80 χρόνια μετά στα Καλάβρυτα

…με αγκαλιά τον Σουχαήλ

«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό·
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης·
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…».
 
(Γ. Σεφέρης, Σαλαμίνα της Κύπρος, Ημερολόγιο Καταστρώματος)
 
Νυχτώνει τόσο νωρίς τον Δεκέμβρη στα Καλάβρυτα.
 
Λυχνάρια αναμμένα στον λόφο και βοές από αγκαλιασμένους ψιθύρους.
 
Αχνές ανάσες βαριές, θρηνητικές.
 
Κόκκινο χιόνι.
 
Γυάλινη γη θρυμματίζουν τα κάτισχνα χέρια τους…
 
Οι γυναίκες με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…
 
Ψάχνουν  χώμα να βρουν να σκεπάσουν την ασύλητη αγάπη.
 
80 χρόνια μετά, Δεκέμβριος στην περίβλεπτη ράχη.
 
Σπαρμένη από Σταυρούς και λαχτάρα της Ανάστασης.
 
Τότε μόνο θα ξημερώσει ο Δεκέμβρης τους Τρίτη.
 
Τότε μόνο θα ξεμαραθεί το χαμόγελο των γυναικών με τις πληγιασμένες ψυχές και τις σταματημένες μνήμες…
 
80 χρόνια από τότε... 13-12-1943
 
Συγκλονισμός της ψυχής. Πάλαισμα του νου που πεισμώνει να αποδεχτεί ό,τι μπόρεσαν και μπορούν ακόμα άνθρωποι να σκεφτούν, ό,τι το κακό μπορεί τόσο πολύ να γιγαντώσει. 80 χρόνια τώρα και η μνήμη παλεύει να μην νικηθεί. Μαζί με τον Σεφέρη τον Μακρυγιάννη και τον Αισχύλο, κρατώντας σε ματωμένη αγκαλιά τον Σουχαήλ έναν από τους 18 αγγέλους του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, σεργιανάμε μνημολογώντας και αναχρονίζοντας, ανάμεσα σε Σταυρούς που βλάστησαν το συχώριο. Μα άλλο η συγχώρεση και άλλο η λησμονιά... Η πρώτη καρπίζει τον Παράδεισο, η δεύτερη σκοτάδι αιώνιο...
 
ΥΓ: Αν έγραφε σήμερα ο Σεφέρης την Σαλαμίνα της Κύπρος, στα σίγουρα θα αναχρόνιζε και θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο το ποίημα του με τα λόγια εκείνου του πατέρα που τριγυρνούσε ανάμεσα στα ερείπια και στους τάφους των 3 μικρών του παιδιών, του Μαχντ, της Τζούλη και του Σουχαήλ Ραμέζ Ελ Σούρι, των 3 από τους 18 αγγέλους Νεομάρτυρες του Χριστού μας, Ορθοδόξους Παλαιστινίους, που είχαν βρει καταφύγιο στην αγαπημένη τους Εκκλησιά του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα.
 
Αναχρονισμοί και συνειρμοί, όπλα φωτός και αυτά να υποστηρίζουν την μνήμη... Μόνο αυτή αντιστέκεται στην επανάληψη και στο φριχτό σκοτάδι... Μόνο η μνήμη δεν παραγράφεται. Η μόνη βεβαία αποζημίωση και δικαιοσύνη θα είναι η Ουράνια! Τότε οι εκτελεστές αποχώρησαν από τον λόφο του μαρτυρίου τραγουδώντας και πανηγυρίζοντας... Μακάρι όλοι τους να έφυγαν για πάνω μετανοώντας... Μακάρι επίσης όλοι εμείς οι περιλειπόμενοι σημερινοί Έλληνες να νιώσουμε, πως τα πολλά χρόνια που κύλησαν από τότε "ειρηνικά" και ξέγνοιαστα, χωρίς... νέα Καλάβρυτα, δεν ήταν παρά μόνο χάριν μετανοίας και πνευματικής προκοπής. Και πως στην αμετανόητη και παρά φύσει εποχή μας, ο Κύριος, που δεν θέλει ούτε ένας να χαθεί και να μείνει χωρίς επίγνωση της αλήθειας, επιτρέπει όλο και περισσότερες "ανθρωπιστικές, εν δικαίω και εν αμύνη" σφαγές, με αμέτρητους σύγχρονους μάρτυρες. Στους λόφους και στους δρόμους της παγκόσμιας γειτονιάς μας... Και για να προσαρμοστούμε και λίγο με τα συνθήματα της δεινώς παγκοσμιοποιημένης γλώσσας και ρητορικής: Είμαστε όλοι (άμαχοι και αθώοι) Καλαβρυτινοί του 1943 και όλοι (άμαχοι και αθώοι) Παλαιστίνιοι του 2023. Τόσο κοντά μας πλέον τα Καλάβρυτα και η Γάζα... Μια ριπή δρόμος...
 
Νώντας Σκοπετέας
 
Δεκέμβριος 2023