Περιμένοντας… την κανονικότητα

 
Έλεγαν ότι είναι μακριά και ξαφνικά χτύπησε την πόρτα μας. Έλεγαν ότι είναι ένας ακόμα ιός και αποδείχτηκε ένας άνευ προηγουμένου εφιάλτης.

Έλεγαν ότι θα τελειώσει αν τηρήσουμε τα μέτρα και ήδη κλείσαμε ένα χρόνο  με τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους και τους θανάτους σε υψηλά επίπεδα παρά τα μέτρα που γίνονται όλο και πιο αυστηρά.
 
Η αλήθεια είναι ότι, τουλάχιστον στην αρχή, κανείς δεν περίμενε να κρατήσει τόσο ή να έχει τέτοια δυναμική, τέτοια ένταση.Κανείς επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο πολύ θα άλλαζε ένας ιός τη ζωή μας.
 
Δεν υπάρχει τομέας που δεν τον άγγιξε η πανδημία. Την υγεία; Την οικονομία; Την παιδεία; Την θρησκεία; Από πού να αρχίσει κάποιος και πού να βάλει τελεία;             
 
Συστήματα υγείας που καταρρέουν, οικονομίες που ψυχορραγούν, άνθρωποι που είναι άνεργοι και ζουν στα όρια της φτώχειας, επιχειρηματίες που χρεοκοπούν, χλωμά και θλιμμένα παιδιά που μαραζώνουν μπροστά από τις οθόνες προσπαθώντας να «μάθουν» -τι άραγε και πώς-, χριστιανοί που διχάζονται, ηλικιωμένοι που στερούνται τη χαρά που τους δίνουν τα εγγόνια, συσσωρευμένος θυμός που βρίσκει διέξοδο σε αθώα παιδιά και συντρόφους -τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί πολύ τον τελευταίο χρόνο- και άλλα πολλά με τα οποία σίγουρα θα ασχολούμαστε για πολύ καιρό ακόμα.
 
Άφησα για το τέλος αυτό που για μένα έχει πληγεί περισσότερο: τις ανθρώπινες σχέσεις.
 
Πόσο τυχερός ένιωθε μέχρι πρότινος κάποιος όταν είχε:
 
Μία αγκαλιά να «φωλιάσει»,
 
Ένα χέρι να κρατήσει,
 
Έναν ώμο να ακουμπήσει,
 
Ένα φιλί αγάπης, χαράς, ενθουσιασμού, συμπόνιας,
 
Ανθρώπους να μοιραστεί στιγμές και όνειρα.
 

Μέσα σε δώδεκα μήνες όλα αυτά απέκτησαν αρνητικό πρόσημο. Ο «άλλος» πρέπει να μείνει μακριά μας, είναι πιθανός φορέας, μπορεί να μας κάνει κακό, έγινε «ανεύθυνος και επικίνδυνος» γιατί δε φοράει σωστά τη μάσκα, γιατί βγαίνει έξω, γιατί, γιατί… Ο άλλος έγινε «εχθρός».
 
Η ατομική ευθύνη που ακούγεται ως σύσταση από παντού επιβάλλει την απομόνωση. Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι και φοβισμένοι. Έχασαν τη χαρά τους και την αισιοδοξία τους. Έχουν κρύψει το πρόσωπό τους, την ψυχή τους και τα όνειρά τους πίσω από μία μάσκα -που τώρα τελευταία έγινε διπλή-. Θα έλεγα ότι κάποιες φορές φαίνεται να έχουν ξεχάσει πώς ήταν τα πράγματα πριν ένα χρόνο, πώς είναι π.χ. να συνωστίζεσαι για να ακούσεις τον αγαπημένο σου τραγουδιστή, να καλείς στο σπίτι σου κόσμο για τη γιορτή σου, να στριμώχνεσαι σε ένα μικρό μπαρ με το ποτό στο χέρι και να μιλάς στον άλλον σε απόσταση αναπνοής, να μπαίνεις σε ένα κατάμεστο αεροπλάνο για να πας ένα ταξίδι που σχεδίαζες καιρό πριν, να απολαμβάνεις μία παράσταση σε ένα θέατρο, έναν αγώνα στο γήπεδο, μία διάλεξη στο αμφιθέατρο. Τα δεδομένα πλέον έχουν γίνει ζητούμενα.
 
Το πολυπόθητο εμβόλιο εγκρίθηκε. Οι ηλικιωμένοι εμβολιάζονται με αργούς ρυθμούς αλλά εμβολιάζονται. Τα μέτρα εξακολουθούν να είναι αυστηρά. Σήμερα ήταν μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Σε άλλη περίπτωση θα είχαμε ξεχυθεί στα πάρκα, στις παραλίες για να την απολαύσουμε. Όμως είμαστε σε αυστηρό lockdown. Δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις, τα μαγαζιά είναι όλα κλειστά και απαγορεύεται η κυκλοφορία από τις 6.00 το απόγευμα(!)
 
Αν εμβολιαστεί όπως λένε, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, τότε θα χτιστεί ανοσία και θα αρχίσουμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Ειλικρινά, αγωνιώ γι αυτή τη στιγμή. Είναι σα να έχουμε μπει σε ένα ατελείωτο τούνελ και να περιμένουμε να δούμε μια αχτίδα φωτός. Ελπίζω να έφτασε αυτή η ώρα. Ελπίζω επίσης να βγούμε από αυτή την περιπέτεια όλοι καλύτεροι, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι συναισθηματικά και έτοιμοι να χτίσουμε ουσιαστικές, ζεστές σχέσεις έχοντας ιεραρχήσει διαφορετικά τα πράγματα, έτοιμοι να ζήσουμε την κάθε στιγμή που μας δίνεται χωρίς μιζέρια, χωρίς αναβολές.
 

Πέννυ Παπαπαναγιώτου

Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

(Γενικό Λύκειο Τεγέας)

Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 43

 
H Ποίηση αποκτά υπόσταση όταν γράφεται, όταν γίνεται απτός και συγκεκριμένος λόγος. Εκεί φανερώνεται η έμπνευση και αποκαλύπτεται η ψυχή και η δύναμη του λογοτέχνη, του Ποιητή. Εκείνο βέβαια που διακρίνει τον υψιπέτη καλλιτέχνη από τον οποιονδήποτε άλλον στιχουργό είναι η πρωτοτυπία και η ιδιαιτερότητα της έκφρασής του, είναι η προσωπική αναπνοή του που έχει φτερωτό ρυθμό δημιουργίας.
 
Ο Ποιητής του Αναπλιού και αυθεντικός φίλος Φάνης Λελεμψής, πορεύεται με σταθερό βηματισμό στο ανηφορικό μονοπάτι της ποιητικής δημιουργίας, συλλαμβάνοντας με τα ανοιχτά αυτιά της ψυχής τους ύμνους της φύσης και της ζωής και αναμετριέται αδιάλειπτα με το ανέκφραστο, όπως κάνει κάθε ενσυνείδητος Πρίγκιπας της τέχνης της λόγου.
 

ΓΡΑΦΩ ΠΟΙΗΣΗ
 
Γράφω ποίηση
Αναμετριέμαι
με το ανέκφραστο.
Βουΐζει η διάρκεια
σαν τη χρυσόμυγα.
Εσύ θροΐζεις
σαν καλαμιά
στην αγκαλιά μου.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Φεβρουάριος 2021

Όλο να επιστρέφεις

 
Νέα εκπομπή αφιερωμένη στην Κυριακή του Ασώτου.
 

Καλή μετάνοια! Όλο να επιστρέφουμε!
 

OLO NA EPISTREFEIS

OLO NA EPISTREFEIS MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Με αγάπη Χριστού
 
Νώντας Σκοπετέας

Μια... Βικτωριανή έκθεση

 
Με ιδιαίτερη τιμή και χαρά παρουσιάζουμε από το ιστολόγιό μας σήμερα ένα όμορφο και εξόχως γλαφυρό κείμενο, μιας μικρής πορφυρογέννητης φίλης, άριστης μαθήτριας της Δ’ Δημοτικού σε Σχολείο της Βόρειας Ελλάδος, της Βικτωρίας Αρχοντάκη. Είναι μια πρόσφατη έκθεσή της, σύντομη μεν, εξαιρέτως αξιοσημείωτη δε, που παρουσιάζει με ακραιφνώς λογοτεχνικό ύφος ένα... όνειρο, που εμπεριέχει κι ένα ταξίδι, αλλά και μια ανθρωπο-γεωγραφική κίνηση και απεικόνιση.
 

Το φωτεινότατο αυτό κείμενο αναρτάται σήμερα στο Ημερολόγιο Αποδημίας, με τον αυθεντικό γραφικό χαρακτήρα της μικρής / μεγάλης αυτής μαθήτριας, που η σκέψη της περιπλανάται σε τόπους γνώριμους και αγαπημένους, για την ίδια και για εμάς, κι ενώ θυμίζει κάτι από την ποιητική ευαισθησία του Ελύτη, διατηρεί πάντως την προσωπική και γνήσια λογοτεχνική ορμή της άξιας αυτής εκκολαπτόμενης λογοτέχνιδας, στην οποία ευχόμεθα να συνεχίσει με αταλάντευτη πίστη στην προσωπική ψυχική και διανοητική της δύναμη να μας εκπλήσσει με την εντάλαντη γραφίδα της.

Αλέξανδρος Υψηλάντης

 

Ο ηγέτης, ο ήρωας, ο εθνομάρτυρας

 

Η εικοστή τετάρτη Φεβρουαρίου του 1821 είναι η γενέθλιος ημέρα της Ελληνικής Ελευθερίας. Υπήρξε πρώτον η ημερομηνία ενός κειμένου και μιας σειράς κειμένων του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας.

 

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιός ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνος εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας, με καταγωγή από την Τραπεζούντα. Αξιωματικός του Ρωσικού στρατού, διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα. Όταν του ζητήθηκε από τον Εμμανουήλ Ξάνθο να αναλάβει την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας του απάντησε: «Αν εγώ εγνώριζον ότι οι ομογενείς μου είχον ανάγκην από εμέ και εστοχάζοντο, ότι εδυνάμην να συντελέσω εις την ευδαιμονίαν των, σου λέγω εντίμως ότι ήθελον μετά προθυμίας κάμω θυσίαν, ακόμη και την κατάστασιν μου, και τον εαυτόν μου θα εθυσίαζον υπέρ αυτών». Στις 26 Φεβρουαρίου 1821 στον ιερό ναό των Τριών Ιεραρχών, στο Ιάσιο, ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε την πρόχειρη σημαία, που είχε έμβλημα τον Σταυρό και, κατά το βυζαντινό τυπικό, παρέδωσε το ξίφος στον Αλ. Υψηλάντη.

 

Σκοπός της ζωής του ήρωα η απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους, για το οποίο και τελικά θυσιάστηκε, κατέστη εθνομάρτυρας. Μετά την ήττα στο Δραγατσάνι, στις 7 Ιουνίου 1821, Ο Αλ. Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, στους χριστιανούς συμμάχους των Οθωμανών, οι οποίοι τον φυλάκισαν. Οι συνθήκες στη φυλακή, όπου έμεινε για έξι περίπου χρόνια,  ήταν άθλια, η υγεία του κλονίστηκε σοβαρότατα και μετά την απελευθέρωση του, στις 24 Νοεμβρίου 1827,  απεβίωσε στη Βιέννη στις 31 Ιανουαρίου 1828.

                            

ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος

 

Ο Αλεξ. Υψηλάντης την 24^η  Φεβρουαρίου 1821, διέβη τον ποταμό Προύθο και εξέδωσε από το στρατόπεδο του Ιασίου την προκήρυξη «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Έγραψε μεταξύ άλλων:

 

«Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος. Η ώρα ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες! Προ πολλού οι λαοί της Ευρώπης πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας προσεκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονία. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται και όλη η Ήπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν. Ας ενωθώμεν λοιπόν με ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μας προσκαλεί...!».

 

Η Προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη κατά την εις Βλαχίαν εισβολή του:

 

«Ιδού μετά τοσούτων αιώνων οδύνας, απλόνει πάλιν ο φοίνιξ της Ελλάδος μεγαλοπρεπώς τας πτέρυγάς του και προσκαλεί υπό την σκιάν αυτού τα γνήσια και ευπειθή τέκνα της! Ιδού η φίλη ημών Πατρίς Ελλάς ανυψόνει μετά θριάμβου τας προπατορικάς της σημαίας! Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα Νησία του Αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα επίασε τα όπλα, δια να αποτινάξη τον βαρύν ζυγόν των Βαρβάρων, και ενατενίζουσα εις το μόνον νικητήριον όπλον των Ορθοδόξων, τον τίμιον, λέγω, και ζωοποιόν Σταυρόν κράζει μεγαλοφώνως υπό την προστασίαν μεγάλης και κραταιάς δυνάμεως, εν τούτω τω σημείω νικώμεν! Ζήτω η ελευθερία...».

 

Από την Προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη προς τους κατοίκους της Πελοποννήσου, της 8^ης Οκτωβρίου 1820:

 

«Εις τας παρούσας κρισίμους περιστάσεις της Πατρίδος μας καμμία άλλη Επαρχία της Ελλάδος δεν έδειξε τόσον ζήλον υπέρ της ευτυχούς εκβάσεως των ιερών του Γένους σκοπών, όσον αι φιλογενείς ψυχαί σας ω Πελοποννήσιοι! Τα έργα σας κηρύττουσι τρανότατα, ότι εις τας φλέβας σας κυκλοφορεί ακόμη το ευγενές εκείνο Σπαρτιατικόν αίμα, το οποίον διήγειρε τον θαυμασμόν όλων των αιώνων... Με ταύτα μόνον ημπορούμεν και ημείς να αποκτήσωμεν τους αειθαλείς στεφάνους της ευκλείας και να δείξωμεν εις όλα τα Έθνη της Ευρώπης, τα οποία ασπλάχνως μας κατηγορούσι, ότι είμεθα αληθινοί των Ελλήνων Απόγονοι και κληρονόμοι των μεγάλων και αμιμήτων Αρετών των».

 

Από την Προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη προς τον κλήρο και το λαό των Νήσων του Αρχιπελάγους, επίσης την 8^η Οκτωβρίου 1820:

 

«...Ναι αδελφοί Ομογενείς! Έχετε πάντοτε προ οφθαλμών, ότι ποτέ ξένος δεν βοηθεί ξένον χωρίς μεγαλώτατα κέρδη. Το αίμα, το οποίον θέλουσι χύσει οι ξένοι δι’ ημάς, θέλομεν το πληρώσει ακριβώτατα. Και ουαί εις την Ελλάδα, όταν συστηματική Δεσποτεία ενθρονισθή εις τα σπλάγχνα της! Όταν όμως μόνοι μας αποσείσωμεν τον ζυγόν της τυραννίας, τότε της Ευρώπης η πολιτική θέλει βιάσει όλας τας ισχυράς Δυνάμεις να κλείσωσι με ημάς συμμαχίας και επιμαχίας αδιαλύτους. Χαίρετε!».

 

Απάντηση στην αρνητική κριτική

 

Ο Αλ. Υψηλάντης δέχθηκε κριτική για την ήττα στο Δραγατσάνι. Σε απάντηση ο κόμης Αλέξανδρος Στούρντζα υποστήριξε το εγχείρημα του Υψηλάντη. Έγραψε προς τον Ιωαν. Καποδίστρια, τότε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, που επίσης έκαμε κριτική στον Υψηλάντη:

 

«Κύριε κόμη, μαθαίνω με έκπληξη ανάμεικτη με χαρά και ανησυχία ότι ο πρίγκηπας Αλέξανδρος Υψηλάντης έχει σηκώσει τη σημαία για την απελευθέρωση της Ελλάδας... ότι η κυβέρνησή μας κήρυξε ουδετερότητα απέναντι στα γεγονότα. Αλλά αν η πολιτική μένει ουδέτερη, η μεγάλη και θρησκευτική ψυχή του αυτοκράτορα δεν θα μείνει ουδέτερη. Δεν πρόκειται μόνον για τους Έλληνες. Πρόκειται για τους χριστιανούς που η σπάθη των μουσουλμάνων θα θερίσει... Στην Ελλάδα οι χριστιανοί δεν έχουν παρά να διαλέξουν ανάμεσα στην αποστασία και στη σκλαβιά... Δεν υπάρχει αγάπη πιο μεγάλη από εκείνη που να παρακινεί κάποιον να θυσιάσει τη ζωή του γι’ αυτούς που αγαπά (μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού (Ιωαν. ιε΄ 13)».

 

Υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας

 

Ο ιστορικός Διονύσιος Ζακυθηνός έγραψε για την υπό τον Αλ. Υψηλάντη επανάσταση:

 

«Η εικοστή Τετάρτη Φεβρουαρίου υπήρξε νόμιμος πρόδρομος της εικοστής πέμπτης Μαρτίου 1821 και των άλλων ημερομηνιών, αι οποίαι προηγήθησαν ή ηκολούθησαν. Το πρώτον τούτο στάδιον της Επαναστάσεως μελετηθέν και εκτελεσθέν υπό Ελλήνων, καθαγιασθέν δια του αίματος των Ελλήνων, ανήκει εις την Ιστορίαν αυτών. Το στάδιον τούτο δεν υπήρξε μόνον υπερτάτη πράξις άφρονος αυτοθυσίας, αλλά και ενέργεια πολιτική εκτάκτου σκοπιμότητος, ανταποκρινομένη και προς τας διεθνείς περιστάσεις και προς τινας εγγενείς έξεις και ιδεολογικούς προσανατολισμούς του Ελληνικού Έθνους».

 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η Καθ. Ειρ. Χριστινάκη για τη Μετάνοια

Η Μελέτη Αγίας Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, που τελεί υπό την αιγίδα και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων & Μ.Β. κ. Νικήτα κι έχει φορέα την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας και συντονιστή τον Πρωτοπρ. Αναστάσιο Δ. Σαλαπάτα, παρουσίασε τη Δευτέρα 22^α Φεβρουαρίου 2021, μέσω της εφαρμογής Zoom, ειδικό αφιέρωμα στο Μυστήριο της Μετάνοιας και Εξομολόγησης.
 

Την κύρια εισήγηση, με γενικό θέμα: «Το Μυστήριο της Μετανοίας και προαγωγή βιοψυχοκοινωνικής υγείας», προσέφερε η Ελλογιμότατη Καθηγήτρια Κανονικού Δικαίου, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Ειρήνη Χριστινάκη, η οποία ομίλησε με ιδιαίτερη έμπνευση, με ακραιφνή επιστημοσύνη, με αναλυτική δυναμική προσέγγιση, καθώς επίσης και με συνεχείς αναφορές στην Αγία Γραφή και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Δεκάδες συμμετέχοντες στη τηλεδιάσκεψη παρακολούθησαν με μεγάλη προσοχή την υπέροχη ομιλία. Ιδιαίτερη χαρά και τιμή προσέφερε στην τηλεδιάσκεψη η παρουσία και ο υπέροχος θεολογικός και αγιογραφικός λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ.

Τριώδιον, ἤ «Ἔφθασε καιρός...»

 

«Ὁ δημιουργὸς τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω,

..............................................................

Τριῴδιον δὲ καὶ παρ' ἀνθρώπων δέχου».

 

Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Margate
(Ανατολική Αγγλία). Ιερ. Προϊστάμενος:
Αρχιμ. Βησσαρίων Κοκλιώτης.

Ἑσπερίζουμε, μὲ ἑόρτιο διάθεση. Γιὰ νὰ φτάσει καὶ ἡ ἐπιβεβλημένη προετοιμασία... Κατὰ τὸ κέλευσμα τῶν Τυπικῶν «...πρὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἑσπερινοῦ τίθεται ὑπὸ τὴν ἐν τῷ τέμπλῳ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ ηὐτρεπισμένου σκίμποδος τὸ λειτουργικὸν βιβλίον τοῦ Τριῳδίου, ἔνθα μεταβαίνει ὁ Πρωτοψάλτης (ἐκπροσωπῶν τοὺς ἐν τοῖς ἀναλογίοις ὑπηρετοῦντας), βάλλει πρὸ τῆς εἰκόνος μετανοίας 3, ἀσπάζεται αὐτήν, λαμβάνει μετὰ χεῖρας τὸ Τριῳδιον καὶ ἀσπάζεται αὐτό, ποιεῖ πάλιν μετανοίας μικρὰς 3 καὶ ἀπέρχεται μετὰ τοῦ Τριῳδίου είς τὴν οἰκείαν θέσιν αὐτοῦ».

 

Ἔχω τὴν πεποίθηση, πὼς γιὰ κανένα ἄλλο λειτουργικὸ βιβλίο δὲν γίνεται αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ κατανυκτικὴ τελετὴ τῆς παραδόσεώς του. Ἴσως γίνεται αὐτό, ἐπειδὴ εἰσοδεύουμε ἀπόψε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ ἐφετεινοῦ χρόνου, ποὺ τὰ σκέπει, ἐνισχύει καὶ προβάλλει αὐτὸ τὸ ἱερὸ βιβλίο: «Τὸ Τρῴδιον, τὸ Κατανυκτικόν».

 

Ἀλήθεια, γιατὶ συμβαίνει αὐτό; 

 

Ἤδη παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῶν ἑορτῶν τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, μὲ τὴν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν, τὰ Χριστούγεννα νὰ ἐπισημαίνουν τό, «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 3, 6). Τὸ βασικό, λοιπόν, ἐρώτημα εἶναι: Πῶς προσεγγίζουμε, συναντοῦμε καὶ βιώνουμε τὴν παρουσία Του; Μά, μὲ τὴν ἄσκηση, ποὺ γεννᾶται μέσα ἀπὸ τὴν ἔγκοπο πορεία στὴν ἔρημο τοῦ κόσμου γιὰ συνάντηση μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ δἢ τὸν Ἀναστάντα. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι ἡ προσδοκία τοῦ καθενὸς καὶ τὸ πανάρχαιο διερώτημά του, ποὺ συμπυκνώνεται στὴν Ὁμολογία τῆς Πίστεως μὲ κεῖνο τό, «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...».

 

Αὐτό, λοιπόν, τὸ νόημα μᾶς κομίζει καὶ ἐφέτος τὸ ἱερὸ Τριῴδιο, ποὺ ἀνοίγει τὴν Ὡραία Του Πύλη ἀπόψε μέσα σὲ κλίμα κατανύξεως, ἄφατης συγκινήσεως καὶ ἐγνωσμένης χαρμολύπης. Εἰσοδεύουμε,  οἱ ὄσοι πιστοί, μὲ σκοπὸ τὴ συνάντηση αὐτή, ποὺ προϋποθέτει, ὡστόσο, ἀδιάλειπτο πνευματικὸ ἀγώνα, πορεία μὲ στημένες πολλὲς παγίδες τοῦ μισοκάλου καὶ ἀταλάντευτη πίστη, ποὺ τὴ θεμελιώνει ἡ βασικὴ ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης. Τῆς ταπεινοφροσύνης ποὺ ἀνοίγει τὸ Τριῴδιο ἀλλὰ καὶ τὸ δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τέλος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ἀνεκλάλητος χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.

 

Προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιὰ τὴν πορεία αὐτή... Ἀπὸ ἀπόψε, δίχως ἀναβολή, μὲ μόνη ἔγνοια, «Πρὸς ζῆλον ἔλθωμεν..., κατορθοῦντες τὸ πρᾷον, ταπεινώσει συζῶντες, ἐκ καρδίας στεναγμῷ, κλαυθμῷ τε καὶ προσευχῇ, ὅπως σχῶμεν ἐκ Θεοῦ συγχώρησιν». Ἀμήν, εὐλογημένο Τριώδιο, λοιπόν, μὲ σταυροαναστάσιμο προοπτική.

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Καθὼς ξημερώνει ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου

Τριώδιο και Μετάνοια

Το Τριώδιο άρχισε σήμερα, Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου. Είναι μια εξαιρετική εκκλησιαστική περίοδος και μια καταπληκτική πνευματική δυνατότητα να ξαναδούμε ως άνθρωποι όλη μας την πορεία επί γης.
 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της πνευματικής ενδοσκόπησης και ανασυγκρότησης εντάσσεται η αυριανή Μελέτη Αγίας Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως που οργανώνουμε, με σκοπό να εξετάσουμε κάποια καίρια σημεία της ζωής και του επίγειου ταξιδιού μας. Λεπτομέρειες στο εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης.

Ποίηση Φάνη Λελεμψή - 42

 
Οι νύχτες αποτελούν γνήσιο εργαστήρι πνεύματος και Ποίησης. Είναι εκεί, στην απουσία του φωτός, στην έλλειψη της λαμπρότητας, στην φάση απώλειας της ημέρας, όπου πραγματώνεται η εμφατική εμφάνιση των άστρων, όπου νιώθει κανείς εντονότερη την ευωδιά του βασιλικού κι ακούει την κίνηση των φτερωτών Αγγέλων...
 
Ο ανιχνευτής Ποιητής του Αναπλιού και γνήσιος φίλος Φάνης Λελεμψής, βιώνει εσωτερικά την πορεία στο μονοπάτι της νύχτας. Αντιλαμβάνεται τις αθόρυβες κινήσεις των πνευματικών δυνάμεων και συνοδεύει με το νου τη βασίλισσα νύχτα στην αέναη πορεία της. Το ταξίδι έχει σταθμό την αυγή, εκεί όπου αναδύονται πολύτιμες ελπίδες κι ανεκτίμητες επιθυμίες...
 

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΣ ΡΑΙΝΟΥΝ ΑΣΤΡΑ
 
Είμαι
με την αθανασία του πνεύματος.
Τα χρόνια
χιονίζουν μέρες.
Οι μέρες
ανατέλλουν προσδοκίες.
Οι προσδοκίες
φτερουγίζουν
λαμπρότητες.
Η ψυχή έχει
αύρα βασιλικού.
Ο νους
σαν αχαρτογράφητος
κόσμος.
Σωπαίνει και μιλά.
Οι νύχτες
μας ραίνουν άστρα.
Κυκλοφορούν
οι άγγελοι
σαν μοσχοβολιές.
 
Φάνης Λελεμψής
Ναύπλιο, Φεβρουάριος 2021

Ποτέ δεν είναι αργά

 
Νέα εκπομπή για εβδομάδα που καταλήγει στην πρώτη Κυριακή του Τριωδίου!

 
Καλές υπομονές σε όλους!
 

POTE DEN EINAI ARGA SPASE TON KATHREFTH

POTE DEN EINAI ARGA SPASE TON KATHREFTH MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Με αγάπη Χριστού
 
Νώντας Σκοπετέας

Αμβρόσιος Φραντζής: Άλωση και Επανάσταση

 

Ο αγωνιστής και ιστορικός ιερομόναχος και πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Χριστιανουπόλεως (Έδρα της η Κυπαρισσία) Αμβρόσιος Φραντζής (1778 – 1851),  συνδέει την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως με την Επανάσταση του 1821. Όπως γράφει στην εισαγωγή του τετράτομου ιστορικού έργου του Φραντζή «Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος» (Εκδ. Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, Αθήναι, 1976) ο Γεώργιος Κουρνούτος, ιστορικός και γνωστός για την προσφορά του στον πολιτισμό της χώρας, οι μνήμες ως προς τις ρίζες του συγγραφέα «οδηγούν στα γύρω από την Άλωση χρόνια, στον πιστό άρχοντα της αυλής των τελευταίων Παλαιολόγων, τον γνωστό ιστορικό Γεώργιον Σφραντζήν ή Φραντζήν».

 

Το αξιοσημείωτο είναι πως ο Γεώργιος Φραντζής περιγράφει τα κατά την Άλωση τραγικά ιστορικά γεγονότα και ο απόγονός του, Αμβρόσιος Φραντζής, περιγράφει αυτά  της Επανάστασης του 1821, που είχαν αίσιο αποτέλεσμα και οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους του Ελληνισμού από το τυραννικό οθωμανικό ζυγό. Αρχή και τέλος μιας μακραίωνης σκοτεινής περιόδου, που όμως ο Ελληνισμός έδειξε τεράστια ψυχική αντοχή και σπάνιο σε λαούς δυναμισμό.  

         

Ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής γεννήθηκε το 1401  και καταγόταν εκ της Νοτίας Πελοποννήσου, «από θηλυγονία», όπως γράφει ο Κουρνούτος. Ο πατέρας του ήταν άρχοντας στην αυτοκρατορική αυλή. Ο Γεώργιος ήταν φίλος και σύμβουλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος όσο έλειψε ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος στη Σύνοδο Φεράρας - Φλωρεντίας τον αντικατέστησε. Το 1448 απεβίωσε ο Ιωάννης και το 1449 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανέλαβε τον θρόνο της συρρικνωμένης αυτοκρατορίας. Ο Φραντζής ήταν πάντα δίπλα του και ο Κωνσταντίνος τον είχε καταστήσει Μεγάλο Λογοθέτη και Άρχοντα Πρωτοβεστιάριο.

 

Ο Φραντζής παραστάθηκε γενναία στον Αυτοκράτορα κατά την άμυνα των Ελλήνων και τις τελευταίες στιγμές της Αυτοκρατορίας. Αιχμαλωτίστηκε με όλη την οικογένειά του, απελευθερώθηκε με εξαγορά και κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Όταν κατέλαβαν και αυτήν οι Οθωμανοί γλύτωσε τη σφαγή και βρήκε καταφύγιο στην Κέρκυρα. Επειδή αποστρεφόταν τον Πάπα και τους Δυτικούς για τα δεινά που προκάλεσαν στην Αυτοκρατορία δεν ακολούθησε τον δεσπότη Θωμά Παλαιολόγο στην Ιταλία. Έμεινε στη Μονή των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος. Μοναχή εκάρη και η σύζυγός του Ελένη. Με την προτροπή Κερκυραίων και κλεισμένος για καιρό στο κελί της μετανοίας του ο Φραντζής έγραψε το χρονικό της πολιορκίας και της Αλώσεως, που για τον Ελληνισμό είναι μια αδιάψευστη μαρτυρία. Πέθανε στην Κέρκυρα και ετάφη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στις 16 Αυγούστου 1462.

         

Μετά από 316 χρόνια γεννιέται στο Μεσορρούγγι Αχαΐας ο Ανδρόνικος Φραντζής. Ο αείμνηστος Κουρνούτος έψαξε να δει την ιστορική διαδρομή από τον Γεώργιο – Γρηγόριο στον Αμβρόσιο Φραντζή. Τον μεγάλο γιό  του Γεωργίου Ιωάννη, τον σκότωσε ο ίδιος ο σουλτάνος το 1454. Η θυγατέρα του Θάμαρ πέθανε αιχμάλωτη στο σεράγι του σουλτάνου. Αλλά τα πρωτοξαδέλφια του, οι άλλοι του συγγενείς τι έγιναν; Κατά τον θρύλο τον Ιωάννη Φραντζή δεν τον σκότωσε ο σουλτάνος, όπως πληροφορήθηκε ο πατέρας του, αλλά επέζησε της αιχμαλωσίας, δημιούργησε οικογένεια και οι απόγονοί του αναπτύχθηκαν στους αιώνες της τουρκοκρατίας σε τρεις κλάδους...

 

Ένας από αυτούς φτάνει στον Ανδρόνικο Φραντζή. Νεαρός εκάρη μοναχός στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, στα Καλάβρυτα και πήρε το όνομα Αμβρόσιος. Εκεί έμαθε και τα πρώτα του γράμματα. Όπως γράφει ο Κουρνούτος «Η πίστη και η πατρίδα έγιναν το επίκεντρο των στοχασμών του. Κι η δόξα της πατρίδος του στα περασμένα, έτσι καθώς την έβλεπε να ανασταίνεται μπροστά του με την πλούσια γραπτή παράδοση την καταπιστευμένη στους χειρόγραφους θησαυρούς του μοναστηριού, θέριευε μέσα του τον πόθο της λευτεριάς». Συμμοναστής του ήταν ο εξάδελφός του Γερμανός, ο οποίος όταν κατέστη Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως τον πήρε κοντά του ως Πρωτοσύγκελλο. Ο Γερμανός υπήρξε Φιλικός και είναι εθνομάρτυρας, καθώς απεβίωσε από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες στις φυλακές της Τρίπολης, όπου τον είχαν κλείσει οι Τούρκοι, μαζί με άλλους Επισκόπους και προεστούς.

 

Όταν μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία ο Φραντζής γύρισε στο Μέγα Σπήλαιο και μύησε τον ηγούμενο και  όλους τους μοναχούς. Με την έναρξη της Επανάστασης έλαβε ενεργό μέρος σε αυτήν και πικραινόταν, όπως γράφει, από τις αγριότητες των συμπατριωτών του σε βάρος ανήμπορων οθωμανών και τη λαφυραγώγηση. Πολύ πίκρα αισθανόταν και από τον αλληλοσκοτωμό των ίδιων των Ελλήνων. Ο Φραντζής το 1822 ανέλαβε το Τμήμα της Αστυνομίας, μήπως και έμπαινε μια τάξη. Η ανάμιξή του στα κοινά τον έφερε σε οξεία αντιπαράθεση με τους πολιτικούς αντιπάλους του. Ο Αμβρόσιος Φραντζής υποστήριζε σταθερά τον Κολοκοτρώνη, αλλά δεν εξορίστηκε μαζί του στην Ύδρα, χάρη των προσπαθειών του Βρεσθένης Θεοδώρητου και του Παπαφλέσσα, που, ως Υπουργός των Εσωτερικών  είχε διατάξει την εξορία του Κολοκοτρώνη... Η αγάπη και αφοσίωσή του στον Κολοκοτρώνη του στοίχισε φυλάκιση από την Αντιβασιλεία, όταν ο Γέρος του Μωριά καταδικάστηκε σε θάνατο. Ύστερα από 14 μήνες που εξέτισε την ποινή του ο Φραντζής ξαναγύρισε στην επαρχία του, την Κυπαρισσία, γεμάτος πικρές εμπειρίες, ανέχεια και απογοήτευση.

         

Σε αυτή την κατάσταση ευρισκόμενος σκέφθηκε να γράψει την ιστορία της Επανάστασης, ως μια παρακαταθήκη προς τους επιγενόμενους. Έτσι από το 1837 άρχισε να γράφει την ιστορία, συμπληρώνοντας κατά κάποιο τρόπο τα απομνημονεύματα των Παλαιών Πατρών Γερμανού, Φιλήμονος, Περραιβού, και άλλων, που είχαν προηγηθεί. Η ιστορία του, υπό τον τίτλο «Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715 και λήγουσα το 1835» εξεδόθη από το 1839 έως το 1841 από το Τυπογραφείο Καστόρχη.

         

Επειδή σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές του Αγώνα ζούσαν ο Φραντζής στην Ιστορία του είχε οξύτατες αντιδράσεις. Ο Μακρυγιάννης, που αντιπαθούσε τον Κολοκοτρώνη,  αρνήθηκε να του δώσει στοιχεία «αν δεν έγραφε τα καλά και τα κακά του Αρχιστρατήγου», ο Περραιβός κυκλοφόρησε φυλλάδιο με το οποίο επετέθη με σφοδρότητα κατά του Φραντζή. Τον αποκάλεσε «Κάλχαντα» και το έργο του «μυθιστορία».    

         

Βεβαίως η ιστορία του Φραντζή είχε πολλούς υποστηρικτές, ένας από τους οποίους ήταν ο Γεώργιος Κουρνούτος. Κατά την άποψή του ο ακάματος κληρικός «τράβηξε το κοντύλι, όπως άλλοτε είχε τραβήξει το σπαθί του για να ανοίξη και πάλι δρόμο ανάμεσα στα καινούργια που έρχονταν να δυναστέψουν το Γένος δεινά. Έπρεπε να φωτισθούν ο βασιλιάς, οι ηγέτες, ο λαός ακούοντας για τους ματωμένους καιρούς, για τα γεγονότα και για τα πρόσωπα, που ένα-ένα είχαν χτίσει αυτή τη φτωχή ελεύθερη Πατρίδα».

 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου