Σιωπή ή… Ιησού;

 

Ακούμε όλην αυτήν την περίοδο δυνατές φωνές αδελφών μας, κληρικών και λαϊκών, που σχεδόν εμμονικά επαναλαμβάνουν το ότι αυτό τo ζοφερό και πρωτόγνωρο που ζούμε, είναι μια θεία παραχώρηση και ότι οφείλουμε σαν Χριστιανοί της υπακοής και της ταπείνωσης να σιωπούμε, μιας και όλο αυτό είναι ένας κανόνας και μια ευκαιρία για μετάνοια και… επανεκκίνηση στην πνευματική μας πορεία.

 

Συμφωνούμε απόλυτα στα της Θείας παραχωρήσεως.

 

Ναι, ο Κύριος το επιτρέπει όλο αυτό που ζούμε, αλλά όχι για να το δεχτούμε με μια παθητική μοιρολατρική και… βολικά ατσαλάκωτη στάση, μα γιατί θέλει πραγματικά να δει πως θα αντιδράσουμε!

 

Εξετάσεις περνάμε αδελφοί και πατέρες! Εξετάσεις!

 

Όλα ξεγυμνώνονται και αποκαλύπτονται μπροστά Του!

 

Ζων γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής! (Εβρ. 4, 12)

 

Θα μου πείτε, αφού όλο αυτό συμφωνείς πως ουρανόθεν εστάλη για την ωφέλεια της ψυχής μας, εξαιτίας μιας ασυγκράτητης αποστασίας στην θεοστυγή εποχή μας, γιατί δεν σιωπάς και εσύ, καρτερώντας το νεφύδριο να προσπεράσει;

 

Γιατί αφού όλο αυτό, ούτως ή άλλως, όπως μερικοί και ίσως ορθώς διατείνονται, είναι προαποφασισμένο από τον Κύριο και Σωτήρα των ψυχών μας, να μην διάγουμε στα ταμεία μας εν μετανοία μια έστω μακρά περίοδο σιωπής, περισυλλογής και υπακοής στους πεπειραμένους πνευματικούς ιχνηλάτες - ποιμένες, οι οποίοι στην πλειονότητά τους εμπόνως μας καλούν να υπακούσουμε και να πάψουμε να μιλάμε εδώ και εκεί για διωγμούς και σημεία των καιρών;

 

Πάμε αδελφοί μου στο Ευαγγέλιο του ηγαπημένου μαθητή να αντλήσουμε Φως…

 

«Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.»

 

Κεφάλαιο 19ο στίχος 28 σε ερμηνεία του αειμνήστου Π. Τρεμπέλα:

 

«Ύστερα απ’ αυτό, αφού βεβαιώθηκε ο Ιησούς ότι είχαν πλέον συντελεσθεί όλα όσα θα πάθαινε και είχαν τελείως εκπληρωθεί σύμφωνα με τις προφητείες, για να επαληθευθεί σε όλα και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια η Αγία Γραφή, είπε: Διψώ.»

 

Επομένως (ας μας επιτραπεί μια ιερή αναγωγή στο παρελθόν) αν όλοι εμείς, οι υπάκουοι και της σιωπής οι "εραστές" βρισκόμασταν εν μέσω του μαινόμενου όχλου έξω απ’ το πραιτόριο τις συγκλονιστικές στιγμές του διλήμματος υπό του Πιλάτου, αν όλοι εμείς σκεφτόμασταν ομοιότροπα και ταυτιζόμασταν απόλυτα με την λογική της νοσηρής - ένοχης (και όχι εύλαλης και ευλογημένης) σιωπής που μας προτείνεται, τότε θα αποχωρούσαμε ή δεν θα εμφανιζόμασταν και καθόλου στις αυλές του Αρχιερέα και του Ρωμαίου Ηγεμόνος!

 

Στα σίγουρα δεν θα μέναμε ως το τέλος να φωνάξουμε με όλην την δύναμη της ψυχής μας :

 

Ιησού! Ιησού! Ιησού!

 

Αφού κάποιος υπεύθυνος νουνεχής και όχι επιπόλαιος αδελφός μας θα μας ψιθύριζε:

 

Τι φωνάζεις, τί διαμαρτύρεσαι; Άδικος κόπος! Αφού ευλογημένε μου όλα αυτά είναι προφητευμένα εδώ και αιώνες! Ο Θεός φόρεσε ανθρώπινη σάρκα για να σταυρωθεί! Ο ενανθρωπήσας δι’ ημάς και καταβάς εξ ουρανού ήρθε για να πεθάνει και έτσι να ξεκινήσει για τον άνθρωπο η αληθινή ζωή!

 

Και να, ο Χριστός μας πάνω στον Σταυρό αφήνει το πνεύμα του, αφού βεβαιώνεται ότι εκπληρώθηκαν στο ακέραιο οι προφητείες…

 

Επομένως ό,τι και να έλεγες, ό,τι και να έκανες… όλα ήταν να γεννούν!

 

Επομένως, ας δικαιωθεί και ο δόλιος και παράνομος Ιούδας αφού όλα ήταν προαποφασισμένα και προφητευμένα για τον ίδιο! Άρα και για τον αρνητή Πέτρο δεν υπήρχε λόγος τριπλά να αποκατασταθεί η άρνησή του με κείνα τα φιλείς με;…

 

Ξεχνάς όμως κάτι πολύ σημαντικό αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Ότι ο Πάνσοφος και Παντογνώστης Κύριος γνωρίζει μα ουδέποτε προορίζει! Και σύμφωνα με αυτό το πανίερο αξίωμα της πίστης μας, είναι αυτό το ακλόνητο αυτεξούσιο που οδηγεί τα βήματά μας και τις φωνές μας.

 

Δεν μας εξαναγκάζει κανείς, ούτε Αυτός ο Παντοδύναμος Τριαδικός Θεός να ενεργήσουμε ή να παραλείψουμε…

 

Εμείς αποφασίζουμε το αν θα αντιδράσουμε, αν θα φωνάξουμε, έστω και αν η βοή του μανιασμένου όχλου μας σκεπάζει, έστω και αν το φρικιαστικό φώνασμα… Βαραββά, εκκωφαντικά καλύπτει τα πνιγμένα μας κλάματα και τα ισχνά Ιησού… μας!

 

Υγ: Μια ρανίδα απ΄ τον μεγάλο Αγιασμό των Θείων Επιφανείων είναι αρκετή για να αγιάσει ολάκερη την φύση των υδάτων! Μοιάζει με ένα δάκρυ μετανοίας, που όπως έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ισοδυναμεί με το λουτρό του βαπτίσματός μας…

 

Αναμένει ο Κύριος της πίστης μας τις σταλαγματιές...

 

Νώντας Σκοπετέας

 

Νομικός - Συγγραφέας - Παραγωγός Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου

 (Ραδ. Εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως)

Ο Ρήγας και ο Γαλλικός Διαφωτισμός

 
Ο Ρήγας  γεννήθηκε στο Βελεστίνο της Θεσσαλικής Μαγνησίας το 1757 από εύπορους γονείς και ευτύχησε  να έχει από μικρός σπουδαίους δασκάλους του Γένους, με τους οποίους αγάπησε την Ελλάδα και απέκτησε τον πόθο αυτή να ελευθερωθεί. Ο συνεργάτης του Ρήγα Χριστόφορος Περραιβός στη «σύντομη βιογραφία», που έγραψε γι’ αυτόν, σημειώνει ότι δάσκαλος τότε στον Τύρναβο ήταν ο σοφός μετέπειτα ιερεύς – οικονόμος Ιωάννης Πέτζαρης και στα Αμπελάκια ο Γεώργιος Τρικεύς. Και οι δύο υπήρξαν μαθητές του περίφημου μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Σλαβωνίου και Χερσώνος Ευγενίου Βούλγαρη (Σημ. Σελ. 6 στο βιβλίο του Περραιβού - αναστατική έκδοση από Διον. Νότη Καραβία,). Ο Περραιβός συμπληρώνει ότι στη Ζαγορά του Πηλίου υπήρχε ελληνικό σχολείο, στο οποίο φοίτησε ο Ρήγας και στο οποίο σχολάρχης ήταν «κάποιος λογιώτατος Κωνσταντίνος».
 

