόνο, μα και την Χαρά και την
Ζωή και ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ! Φώναζε με όλην την δύναμή του και με μια σιωπή εκκωφαντική
συνεχώς ένα Αμήν και ένα Ευχαριστώ! Και ο Χριστός του έστελνε αστείρευτη χαρά
και χάρη! Την χαρά να ’χει δυο γονήδες την Λένη και τον Βασίλη, με αγάπη σαν το απέραντο του μέλλοντος
αιώνος και πίστη αδίσταχτη , που δεν βαρυγκόμησαν ποτέ και γύρευαν μόνο να
ακούνε την ανάσα μα και τις εύλαλες σιωπές του κοπελιού τους. Μα και την χάρη να βλέπει
όσα οι καθάριες ψυχές οι άσπιλες μόνο θωρούν. Διόραση και προόραση για ένα
παιδί; Προσευχή για τους άλλους που πονούν; Ασύμβατα φαίνονται…
Είπαμε, διαλεχτός φίλος του
Χριστού ο Σπύρος! Σαν άκουγε πως κάποιος υπέφερε έλεγε:
-Θα προσευχηθώ να γίνει καλά!
–Σπύρο μου δεν προσεύχεσαι και για σένα να γιάνεις;
-Α ρε μπαμπά μου… έλεγε… πρώτα οι άλλοι και ύστερα εγώ!
Πόσο πλατιά καρδιά χωρούσε σε εκείνο το
ασθενικό σωματάκι! Μήνυσε κάποτε στην αγαπημένη του θειά την Ζαχαρένια.
–Θεία άκουσε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο… Έλεγε για
μένα! Σάστισε εκείνη ώσπου την
άκουσε κι αυτή! Αχ αυτά τα ποδαράκια… πόσους θα πάνε στον Παράδεισο! Ναι και
για τον Σπύρο που τότε δεν γνωρίζαμε ήταν εκείνη η εκπομπή μας! Που δεν άκουσε ποτέ του τον
Άρον τον κράβατον και περιπάτει, μα άκουγε συνέχεια μαντινάδες που σαν να τις
έγραφε ο Μέγας Ποιητής! “Ποιος
σου ’μάθε να πολεμάς και να τα βγάνεις πέρα; Να παίζεις με τον θάνατο από την
πρώτη μέρα; Ενός αγγέλου ο Θεός είπε πως θα σε δώσω, δώρο στη γη και σε μωρό θα
σε μεταμορφώσω. Περνούν οι μήνες και στσι εφτά που το μωρό φοβάται, θέλει να
βγει μα του Θεού τα λόγια ντου θυμάται. Όταν δεν θα ’μαι εγώ εκεί να σου κρατώ
τη χέρα, θα σε προσέχει αυτή που εσύ, θα αποκαλείς Μητέρα.
Ο Σπύρος άκουγε και βίωνε και πρόλαβε… Εκείνο το όστις θέλει οπίσω μου ελθείν… αράτω τον
Σταυρό αυτού… Παραμονές των Χριστουγέννων
φέτος ζήτησε να αποχαιρετίσει τόπους και μορφές που αγάπησε. Θέλω να μεταλάβω τους είπε !
–Θα φύγω μπαμπά μου, θα πάω ψηλά να βρω τον νονό
μου τον παπά Σταύρο! Κατέβηκε…
ο παπά Σταύρος ο αξέχαστος Ρεθυμνιώτης και ήρθε στον Άη Νικόλα μαζί με
αμέτρητους ακόμα ιερείς του Υψίστου και έψαλλαν όλοι το Χριστός Ανέστη στην κηδεία. Μέσα στο δωδεκαμέρι
των Χριστουγέννων. Κι η όψη του Σπύρου γεννούσε Χριστό! Τόσο όμορφος με εκείνη
την λάμψη που μόνο στο κενό μνημείο των Εωθινών ιστορημάτων συναντάς! Τον είδε
η θεία η Ζαχαρένια τις προάλλες και παραξενεύτηκε! Ολόρθος ο Σπύρος. Πατούσε
στα πόδια του! Δεν ήταν όνειρο μηδέ όραμα! Ήταν το αιώνιο Φως των Αγίων! Πριν
κάνουμε γνωριμιά ανεπίγνωστα έγραψα μια μαντινάδα για τον Νεκτάριο και τον
Αρσένιο, για τόσα παιδιά που αγκάλιασαν τον πόνο από την πρώτη τους στιγμή, για
την Ελπίδα… Ακόμα ζουν και ανασαίνουν και με χαρά γεμίζουν τους γύρω τους και
καρτερούν όλο και περισσότερη χάρη να τους στείλει ο Κύρης τους…
Μες στον Παράδεισο όταν μπουν μόνες τους βρίσκουν
θέση
Ψυχές αιώνιες διαλεχτές που έχουν στη γη πονέσει...
Πήρα την απάντηση Σπύρο, γλυκό μου παιδί! Μαζί με
τους Αγίους! Σ’ ευχαριστώ! Στα συναπαντήματά σου τα σαραντάημερα με τον Δεσπότη
Χριστό, σου στέλνω και εγώ ο ταλαίπωρος μια μαντινάδα -προσευχή να την
ακουμπήσεις στα πόδια Του.
Σαν προσευχόσουνα στην γη, τους άλλους είχες
έννοια…
Τώρα στο Φως που περπατάς σε αυλή Παραδεισένια,
να μεσιτεύσεις στον Χριστό που σε εισακούει τόσο,
με την δική σου υπομονή, το εδώ να αποσώσω…
Πρέσβευε Σπύρο μου, όλο φτερά στον πόνο να
φυτρώνουν…
Νώντας Σκοπετέας
No comments:
Post a Comment