Μνήσθητι Κύριε…

(ἤτοι, Ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τοὺς προϊσταμένους μας)

Οἱ προ­ϊ­στά­με­νοι εἶ­ναι κι αὐτοὶ συν-άνθρωποί μας. Πρό­σω­πα κα­θη­με­ρι­νά, ἐ­πί­γεια, μέ σταυ­ρο­ύς, δά­κρυ­α, πό­νο καί φυ­σι­κά ἀδυ­να­μί­ες. Πού ση­μα­ί­νει ὅ­τι ἀ­γω­νί­ζον­ται, πά­σχουν καί αἵ­ρουν  τόν σταυ­ρό τους, ὅ­πως κι ὁ καθένας μας

Ὅ­ταν ἀ­παι­τοῦν συ­νερ­γα­σί­α προ­σφέ­ρουν δι­και­ώ­μα­τα καί εὐγνω­μο­σύ­νη· ὅ­ταν ψέ­γουν, ἀ­νο­ί­γουν δρό­μους στήν ψυ­χή γιά αὐ­το­α­νά­λυ­ση καί "δι­όρ­θω­σιν βί­ου". Κι ὅ­ταν ἀ­πο­μέ­νουν μό­νοι στό δω­μά­τιο τῆς προ­σω­πι­κῆς τους ἀ­νά­παυ­σης καί  ἀνασυγκρότη­σης τοῦ εἶ­ναι τους, ἄς μή φα­νεῖ πα­ρά­ξε­νο: θὰ πρέ­πει νὰ  ἐ­ξε­τά­ζουν μέ δά­κρυ­α τίς πλη­γές τους... Ὅ­πως κι ἐμεῖς. Για­τί τό­τε πιὰ εἶναι χωρὶς τά δι­α­δή­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α φέ­ρουν ἔ­ξω καί μ᾿ αὐ­τά δι­α­κρί­νον­ται. Καὶ τὸ κυριώτερο, μέσα στὸ κλῖμα τῆς μοναξιᾶς, συν­τε­τριμ­μέ­νοι καί τα­πει­νω­μέ­νοι ψάχνουν μιά μιά τίς λέ­ξεις πού ἄ­κου­σαν, ξα­να­βλέ­πουν τά πρόσω­πα τά ὁ­ποῖ­α συνάντησαν καί φυ­σι­κά ξα­να­ρυθ­μί­ζουν τὸ ρολόϊ τῆς ζωῆς τους, κα­θώς ὁ σω­ρός τῶν ἄ­χρη­στων πού ὑπομονε­τι­κά δι­α­λέ­γουν, ὅ­λο καί με­γα­λώ­νει·  σέ ση­μεῖ­ο,  πού πολ­λές φο­ρές νὰ το­ύς ὠ­θεῖ στήν ἀ­πελ­πι­σί­α, κα­θώς τό καταλαβα­ί­νουν, τό βλέ­πουν καί τό συ­νει­δη­το­ποι­οῦν, πώς ὁ ἡμε­ρή­σιος κό­πος τους, εἰς μά­την δι­ε­τέ­θη. Ὡ­στό­σο ἐ­πι­βάλ­λε­ται νά ἔ­χει κι ή  δι­α­κο­νί­α τους αὐ­τή τήν τρο­πή καί αὐ­τό τό ἀποτέλε­σμα -ἔ­τσι τά ἐ­πι­τρέ­πει Ἐ­κεῖ­νος- γιά νά συμ­μα­ζε­ύ­ε­ται ὁ ναρ­κισ­σι­σμός καί νά πε­ρι­κό­πτε­ται τό θέ­λη­μα. Ἀλ­λά καί γιά νά μα­θη­τε­ύ­ει κα­νε­ίς πά­νω στήν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα πού πα­ρά­γει καί συν­τη­ρεῖ τήν μα­ται­ό­τη­τα, ἀ­πο­τα­μι­ε­ύ­ει ἐμ­πει­ρί­ες, ἐ­πι­ση­μα­ί­νει το­ύς κό­λα­κες καί τόν φα­ρι­σα­ϊ­σμό τους, ἀ­νι­χνε­ύ­ει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν "κύ­κλῳ τῆς τρα­πέ­ζης" συν­δαι­τη­μό­νων,  ἔ­τσι ὥ­στε νά ὑπάρχει ἡ δυ­να­τό­τη­τα νά προ­σμε­τρῶν­ται καί νά ὑπολογίζονται οἱ ἀ­πο­στά­σεις. Ἀ­σφα­λε­ί­ας καί πει­θαρ­χί­ας ἀποστά­σεις, για­τί στόν ἀν­τί­πο­δά τους ὑ­πάρ­χουν οἱ συγ­κρο­ύ­σεις. Πού δέ συμ­φέ­ρουν πο­τέ.

Πολ­λές φο­ρές βλέ­που­με τόν Ἐ­πί­σκο­πο πά­νω στό θρό­νο του, στο­λι­σμέ­νο μέ τά ἄμ­φιά του καί τά ἐγ­κόλ­πια καί θαυ­μά­ζου­με τόν ἐ­ξω­τε­ρι­κο δι­ά­κο­σμο, δί­χως νά ὑ­πο­λο­γί­ζου­με πώς μέ­σα του α­ύ­τός ὁ ἄν­θρω­πος, για­τί ἄν­θρω­πος εἶ­ναι, ἔ­χει σω­ρευ­μέ­νο τό­σο φαρ­μά­κι καί πί­κρα ἀ­πό πολ­λά· καί κυ­ρί­ως ἀ­πό τή μο­να­χι­κή καὶ ἐναγώνια πο­ρε­ί­α του, τήν κάποτε σταυ­ρι­κή καί στε­φα­νω­μέ­νη μέ ἀ­κάν­θι­να βρα­βεῖ­α... Ἀ­πό πολ­λά, πού συ­να­πο­τε­λοῦν τό σχῆμα τοῦ κό­σμου το­ύ­του, κα­θώς εἶ­ναι πάν­τα στήν  ἐ­πί­πο­νη ἐκε­ί­νη πε­ρι­ο­χή τοῦ βα­θύ­τα­τα ψυ­χο­λο­γη­μέ­νου καί πάν­τα κορυφα­ί­ου Πα­τε­ρι­κοῦ λό­γου: "Πάντων γάρ ἐ­πι­πο­νώ­τε­ρον ἐ­στί τό ἄρ­χειν ψυ­χῶν" (Ὅ­σιος Νεῖ­λος). Μόνο πού, γιά νά ἐπεξηγηθεῖ αὐ­τός ὁ λό­γος, χρει­ά­ζε­ται νά κα­τα­φύ­γου­με στόν Κυρια­κό λό­γο, πού εἰ­πώ­θη­κε κά­ποι­α κο­ρυ­φα­ί­α ὥ­ρα καί στιγμή: κα­τά τήν ἀ­να­βα­σή Του δη­λα­δή στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, γιά τό ἐ­κο­ύ­σιο πά­θος... Στό ἐ­ρώ­τη­μα, λοι­πόν, τῶν υἱ­ῶν τοῦ Ζε­βε­δα­ί­ου γιά τήν πρω­το­κα­θε­δρί­α "ἐν τῇ δό­ξῃ Του", ἀ­πάν­τη­σε ὁ Κύριος: "Ὅς ἄν θέ­λῃ γε­νέ­σθαι μέ­γας ἐν ὑ­μῖν, ἔ­σται ὑ­μῶν δι­ά­κο­νος, καί ὅς ἄν θέ­λῃ ὑ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ἔ­σται πάν­των δοῦ­λος" (Μάρκ. 10, 35-45). 

Μάθημα πολύτιμο, ἀλλὰ καὶ πολύπτυχο, γιὰ προϊσταμένους καὶ μή...

                          παπα - Κων. Ν. Καλλιανός