Monday 11 June 2012

Μνήσθητι Κύριε…

(ἤτοι, Ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τοὺς προϊσταμένους μας)

Οἱ προ­ϊ­στά­με­νοι εἶ­ναι κι αὐτοὶ συν-άνθρωποί μας. Πρό­σω­πα κα­θη­με­ρι­νά, ἐ­πί­γεια, μέ σταυ­ρο­ύς, δά­κρυ­α, πό­νο καί φυ­σι­κά ἀδυ­να­μί­ες. Πού ση­μα­ί­νει ὅ­τι ἀ­γω­νί­ζον­ται, πά­σχουν καί αἵ­ρουν  τόν σταυ­ρό τους, ὅ­πως κι ὁ καθένας μας

­ταν ­παι­τοῦν συ­νερ­γα­σί­α προ­σφέ­ρουν δι­και­­μα­τα καί εὐγνω­μο­σύ­νη· ­ταν ψέ­γουν, ­νο­­γουν δρό­μους στήν ψυ­χή γιά αὐ­το­α­νά­λυ­ση καί "δι­όρ­θω­σιν βί­ου". Κι ­ταν ­πο­μέ­νουν μό­νοι στό δω­μά­τιο τῆς προ­σω­πι­κῆς τους ­νά­παυ­σης καί  ἀνασυγκρότη­σης τοῦ εἶ­ναι τους, ἄς μή φα­νεῖ πα­ρά­ξε­νο: θὰ πρέ­πει νὰ  ­ξε­τά­ζουν μέ δά­κρυ­α τίς πλη­γές τους... ­πως κι ἐμεῖς. Για­τί τό­τε πιὰ εἶναι χωρὶς τά δι­α­δή­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α φέ­ρουν ἔ­ξω καί μ᾿ αὐ­τά δι­α­κρί­νον­ται. Καὶ τὸ κυριώτερο, μέσα στὸ κλῖμα τῆς μοναξιᾶς, συν­τε­τριμ­μέ­νοι καί τα­πει­νω­μέ­νοι ψάχνουν μιά μιά τίς λέ­ξεις πού ἄ­κου­σαν, ξα­να­βλέ­πουν τά πρόσω­πα τά ὁ­ποῖ­α συνάντησαν καί φυ­σι­κά ξα­να­ρυθ­μί­ζουν τὸ ρολόϊ τῆς ζωῆς τους, κα­θώς ὁ σω­ρός τῶν ἄ­χρη­στων πού ὑπομονε­τι­κά δι­α­λέ­γουν, ὅ­λο καί με­γα­λώ­νει·  σέ ση­μεῖ­ο,  πού πολ­λές φο­ρές νὰ το­ύς ὠ­θεῖ στήν ἀ­πελ­πι­σί­α, κα­θώς τό καταλαβα­ί­νουν, τό βλέ­πουν καί τό συ­νει­δη­το­ποι­οῦν, πώς ὁ ἡμε­ρή­σιος κό­πος τους, εἰς μά­την δι­ε­τέ­θη. Ὡ­στό­σο ἐ­πι­βάλ­λε­ται νά ἔ­χει κι ή  δι­α­κο­νί­α τους αὐ­τή τήν τρο­πή καί αὐ­τό τό ἀποτέλε­σμα -ἔ­τσι τά ἐ­πι­τρέ­πει Ἐ­κεῖ­νος- γιά νά συμ­μα­ζε­ύ­ε­ται ὁ ναρ­κισ­σι­σμός καί νά πε­ρι­κό­πτε­ται τό θέ­λη­μα. Ἀλ­λά καί γιά νά μα­θη­τε­ύ­ει κα­νε­ίς πά­νω στήν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα πού πα­ρά­γει καί συν­τη­ρεῖ τήν μα­ται­ό­τη­τα, ἀ­πο­τα­μι­ε­ύ­ει ἐμ­πει­ρί­ες, ἐ­πι­ση­μα­ί­νει το­ύς κό­λα­κες καί τόν φα­ρι­σα­ϊ­σμό τους, ἀ­νι­χνε­ύ­ει τίς δι­α­θέ­σεις τῶν "κύ­κλῳ τῆς τρα­πέ­ζης" συν­δαι­τη­μό­νων,  ἔ­τσι ὥ­στε νά ὑπάρχει ἡ δυ­να­τό­τη­τα νά προ­σμε­τρῶν­ται καί νά ὑπολογίζονται οἱ ἀ­πο­στά­σεις. Ἀ­σφα­λε­ί­ας καί πει­θαρ­χί­ας ἀποστά­σεις, για­τί στόν ἀν­τί­πο­δά τους ὑ­πάρ­χουν οἱ συγ­κρο­ύ­σεις. Πού δέ συμ­φέ­ρουν πο­τέ.

Πολ­λές φο­ρές βλέ­που­με τόν ­πί­σκο­πο πά­νω στό θρό­νο του, στο­λι­σμέ­νο μέ τά ἄμ­φιά του καί τά ἐγ­κόλ­πια καί θαυ­μά­ζου­με τόν ­ξω­τε­ρι­κο δι­­κο­σμο, δί­χως νά ­πο­λο­γί­ζου­με πώς μέ­σα του α­­τός ἄν­θρω­πος, για­τί ἄν­θρω­πος εἶ­ναι, ­χει σω­ρευ­μέ­νο τό­σο φαρ­μά­κι καί πί­κρα ­πό πολ­λά· καί κυ­ρί­ως ­πό τή μο­να­χι­κή καὶ ἐναγώνια πο­ρε­­α του, τήν κάποτε σταυ­ρι­κή καί στε­φα­νω­μέ­νη μέ ­κάν­θι­να βρα­βεῖ­α... ­πό πολ­λά, πού συ­να­πο­τε­λοῦν τό σχῆμα τοῦ κό­σμου το­­του, κα­θώς εἶ­ναι πάν­τα στήν  ­πί­πο­νη ἐκε­­νη πε­ρι­ο­χή τοῦ βα­θύ­τα­τα ψυ­χο­λο­γη­μέ­νου καί πάν­τα κορυφα­­ου Πα­τε­ρι­κοῦ λό­γου: "Πάντων γάρ ­πι­πο­νώ­τε­ρον ­στί τό ἄρ­χειν ψυ­χῶν" (­σιος Νεῖ­λος). Μόνο πού, γιά νά ἐπεξηγηθεῖ αὐ­τός λό­γος, χρει­­ζε­ται νά κα­τα­φύ­γου­με στόν Κυρια­κό λό­γο, πού εἰ­πώ­θη­κε κά­ποι­α κο­ρυ­φα­­α ­ρα καί στιγμή: κα­τά τήν ­να­βα­σή Του δη­λα­δή στά ­ε­ρο­σό­λυ­μα, γιά τό ­κο­­σιο πά­θος... Στό ­ρώ­τη­μα, λοι­πόν, τῶν υἱ­ῶν τοῦ Ζε­βε­δα­­ου γιά τήν πρω­το­κα­θε­δρί­α "ἐν τῇ δό­ξῃ Του", ­πάν­τη­σε Κύριος: "Ὅς ἄν θέ­λῃ γε­νέ­σθαι μέ­γας ἐν ­μῖν, ­σται ­μῶν δι­­κο­νος, καί ὅς ἄν θέ­λῃ ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ­σται πάν­των δοῦ­λος" (Μάρκ. 10, 35-45). 

Μάθημα πολύτιμο, ἀλλὰ καὶ πολύπτυχο, γιὰ προϊσταμένους καὶ μή...

                          παπα - Κων. Ν. Καλλιανός

No comments: