Θείος Έρως

Είναι απερίγραπτος με λέξεις αυτός ο έρωτας. 

Σαν σαγήνη και μαγνήτης, σαν ζεστή αγκαλιά της μάνας μόλις αντικρίσει ο άνθρωπος το πρώτο του φως. Σαν πυξίδα και δρόμος ηλιόφωτος, να σε οδηγεί στην πιο ψηλή κορυφή. Σαν δροσιά που απομακρύνει το καύμα, σαν βάλσαμο που επουλώνει την πληγή. Σαν δάκρυ που ξεπλένει ρύπους ως χθες ακαθάριστους. Σαν μέλι που αν δεν γευτείς, πώς έπειτα να εκφράσεις την γλυκύτητά του; Όσοι τον ένιωσαν αναγεννήθηκαν, πέταξαν, ελευθερώθηκαν… Νέοι αιώνιοι, του ληστή και της Αιγυπτίας ομότροποι και ομόψυχοι.
 
Οι ερωτευμένοι με τον Νυμφίο Χριστό στην παστάδα του Ουρανού… Γίνονται ποιητές που δοξολογούν, αγγελόφωνοι μελωδοί που υμνολογούν... Χωρίζουν τη ζωή τους στο πριν και το μετά…
 
Το πριν τους μελαγχολεί, το μετά τους γεμίζει με εκστατικό ενθουσιασμό μα και με  ταπείνωση… Γνωρίζουν δα πόσο εύκολη είναι η επιστροφή στα δυσώδη λερά και στα αδιάλυτα σκοτάδια, στις ανοιχτές πληγές τις θανάσιμες…
 
Θείος Έρως αντιταττόμενος, όπως τόσο ποιητικά τον περιγράφει στους κανόνες της Κοιμήσεως της Κυρίας Θεοτόκου ο Ιερός Κοσμά ο Μελωδός. Το πυρ που εδρόσιζε εν μέσω φλογός,  τους ερωτευμένους 3 παίδες μέσα στην κάμινο! Ο Θείος Έρως  που αντιστέκεται και κερδίζει μάχες με τον αόρατο πολεμήτορα.
 
Από το άσμα ασμάτων κραυγάζουν οι ερωτευμένοι  στον Σωτήρα Νυμφίο: «Εὕρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφήσω αὐτόν»!
 
Μη αποστήσης Κύριε…
 
Νώντας Σκοπετέας