Ο παππούς μου

Έχοντας αναφερθεί στο παρελθόν στις δύο γιαγιάδες μου σκέφθηκα να γράψω λίγα λόγια σήμερα για τον παππού μου, πατέρα του πατέρα μου. Το όνομά του ήταν Αναστάσιος Σαλαπάτας, γιος του Δημητρίου και της Αγλαΐας. Γεννήθηκε το 1900 στο Μέρμπακα, Ναυπλίας, Αργολίδας. To 1919 κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό και πήγε στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, όπου υπηρέτησε 90 μήνες!!!

Στη διάρκεια της συμμετοχής του στην Μικρασιατική εκστρατεία έφτασε μέχρι 20 χλμ. πριν την Άγκυρα. Κατά καιρούς ανέφερε στην οικογένειά του διάφορους τόπους όπου βρέθηκε με τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό, όπως Εσκίρ Σεχίρ, Αφιόν Καραχισάρ, Κιουτάχεια, Σαγγάρειο ποταμό. Έλαβε μάλιστα και παράσημο, γιατί απέκρουσε μόνος του ένα τάγμα Τούρκων με το οπλοπολυβόλο του.

Όταν επέστρεψε στο Μέρμπακα (ήταν παραμονές εκλογών) δεν τον γνώρισε ούτε η μητέρα του. Όλοι οι συγγενείς που ανέμεναν φαντάρους από το μέτωπο είχαν μαζευτεί στην πλατεία του χωριού. Όταν ο παππούς μου έφθασε εκεί, έτρεξε προς τη μητέρα του. Εκείνη τον κοίταξε, προφανώς δεν τον γνώρισε και τον έδιωχνε, λέγοντάς του «φύγε, ποιός είσαι εσύ;». Ο γιος της, με μακριά γενιάδα και μαλλιά, και οπωσδήποτε αγριεμένος από τον πόλεμο, της είπε με παράπονο «δεν με γνώρισες μάνα!». Αμέσως μετά πήγε να κουρευτεί στο κουρείο του Μπακή.

Κατόπιν εργάστηκε ως εργάτης στην κατασκευή δρόμων, κυρίως δε Μέρμπακα - Ναύπλιο και Ναύπλιο - Λυγουριό. Ύστερα εργάσθηκε ως πλιθράς, μαζί με άλλους 4 συγχωριανούς του. Αυτοί ήταν οι εξής: Δημήτριος Καλιαμούτος ή Γκοσκώνης, Νικόλαος Μερκούρης ή Ζιώτης, Λάμπρος Κυριάκου ή Καφίτσιας και Ανδρέας Σαλαπάτας ή Μπεκούκης (ο Ανδρέας Σαλαπάτας ήταν αδελφός του - το παρατσούκλι «Μπεκούκης» ήταν κατ’ αρχάς παρωνύμιο του πατέρα τους Δημητρίου Σαλαπάτα). Αυτοί οι 5 είχαν συστήσει συνεργείο και ετοίμαζαν τις πλίθρες για σπίτια και για μάντρες.

Στο χωριό τον προσφωνούσαν «Τασούλη». Από το «Τασούλης» βγήκε το «Τασέλης» κι απ’ αυτό εξήχθη το τελικό και μόνιμο παρωνύμιό του «Τσέλης».

Το 1928 παντρεύτηκε τη Γεωργία Κρεμμύδα από την Ασίνη. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά, τον πατέρα μου Δημήτριο και τη θεία μου Αγλαΐα.

Τελικά εκοιμήθη στις 2 το μεσημέρι της 10ης Φεβρουαρίου 1970. Εγώ ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο, παρακολουθώντας την απογευματινή βάρδια...

Στον αγαπημένο μου παππού έχουμε αφιερώσει το πρώτο (πάνω αριστερά) τεταρτημόριο του οικογενειακού μας οικοσήμου. Σ’ αυτό υπάρχει η χρονολογία γέννησής του, 1900, που είναι η παλαιότερη συγκεκριμένη ημερομηνία που αφορά την ιστορία της οικογένειάς μας. Επίσης, διακρίνει κανείς τα αρχικά του ονόματός του, που είναι τα αρχικά ενός άρρενος της οικογενείας κάθε δεύτερη γενεά. Τέλος δε, υπάρχουν και όπλα τα οποία συμβολίζουν την συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία.