Οι Βρύσες και τα νερά

 
Όλα Αγιάσθηκαν και φέτος. Αρχής γενομένης στον Κεράτιο,  Χαλίτς στα Τουρκικά, Γκόλντεν Χορν που λεν οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι και τα Αμερικανάκια, ρίχτηκαν αρκετοί τολμηροί και Τον "έπιασε" ο πιό σβέλτος. Τον Σταυρό. Εκεί κοντά που ο Κεράτιος τελειώνει τον κόλπο του και ανταμώνει τον φίλο του Βόσπορο και αφού τα λένε λιγάκι, "Τι κάνεις, πως πάς, πως πάνε τα κύματα;" συνεχίζει ο καθείς την δουλειά του. Ο ένας δεξιά και ο άλλος ζερβά.
 

Ρίχνοντας μια ματιά στον χάρτη, έτσι από περιέργεια, καταπιάστηκα λιγάκι με την φιλοσοφία του όλου θέματος για να  διαπιστώσω (!) πως με τον Αγιασμό Των Υδάτων στο Χρυσούν Κέρας των αρχαίων προγόνων μας και αφού τα νερά δεν είναι λιμνάζοντα και τρέχουν,  ευλογούνται και αυτά της Προποντίδας, της Τρίγλιας με τα πολλά Μοναστήρια στην Βιθυνία, του πρώην Δρεπάνου που μετονομάστηκε Ελενόπολις προς τιμήν της Αγίας Ελένης και που τώρα λέγεται Γιάλοβα, και του Κόλπου της Κίου. Στην συνέχεια τα τρέχοντα ακαταπαύστως Ύδατα, με φρέσκια την Ευλογία από τον Ξύλινο Σταυρό που έριξε ο Πατριάρχης στην θάλασσα, θωπεύουν τις ακτές των κατά θαλασσίων οδών φυσικά, νησιών, Πριγκηπικών και μη. Ανεμπόδιστα και φτάνοντας στις ακτές των Δαρδανελίων, του Αιγαίου (μην ξεχνώντας τις δυό Ελληνοπούλες Ίμβρο και Τένεδο), της Μεσογείου, του Ιονίου κτλ, και παραπέρα που σύμφωνα με τον χάρτη (τώρα ίσως τα κάνω θάλασσα, με τις θάλασσες και την Γεωγραφία...) παίρνουν το μερτικό τους από την Ευλογία που λέγαμε και τα της Αδριατικής και τα ποτάμια που αρχίζουν ή τελειώνουν από αυτήν και διασχίζουν χώρες, πολιτείες και χωριά. 
 
Είναι φως φανάρι που Αυτός που εν σοφία τα πάντα εποίησε, φρόντισε να φέρει το Φανάρι εκεί που το έφερε τέλος πάντων, σαν αφετηρία, σταθμό, στασιόνα και αρχή ας πούμε Της Καθ Ημάς Ανατολής.Τυχαίο; Μήπως; 
 
Δεν είναι εκεί κοντά περίπου, που μιά και μπαίνει το Νερό στ' αυλάκι, Αγιασμένο και Ευλογημένο παίρνει δρόμο στα δεξιά του αυτή την φορά για να ανταμώσει τον Βόσπορο που είπαμε πιό πάνω; Για να μη μείνει παραπονεμένος και αυτός και φίλεργος όπως είναι αναλαμβάνει καθήκοντα προς τα πάνω βρέχοντας τις όχθες του, μιά δυτικά, μιά ανατολικά για να φτάσει στο αρχαίο Ιερό, στις Συμπληγάδες Πέτρες και να ανοιχτεί στην Μαύρη Θάλασσα, τον παλιό Άξινο Πόντο που για μην φοβούνται, λέγεται, οι ναυτικοί, του άλλαξαν τον τίτλο σε "Εύξεινο". Ποιός άραγε  να τους φώτισε;
 
Η καθαγιασμένη πλέον Μαύρη Θάλασσα ραντίζει με την σειρά της την Κριμαία και την Οδησσό, την Κολχίδα (τόπος καταγωγής της Μήδειας), πληθώρα ποταμών σαν τον ξακουστό Δούναβη με τα Παραδουνάβια κράτη, τον Δνείπερο και τον Δνείστερο -δυσκολοπροφέρετες ονομασίες- τον Υπανι, τον Δον και άλλους. Και αυτά τα ποτάμια, αχ, αυτά ευλογημένα πιά (επαναλαμβάνω την ίδια λέξη συχνά, αλλά δεν βρίσκω άλλη!) blessed  στα Αγγλικά, δροσίζουν άλλες πάλι χώρες, άλλες πολιτείες και άλλα χωριά, χωράφια και αμπέλια, βοσκοτόπους και λαγκάδια...
 
Στα μικράτα μου είχαμε μια βάρκα, ούτε μικρή ούτε μεγάλη, έχω και φωτογραφία που κρατώ τα κουπιά, με τον μπαμπά μου να χαμογελά. Νομίζω πως μόνο τα κρατούσα έτσι για πόζα, ο Βασίλης, ο μεγάλος εξάδελφός μου, απαθανάτισε το σκηνικό  με την Kodak, στο φυσικό λιμανάκι των Θεραπειών, στα σκαλάκια απέναντι από την Αγία Παρασκευή. Ηταν καλοκαίρι, είχε ήλιο και φορούσα καπέλο. 
 
Τον χειμώνα η βάρκα μας -δεν είχε όνομα-, ερχόταν στο σπίτι για να προφυλάγεται από την κακοκαιρία. Το σπίτι μας είχε εσωτερική αυλή που θα πρέπει να ήταν αρκετά μεγάλη για να χωρά το πλεούμενο. Θυμάμαι τρείς-τέσσερις γεροδεμένους νεαρούς να την κουβαλούν και η μαμά μου να μουρμουρίζει καθώς μετακινούσε το ένα και το άλλο για βρεθεί τόπος να τοποθετηθεί. Πότε πότε, έμπαινα μέσα αφού ήταν ξεσκέπαστη, για να παίζω με συντροφιά τις κούκλες μου και τον εξάδελφό μου τον Χαρίλαο και η βάρκα έμενε εκεί μέχρι Τα Φώτα, για να ξαναπάει την παραμονή της Γιορτής, με τους ίδιους, ίσως, γεροδεμένους στο λιμάνι για να πάρει  μέρος, με βαρκάρη τον πατέρα μου και άλλους μέσα,  στην Τελετή Της Ρίψης του Σταυρού στην θάλασσα, από τον Δεσπότη. Μετά την Τελετή, θα επέστρεφε στην αυλή για να ξεχειμωνιάσει.
 
Με το που έβγαινε η βάρκα από την πόρτα και την περπατούσαν στο στενοσόκακο για να εξαφανιστεί στην γωνία του Χαριτωνίδη προς το τσαρσί, έπαιρνε να βραδιάζει και τα παιδιά με κοκκινισμένες μύτες από τον κρύο αγέρα και το αγιάζει που ερχόταν από την θάλασσα και μάγουλα στο ίδιο χρώμα, βγαίναμε στις γειτονιές για "να τα πούμε αφεντικό;" και με το"πέστε τα, πέστε τα", αρχίζαμε: 
 
"Σήμερα τα Φώτα και οι Φωτισμοί και χαρές μεγάλες και οι Αγιασμοί...", φτάναμε στο "να Αγιαστεί ο αφέντης με την κυρά" για να τελειώσουμε με το οικείο "εδώ που τραγουδήσαμε, πέτρα να μην ραγίσει...", αλληλο-λέγαμε τα Χρόνια Πολλά μας, παίρναμε το κάτι τις μας και φεύγαμε. Ραντεβού για την άλλη μέρα. 
 
Πλεούμενα μικρά και μεγάλα, καραβάκια και γιωτ, μοτοράκια και ψαράδικα καΐκια, το Put-Put από τα αντικρινά, έκαναν κύκλο αμφιθεατρικά προστατευτικό γύρω από την εικόνα που φέρνω μπροστά στα μάτια μου και ας ελπίσω πως δεν είναι όραμα, τον Δεσπότη μας Ιάκωβο, τον ΑΖΙΖ* που τον έλεγαν, να ρίχνει Τον Σταυρό από μιά μαούνα, τους νεαρούς κολυμβητές να συναγωνίζονται για να τον πιάσουν...
 
Και του Χρόνου.
 
Νίκη Beales
Θεοφάνεια 2023
Milton Keynes, Αγγλία
 
* Άγιος