Περί παθών

 
Πάθος και δάκρυ
 

Ματώνει η καρδιά
Σαν σκέπτεται κανείς τα πάθη του.
Κατακρίνει και χλευάζει τον εαυτό του
Σαν αισθανθεί 
Πως είναι ψεύτικη η καλοσύνη του.
 
Ναι, είναι αλήθεια!
Τις περισσότερες φορές,
Το πάθος δεν είναι κάτι που παθαίνει
Μα που θ έ λ ε ι και παθαίνει,
η ακαταμάχητη και ακόρεστη
δίψα του για κάτι,
Όταν για κείνον, ο Θεός είναι απών.
 
Μα πώς γίνεται και σε ώρες δύσκολες
Να αποζητά τη Χάρη Του
Με δάκρυα καυτά;
 
Ανοίγει την ψυχή του
και διαβάζει: «…αλλά έχετε θάρρος,
εγώ τον νίκησα  τον κόσμο*».
 
 
Ντέμη Σταυροπούλου
 

*«…αλλά θαρσείτε,
εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
(Ιωάν., ΙΣΤ. 33)
 
 
Σημείωση ιστολόγου: Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που για μία ακόμη φορά φιλοξενώ στο παρόν ιστολόγιο ένα ωραίο Ποίημα της άξιας Ποιήτριας και φίλης κας Ντέμης Σταυροπούλου, Πριγκίπισσας της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας. Την ευχαριστώ από μέσης καρδίας και την συγχαίρω.