Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 34

 
Η νύχτα πάντα εγκυμονεί. Κι η εγκυμοσύνη, όπως καλά γνωρίζουμε από τη φύση, έχει πόνους, έχει οδύνες, έχει ψυχρότητα, έχει δάκρυα, έχει αίμα, όμως στο τέλος προσφέρει έντονο το αίσθημα της χαράς, της αγαλλίασης και φυσικά της Δημιουργίας και της Ποίησης! Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο διαβάζουμε: «ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (16, 21).
 
Ο άξιος Ποιητής του Αναπλιού και γνήσιος φίλος Φάνης Λελεμψής, ανατομεί με γνήσια καλλιτεχνική δεξιότητα, τον διάλογο που διαδραματίζεται στον νου και στην ψυχή του Δημιουργού και με εμφατική λυρικότητα μας καθιστά κοινωνούς της διαδικασίας αυτής του πόνου και της γέννησης, αλλά και της επικοινωνίας με το ιδεατό και την Ομορφιά!
 

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
 
Κύριε
απόψε κρυώνω
από απουσία.
Γράφω
να αυγατίσω την Ομορφιά.
Τις νύχτες κοιμάμαι
με το φεγγάρι προσκεφάλι.
Με άσπρισαν
τα χιόνια της βίωσης.
Τα μεσάνυχτα
πίσω από το τζάμι
ευωδώ αγαλλίαση.
Τα όνειρα έχουν
τις δικές τους επιθυμίες.
Ο διάλογος των αστεριών
με τη νύχτα.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Δεκέμβριος 2020