Ζηνουπόλεως Αρίσταρχος

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ζηνουπόλεως
κυρός Αρίσταρχος (+ 09-08-2002)

Μια ωραία και ζεστή ημέρα του καλοκαιριού, σαν σήμερα πριν από 6 χρόνια, εκοιμήθη ο αγαπημένος μας και πολυσέβαστος Επίσκοπος Ζηνουπόλεως Αρίσταρχος. Ας είναι το αφιέρωμα αυτό ένα ευλαβικό μνημόσυνο για ένα μεγάλο και σπουδαίο σύγχρονο εκκλησιαστικό άνδρα.

Ο κατά κόσμον Αντώνιος Μαυράκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια την 1η Σεπτεμβρίου 1932. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1955. Στις 25 Δεκεμβρίου 1950 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Επίσκοπο Μαρεώτιδος Αμβρόσιο και στις 18 Μαρτίου 1956 Πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Αθηναγόρα τον Α΄. Το 1958 έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Στις 12 Ιανουαρίου 1969 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Μαρεώτιδος, Βοηθός Επίσκοπος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας. Την 1η Φεβρουαρίου 1972 εντάχθηκε στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Ζηνουπόλεως. Διετέλεσε Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας από το 1972 μέχρι το 1981 και της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας από το 1981 μέχρι το 2002. Εκοιμήθη στις 9 Αυγούστου 2002.

Σε ένα πιο προσωπικό τόνο, ο Αρίσταρχος ήταν πνευματικός και οικογενειακός μας φίλος. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά μας, απολάμβανε την μαγειρική της Βιργινίας και χαιρόμασταν την φιλία και την συνεργασία μας, ιδιαίτερα δε την επικοινωνία και συνεργασία στη "Φωνή της Εκκλησίας", στον Ελληνικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Λονδίνου.

Όταν έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό έσπευσα στο Τμήμα Έκτακτων Περιστατικών του Νοσοκομείου Royal Free του Βορείου Λονδίνου για να τον δω και στη συνέχεια πήγαινα κάθε μέρα για όλη την διάρκεια της νοσηλείας του (νομίζω 33 ημέρες). Μου έκανε εντύπωση ότι άφηνε το δικό του κρεβάτι και επισκέπτονταν άλλους Ελληνορθόδοξους ασθενείς στο Νοσοκομείο, για να τους δίνει δύναμη, κουράγιο και τις ευχές και την ευλογία του. Ήταν μεγάλη ψυχή. Πολύ καθαρός άνθρωπος, διάφανη προσωπικότητα, γεμάτος αλτρουϊστικό πνεύμα, αγάπη, ευγένεια, καλωσύνη.

Γι’ αυτό μας λείπει. Μας λείπει πολύ.

Αλλά είμαι σίγουρος ότι από εκεί που βρίσκεται μας σκέφτεται, εύχεται και προσεύχεται για εμάς. Οι ευχές του μας συνοδεύουν και μας δυναμώνουν.