Περιμένοντας… την κανονικότητα

 
Έλεγαν ότι είναι μακριά και ξαφνικά χτύπησε την πόρτα μας. Έλεγαν ότι είναι ένας ακόμα ιός και αποδείχτηκε ένας άνευ προηγουμένου εφιάλτης.

Έλεγαν ότι θα τελειώσει αν τηρήσουμε τα μέτρα και ήδη κλείσαμε ένα χρόνο  με τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους και τους θανάτους σε υψηλά επίπεδα παρά τα μέτρα που γίνονται όλο και πιο αυστηρά.
 
Η αλήθεια είναι ότι, τουλάχιστον στην αρχή, κανείς δεν περίμενε να κρατήσει τόσο ή να έχει τέτοια δυναμική, τέτοια ένταση.Κανείς επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο πολύ θα άλλαζε ένας ιός τη ζωή μας.
 
Δεν υπάρχει τομέας που δεν τον άγγιξε η πανδημία. Την υγεία; Την οικονομία; Την παιδεία; Την θρησκεία; Από πού να αρχίσει κάποιος και πού να βάλει τελεία;             
 
Συστήματα υγείας που καταρρέουν, οικονομίες που ψυχορραγούν, άνθρωποι που είναι άνεργοι και ζουν στα όρια της φτώχειας, επιχειρηματίες που χρεοκοπούν, χλωμά και θλιμμένα παιδιά που μαραζώνουν μπροστά από τις οθόνες προσπαθώντας να «μάθουν» -τι άραγε και πώς-, χριστιανοί που διχάζονται, ηλικιωμένοι που στερούνται τη χαρά που τους δίνουν τα εγγόνια, συσσωρευμένος θυμός που βρίσκει διέξοδο σε αθώα παιδιά και συντρόφους -τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί πολύ τον τελευταίο χρόνο- και άλλα πολλά με τα οποία σίγουρα θα ασχολούμαστε για πολύ καιρό ακόμα.
 
Άφησα για το τέλος αυτό που για μένα έχει πληγεί περισσότερο: τις ανθρώπινες σχέσεις.
 
Πόσο τυχερός ένιωθε μέχρι πρότινος κάποιος όταν είχε:
 
Μία αγκαλιά να «φωλιάσει»,
 
Ένα χέρι να κρατήσει,
 
Έναν ώμο να ακουμπήσει,
 
Ένα φιλί αγάπης, χαράς, ενθουσιασμού, συμπόνιας,
 
Ανθρώπους να μοιραστεί στιγμές και όνειρα.
 

Μέσα σε δώδεκα μήνες όλα αυτά απέκτησαν αρνητικό πρόσημο. Ο «άλλος» πρέπει να μείνει μακριά μας, είναι πιθανός φορέας, μπορεί να μας κάνει κακό, έγινε «ανεύθυνος και επικίνδυνος» γιατί δε φοράει σωστά τη μάσκα, γιατί βγαίνει έξω, γιατί, γιατί… Ο άλλος έγινε «εχθρός».
 
Η ατομική ευθύνη που ακούγεται ως σύσταση από παντού επιβάλλει την απομόνωση. Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι και φοβισμένοι. Έχασαν τη χαρά τους και την αισιοδοξία τους. Έχουν κρύψει το πρόσωπό τους, την ψυχή τους και τα όνειρά τους πίσω από μία μάσκα -που τώρα τελευταία έγινε διπλή-. Θα έλεγα ότι κάποιες φορές φαίνεται να έχουν ξεχάσει πώς ήταν τα πράγματα πριν ένα χρόνο, πώς είναι π.χ. να συνωστίζεσαι για να ακούσεις τον αγαπημένο σου τραγουδιστή, να καλείς στο σπίτι σου κόσμο για τη γιορτή σου, να στριμώχνεσαι σε ένα μικρό μπαρ με το ποτό στο χέρι και να μιλάς στον άλλον σε απόσταση αναπνοής, να μπαίνεις σε ένα κατάμεστο αεροπλάνο για να πας ένα ταξίδι που σχεδίαζες καιρό πριν, να απολαμβάνεις μία παράσταση σε ένα θέατρο, έναν αγώνα στο γήπεδο, μία διάλεξη στο αμφιθέατρο. Τα δεδομένα πλέον έχουν γίνει ζητούμενα.
 
Το πολυπόθητο εμβόλιο εγκρίθηκε. Οι ηλικιωμένοι εμβολιάζονται με αργούς ρυθμούς αλλά εμβολιάζονται. Τα μέτρα εξακολουθούν να είναι αυστηρά. Σήμερα ήταν μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Σε άλλη περίπτωση θα είχαμε ξεχυθεί στα πάρκα, στις παραλίες για να την απολαύσουμε. Όμως είμαστε σε αυστηρό lockdown. Δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις, τα μαγαζιά είναι όλα κλειστά και απαγορεύεται η κυκλοφορία από τις 6.00 το απόγευμα(!)
 
Αν εμβολιαστεί όπως λένε, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, τότε θα χτιστεί ανοσία και θα αρχίσουμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Ειλικρινά, αγωνιώ γι αυτή τη στιγμή. Είναι σα να έχουμε μπει σε ένα ατελείωτο τούνελ και να περιμένουμε να δούμε μια αχτίδα φωτός. Ελπίζω να έφτασε αυτή η ώρα. Ελπίζω επίσης να βγούμε από αυτή την περιπέτεια όλοι καλύτεροι, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι συναισθηματικά και έτοιμοι να χτίσουμε ουσιαστικές, ζεστές σχέσεις έχοντας ιεραρχήσει διαφορετικά τα πράγματα, έτοιμοι να ζήσουμε την κάθε στιγμή που μας δίνεται χωρίς μιζέρια, χωρίς αναβολές.
 

Πέννυ Παπαπαναγιώτου

Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

(Γενικό Λύκειο Τεγέας)