Στη Θεσσαλία δεν άντεξε την καταπίεση των οθωμανών και την εγκατέλειψε σε νεανική ηλικία. Πρώτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στο Βουκουρέστι, όπου έζησε από πριν το 1787 έως το 1796, όταν μετοίκησε στη Βιέννη. Καθώς ήταν ιδιοφυής εύκολα έμαθε να διαβάζει και να μεταφράζει στα ελληνικά επιστημονικά, φιλοσοφικά, και λογοτεχνικά βιβλία, που υπήρχαν άφθονα στην Ευρώπη, από τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά  Στη Βιέννη έζησε έως τον Δεκέμβριο του 1797, όταν αναχώρησε για την Τεργέστη. Στην πόλη αυτή συνελήφθη από τους Αυστριακούς, οι οποίοι στη συνέχεια τον παρέδωσαν στους Οθωμανούς και αυτοί τον εκτέλεσαν δια στραγγαλισμού.
 
Στο Βουκουρέστι ευτύχησε να γνωρίσει τον σημαντικό λόγιο  Δημήτριο Καταρτζή, ο οποίος επηρέασε τη σκέψη του. Ο Περραιβός γράφει στη σύντομη βιογραφία του για τον Ρήγα: «Τύχη αγαθή προς ευκολωτέραν επιτυχίαν του σκοπού του εσχετίσθη μετά τινος Δημητρίου Κανταρτζή Βυζαντίου, εβδομηκονταετούς σχεδόν την ηλικίαν, ανδρός σημαντικού, πρωτοκαθεδρίαν του ανωτέρου δικαστικού κλάδου κατέχοντος, ανδρός τιμίου, εγκρατούς της ελληνικής, γαλλικής και αραβικής διαλέκτου και θερμού Πατριώτου» (αυτ. σελ. 8). Ο Καταρτζής κατηύθυνε τον ιδιοφυή Ρήγα προς την επιστημονική και φιλοσοφική γνώση της εποχής εκείνης, με παράλληλη γνώση της ελληνικής γραμματείας. Πρέπει επίσης να του ενεφύσησε τη συνέχεια του Έθνους, από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο έως τις ημέρες τους, και ενίσχυσε τον πόθο του Αυτό να ελευθερωθεί.
 
Ο Δημήτρης Καταρτζής (1730-1807) ανήκε στην αριστοκρατία του Φαναρίου και μελέτησε με ενδιαφέρον το αναπτυσσόμενο ρεύμα του Γαλλικού Διαφωτισμού. Δεν ήταν υπέρ της τυφλής και ολικής αποδοχής των ιδεών του, ούτε υπέρ της απόρριψης όσων πρέσβευε για την καταπολέμηση των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων. Περί το τέλος της ζωής του έγραψε το σύντομο δοκίμιο «Συμβουλή στους νέους πώς να ωφελούνται και να μη βλάπτουνται απ’ τα βιβλία τα φράγκικα και τα τούρκικα και ποια να’ ναι η καθ’ αυτό τους σπουδή». Ο Καταρτζής δεν έκρυψε τη φιλοδοξία του να μιμηθεί τον Μέγα Βασίλειο στην ομιλία του «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων».
 
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου Αστέριος Αργυρίου γράφει: «Μέσα στο κλίμα των εθνικών εξάψεων ο Καταρτζής φροντίζει πρώτ’ απ’ όλα, να ορίσει και να αναπτύξει την ιδέα του ορθοδόξου ελληνικού Γένους, που το ονομάζει Ρωμιοσύνη και που συγκεντρώνει τη διπλή κληρονομιά, την αρχαία ελληνική και την βυζαντινή χριστιανική. Σύμφωνα με τον Φαναριώτη λόγιο η ευθύνη των Ρωμιών της εποχής του – και επομένως του Ρήγα – ήταν μεγάλη. Είχαν καθήκον να υπερασπισθούν την διπλή παρακαταθήκη και να εργασθούν για την απελευθέρωση της Ρωμιοσύνης». (Άρθρο του Αστ. Αργυρίου «Τρία κείμενα για μια απάντηση ή σκέψεις πάνω στο διάλογο της Ορθοδοξίας με τον έξω κόσμο» στον Χαριστήριο Τόμο για τον Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δαμασκηνό. Έκδ. Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, Αθήνα, 2007, σελ. 127).
 
Ο Καταρτζής ήταν κριτικός προς τον Βολταίρο. Έγραψε σχετικά: «Ο Βολταίρ... με λόγο πως συντυχαίνει (μιλάει) κατά της δεισιδαιμονίας, ήταν ένας άκρως δεισιδαίμων εις την ασέβειαν» (Δημ. Καταρτζή «Τα ευρισκόμενα», Εκδ. Κ.Θ. Δημαράς, Αθήνα 1970, σ. 61 και Δημ. Αποστολόπουλου «Ο Καταρτζής και οι Questions sur l’ Encyclopedie του Βολταίρου», Περ/κό «Ο Ερανιστής», τομ. 24 (2003) σελ. 105).
 
Ο Ρήγας από το Βουκουρέστι και τη Βιέννη και γνωρίζοντας άριστα τα γαλλικά ενημερωνόταν για τις νέες ιδέες και τα επιτεύγματα του 18^ου αιώνα. Τα εφόδια του έναντι της γοητείας που ασκούσε ο γαλλικός διαφωτισμός ήσαν η διατήρηση της ταυτότητάς του και η σε βάθος μελέτη της ελληνικής ιστορίας και των ελλήνων συγγραφέων. Έως το 1789 είχε μελετήσει την Εγκυκλοπαίδεια των Ντιντερό και Ντ’ Αλαμπέρ και έργα των Βολταίρου, Ρουσώ και άλλων γάλλων συγγραφέων. Από το 1789 και έως τη σύλληψή του, στο τέλος του 1797, ζούσε τα της γαλλικής επαναστάσεως και ενημερώθηκε για την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το Σύνταγμα του 1793. Όλες αυτές τις γνώσεις του τις χρησιμοποίησε μεταφέροντάς τες στο δικό του επαναστατικό σχέδιο, στο οποίο δεν είχε θέση το «Υπέρτατο Ον» του Ροβεσπιέρου, η «Θεά Λογική» και ο αντιχριστιανισμός.
 
Τελικά ο Ρήγας ήταν διαφωτιστής; Ο αείμνηστος καθηγητής Νικ. Σβολόπουλος εκφράζει την άποψη πως «δεν δύναται να θεωρηθεί ως απόλυτα αναγκαστικός ο βαθμός τελικά της αποδοχής του γαλλικού διαφωτισμού» όπως υποστηρίζουν οι Έλληνες οπαδοί του Γαλλικού Διαφωτισμού. (Ομιλία Κων. Σβολόπουλου με θέμα «Ήταν ο Ρήγας Διαφωτιστής;», Πρακτικά Δ΄ Συνεδρίου Ε.Σ.Ε. της Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, Εκδ. «Αρχονταρίκι», Αθήνα 2016, σελ. 393). Ο βαθύς γνώστης της ζωής και του έργου του Ρήγα Δρ. Δημήτρης Καραμπερόπουλος* γράφει για το ίδιο θέμα: «Με τα έργα του ο Ρήγας επιτυγχάνει μία σύνθεση στοιχείων εκ του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Έπαιρνε ό,τι έκρινε καλό, με σκοπό την ωφέλεια του Γένους του...» (Ομιλία με θέμα «Ελληνικός και Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός: Η συνθετική διάστασή τους στο έργο του επαναστάτη Ρήγα Βελεστινλή», Πρακτικά του ιδίου Συνεδρίου, σελ. 390).
 
Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως μας είπε ο κ. Καραμπερόπουλος σε συζήτηση που είχαμε,  σε όλο το έργο του (Διακήρυξη, επιστολές κ.λ.π) ο Ρήγας δεν αναφέρει λέξη για τη Γαλλική Επανάσταση, ούτε εξυμνεί τον Ναπολέοντα. Αντίθετα εκφράζει την Πίστη του στην Ορθοδοξία. Στον Θούριο γράφει «να κάμωμεν τον όρκο πάνω στον Σταυρό» και στον Ύμνο Πατριωτικό γράφει: «Όποιος λοιπόν είναι καλός κι ορθόδοξος χριστιανός με τ’ άρματα στο χέρι, ας δράμει σαν ξεφτέρι το Γένος να σώση με χαρά μπρε παιδιά». Επίσης στη σημαία του ελεύθερου Κράτους είχε βάλει το ρόπαλο του Ηρακλή με τρεις Σταυρούς επάνω του.
 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 
*Πρόσφατα κυκλοφορήθηκε ο 1230 σελ. Τόμος του Δημ. Καραμπερόπουλου «Μελέτες για τον Ρήγα Βελεστινλή». Σ’ αυτόν ο αναγνώστης ενημερώνεται πλήρως για τη ζωή και το έργο του Ρήγα.

Ο χρόνος κι εμείς

Tη Δευτέρα 28^η Δεκεμβρίου 2020, πραγματοποιήθηκε διαδικτυακή Μελέτη Αγίας Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, με φορέα την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας και συντονιστή τον Πρωτοπρ. Αναστάσιο Δ. Σαλαπάτα.
 

Την κύρια εισήγηση, με θέμα «Ο χρόνος κι εμείς», προσέφερε ο Πρωτοπρ. Δημήτριος Κωστόπουλος, Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Άργους, ο οποίος παρουσίασε το θέμα του με εξαιρετικό τρόπο, με πατερική επιχειρηματολογία και με υπέροχο θεολογικό ύφος. 

Πολλοί εκπαιδευτικοί συνομιλητές παρουσίασαν στη συνέχεια διάφορες σκέψεις, για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στην εκπαίδευση. Τη Μελέτη παρακολούθησαν αρκετές δεκάδες ενδιαφερομένων.

Χριστουγεννιάτικος ρεμβασμός

 

Ξημερώνουν Χριστούγεννα. Μιὰ Γιορτὴ ὅπου ἡ εὐαισθησία κι ἡ αἴσθηση τῆς ἀπουσίας γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἔντονη, καθὼς ἡ μέριμνα τῆς ψυχῆς ὅλο καὶ αὐξάνεται, ἀνοίγει δρόμους μυστικούς γιὰ μιὰ συνάντηση. Συναντηση μὲ ἀνθρώπους καὶ τόπους μακρυνούς, ἔρημους, μοναχικούς, ὅπου ἀπουσιάζει ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ παρουσία τοῦτες τὶς περιούσιες ὧρες καὶ μέρες. Γιατὶ ὅσο μεγαλώνεις, ὅσο λιγοστεύει τὸ σχοινί ποὺ θὰ σὲ φέρει στὴν ἀπέναντι τὴν ὄχθη, τόσο καὶ αὐξάνεται ἡ νοσταλγία μέσα μας, τόσο καὶ γυρνᾶμε πίσω γιὰ νὰ δοῦμε, μαζὶ μὲ τὰ λάθη μας καὶ κάποιες τραγικὲς συνειδησιακὰ ὄψεις. Μὲ λίγα λόγια δὲ μπορεῖ νὰ ξημερώνουν Χριστούγεννα γιὰ ἕναν παπᾶ και, καθὼς σὲ νυχτωμένη, μοναχικὴ ὥρα πορεύεται γιὰ τὸ ναό, ὅπου σὲ λίγο θ’ ἀρχίσει ὁ Ὄρθρος τῆς Γιορτῆς. Γιατὶ  ὁ  νοῦς του -καὶ δικαίως- ἀποδρᾶ ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ καθημερινότητα, ἀπὸ τὴ αὐτονόητη διακονία του καὶ ρεμβάζει. Ρεμβάζει ἱεροπρεπῶς καὶ δίχως νὰ ἀποποιεῖται τὰ καθήκοντά του.

 

Βλέπεις χρονιάρα μέρα ξημέρωσε. Κ’ ὕστερα αὐτὲς οἱ ὧρες, οἱ στιγμές, ἀκόμα καὶ τὰ λεπτά, κρύβουν τόση συγκίνηση καὶ διακρατοῦν μιὰ συναισθηματικὴ φόρτιση, ποὺ δὲν ἀντέχεται. Ἐπειδή, καθὼς πορεύεται στὸ ναό σὲ ὤρα νυχτερινή, ἥσυχη καὶ νοσταλγική, σκέφτεται ὅτι ἀξιώνεται κι ἐφέτος νὰ λειτουργήσει τούτη τὴ μεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρι. Ὅμως μιὰ ἀνησυχία καὶ μιὰ στενοχώρια ἀνατέλει ἀπό μέσα του, γιατὶ ὁ νοῦς του πάει σὲ κεῖνα τὰ μοναστηράκια καὶ ἐξωκκλήσια ποὺ ἀπόψες εἶναι ἀλειτούργητα· κάποια δὲ ἀπὸ αὐτὰ μὲ σβυστὰ τὰ καντήλια, ἀθυμιάτιστα, παγωμένα καὶ ὑγρὰ μέσα στὸ χειμωνιάτικο τοῦτο ξημέρωμα. Καὶ περιμένουν νὰ βγεῖ τὸ φῶς νὰ ρίξει λίγες ἀκτῖνες του πάνω στὶς εἰκόνες, στὰ ἄδεια στασίδια, στὸ μοναχικὸ ἱερό, ὥστε νὰ ζεσταθεῖ κάπως ὁ χῶρος, νὰ φωτιστεῖ, μήπως κι ἀνατείλει μιὰ γιορταστικὴ χαρὰ σ’ αὐτὰ τὰ κλειστὰ ἱερὰ κτίσματα. Ποὺ κάποια ἀπὸ αὐτὰ ἀνασαίνουν τοῦτες τὶς ἁγιασμένες μέρες τὴ μυρωδιὰ τῆς μούχλας, ἡ ὁποία φανερώνεται ἀπὸ τὴν κλεισούρα, ποὺ πολλὲς φορὲς εἶναι πολύμηνη ἤ καὶ πολύχρονη…

 

Πόσα, λοιπόν, μικρά, λιτά, ταπεινά, ἀλλὰ καὶ κλειστὰ Θυσιαστήρια ἀπόψε παραμένουν ἀλειτούργητα… Ἴσως δὲ νὰ εἶναι ὑπερβολὴ αὐτό, ὅμως γιὰ ἕναν παπᾶ ποὺ ἔχει ζήσει τὴ μισή του ζωὴ σὲ ὅλα σχεδὸν τὰ τοῦ τόπου του ἱερὰ καθιδρύματα, τούτη τὴ χρονιάρα μέρα στάζει θλίψη ἡ ψυχή του. Καὶ τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ πεῖ, μυσιά, μέσα του, εἶναι τοῦτο. «Κύριε, στεῖλε ἀπόψε ἑνα ἄγγελό Σου, νὰ φτερουγίσει μέσα σὲ κέινη τὴν ἐρημιά, ἀφήνοντας -ὅπως τότε, στὸ ἱ. Σπήλαιο- τὸ δοξολογικό ὕμνο νὰ θραύσει κάθε παγωνιά, κάθε σιωπὴ καὶ να παιανίσει το, «Δόξᾳ ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…». Ἔτσι νὰ δοῦν κι αὐτὰ τὰ κατοικητήρια τῆς Παρουσίας Σου Χριστούγεννα.

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Χριστούγεννα 2020

Παραμυθία Χριστουγέννων

 
...Σαν σε όνειρο θαρρούμε πως τους ακούσαμε και εμείς, τον κυρ Αλέξανδρο και τον κυρ Φώτη, παραμονές Χριστούγεννα να μας προστάζουν γλυκά να πάρουμε σκαρί αλλοτινό με άρμπουρο αλύγιστο και τον παπά Φραγκούλη πηδαλιούχο και ν’ ανοιχτούμε ως τον Χριστό στο κάστρο να λειτουργηθεί ξανά…
 

Και στην επιστροφή να βρούμε αραξοβόλι κοντινό στα περιγιάλια του Αϊβαλιού κι έπειτα να τραβήξουμε ως την πιο ταπεινή φάτνη τούτου του τόπου, σε μαντρί βλοημένο και σε σπηλιά κεροκαπνισμένη στου Γιάννου του Μπαρμπάκου τα λημέρια…
 

PARAMYTHIA XRISTOYGENNWN O KYR ALEKSANDROS KAI O KYR FWTHS KSANA STON KOSMO

PARAMYTHIA XRISTOYGENNWN O KYR ALEKSANDROS KAI O KYR FWTHS KSANA STON KOSMO MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Μυστήριον ξένον! Μυστήριο ξένον!
 
Επαναλάμβαναν συνέχεια του Χριστού οι Απόστολοι. Με αυτούς τους ξεχασμένους περάσανε το φετινό Άγιο δωδεκαήμερο, 2020 χρόνια μετά απ’ του Χριστού την Θεία Γέννηση!  Ο κυρ Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης και ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, συντροφιά με αρχαίους… παράξενους ανθρώπους, Χριστιανούς Θεοφοβούμενους, θερμασμένους μ’ Άγιο Πνεύμα.
 
Με αγάπη Χριστού
 
Νώντας Σκοπετέας

Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 34

 
Η νύχτα πάντα εγκυμονεί. Κι η εγκυμοσύνη, όπως καλά γνωρίζουμε από τη φύση, έχει πόνους, έχει οδύνες, έχει ψυχρότητα, έχει δάκρυα, έχει αίμα, όμως στο τέλος προσφέρει έντονο το αίσθημα της χαράς, της αγαλλίασης και φυσικά της Δημιουργίας και της Ποίησης! Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο διαβάζουμε: «ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (16, 21).
 
Ο άξιος Ποιητής του Αναπλιού και γνήσιος φίλος Φάνης Λελεμψής, ανατομεί με γνήσια καλλιτεχνική δεξιότητα, τον διάλογο που διαδραματίζεται στον νου και στην ψυχή του Δημιουργού και με εμφατική λυρικότητα μας καθιστά κοινωνούς της διαδικασίας αυτής του πόνου και της γέννησης, αλλά και της επικοινωνίας με το ιδεατό και την Ομορφιά!
 

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
 
Κύριε
απόψε κρυώνω
από απουσία.
Γράφω
να αυγατίσω την Ομορφιά.
Τις νύχτες κοιμάμαι
με το φεγγάρι προσκεφάλι.
Με άσπρισαν
τα χιόνια της βίωσης.
Τα μεσάνυχτα
πίσω από το τζάμι
ευωδώ αγαλλίαση.
Τα όνειρα έχουν
τις δικές τους επιθυμίες.
Ο διάλογος των αστεριών
με τη νύχτα.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Δεκέμβριος 2020

Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος Θυατείρων 2020

 
Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτας απέστειλε Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιο στις Ελληνορθόδοξες Κοινότητες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.
 

Η Εγκύκλιος αυτή θα αναγνωσθεί, αντί άλλου κηρύγματος, στους Ναούς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, σήμερα, στη Θεία Λειτουργία της Εορτής των Χριστουγέννων.
 

Για πρώτη φορά η Χριστουγεννάτικη Εγκύκλιος του Αγίου Θυατείρων αποστέλλεται σε 4 γλώσσες, στην Ελληνική, στην Αγγλική, στη Ρουμνική και στη Σλαβονική.

Οι διώκτες του Χριστού και τα Χριστούγεννα

 

Από τότε που γεννήθηκε, ο Χριστός διώκεται. Πρώτος ο Ηρώδης. Φόνευσε τόσα μωρά, μήπως και του πάρει τον θρόνο. Μετά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Τρόμαξαν μήπως και αποκαλυφθούν η προσποίηση, τα ψέματα  και η υποκρισία τους. Ύστερα ο Πιλάτος. Αντελήφθη την αλήθεια, αλλά προτίμησε να φυλάξει τον «εαυτούλη» του και Τον παρέδωσε «ίνα Σταυρωθή».

 

Αφού Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε ο Χριστός δεν σταμάτησαν οι διωγμοί Tου. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες επιχείρησαν να Τον εξαφανίσουν, μήπως και αμφισβητούσε την εξουσία τους. Κατόπιν ήρθαν οι αιρετικοί από την ίδια την Εκκλησία Του. Θέλησαν να Τον βάλουν στα καλούπια της λογικής τους και να Τον μικρύνουν...

 

Οι αιώνες περνούν... Ονομαζόμενοι Χριστιανοί αποκτούν κρατική εξουσία και Τον πληγώνουν αφού οι περισσότεροι καταντούν έρμαια των παθών τους και αδικούν, βασανίζουν και σκοτώνουν, πολλές φορές εν ονόματί Του. Ακόμη χειρότερη πληγή Tου επιφέρει ο Πατριάρχης της Δύσης, ο Πάπας. Από πνευματικός ταγός μεταβάλλεται σε κρατικό ηγέτη και κοιτάζει με τον στρατό του να επεκτείνει το κράτος του και την επιρροή του. Φτάνει στο σημείο της ύβρεως έναντι του Θεού, όταν «εν ονόματι της Πίστεως» καίει ζωντανούς ανθρώπους. Όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι ο ιεροεξεταστής φυλακίζει τον Χριστό...

 

Έρχεται ο Λούθηρος. Βλέπει τα στραβά του παπισμού και θέλοντας να τα διορθώσει πέφτει σε μια λογικοκρατία. Ο Γλυκύς Ναζωραίος, που δεν είχε «πού την κεφαλή κλίνη», είναι ξένος με τον προτεσταντικό τρόπο καταξίωσης δια του πλούτου και της μετατροπής της Εκκλησίας σε ευαγές ίδρυμα, με αυστηρούς ευσεβιστικούς κανόνες.

 

Σε αντίδραση προς τα προνόμια των Ρωμαιοκαθολικών στη Γαλλία και τη συνεργασία τους με την απόλυτη μοναρχία οι άθεοι Επαναστάτες διώκουν τον Χριστό και επιχειρούν και αυτοί να Τον εξοντώσουν. Παίρνουν βασικές αρχές της διδασκαλίας Του και τις μετατρέπουν σε συνθήματά τους: Ελευθερία, Αδελφοσύνη, Ισότητα. Η ελευθερία «εφαρμόζεται» με την γενοκτονία της Βανδέας, η αδελφοσύνη με την γκιλοτίνα και η ισότητα με τη συνέχιση της δουλείας στις αποικίες της Γαλλίας.

 

Για να «διορθώσουν τα λάθη» της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν πέτυχε να εξοντώσει τον Χριστό, οι Μπολσεβίκοι εφαρμόζουν ριζοσπαστικότερα μέτρα. Οι συστηματικοί διωγμοί και τα μαρτύρια εκατομμυρίων χριστιανών συνοδεύονται με συστηματική άθεη προπαγάνδα. Αλλά εξέλιπε ο μπολσεβικισμός, όπως και όλοι οι προηγούμενοι διώκτες του Χριστού, χωρίς να καταφέρει να Τον εξαφανίσει.

 

Σήμερα εξακολουθεί να διώκεται ο Χριστός. Η εποχή μας είναι μια επανάληψη της belle époque (1880 – 1914). Ηδονισμός, ανεμελιά, με παράλληλη έκρηξη της τεχνολογίας και με αύξηση της απόστασης στον τρόπο ζωής πλούσιων και πτωχών. Ιδανικά και αρχές, όπως οικογένεια, ανθρώπινη ζωή, διάκριση των φύλων δέχονται αμείλικτη επίθεση, ενώ οι χριστιανοί ηγέτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους.

 

Όμως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι πάντα Παρών, πόλος αγάπης, ελπίδας και σωτηρίας. Αυτό μας το θυμίζει και εφέτος, όπως κάθε χρόνο, η επέτειος της Γέννησής Του. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου