Τὸ ἐρώτημα: πόσο ἐλεύθεροι εἴμαστε, λοιπόν…

Μέ τὴν  ἐ­ξέ­λι­ξη τῆς τε­χνο­λο­γί­ας, ἡ ὁ­ποί­α, ση­μει­ω­τέ­ον, ἅ­λω­σε καὶ μέ­ρος τῆς ἐκ­κλη­σί­ας, ἄρ­χι­σε ἡ στα­δια­κὴ ἐ­πι­χεί­ρη­ση κα­τα­στρα­τη­γή­σε­ως τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας μας ὡς ὄν­των ἐ­ξά­παν­τος πε­πε­ρα­σμέ­νων, ἀλ­λὰ καθ᾿ ὅ­λα σφρα­γι­σμέ­νων μὲ τὴ σφρα­γί­δα τῆς Ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῆς δω­ρε­ᾶς. Για­τὶ, ἀ­φοῦ αὐ­τὴ ἀ­πο­τε­λεῖ καὶ εἶ­ναι τὸ θε­μέ­λιο τῆς ἀ­νέ­λι­ξης τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας τοῦ κά­θε ὑ­γιοῦς ἀν­θρώ­που, πόσο μᾶλ­λον τοῦ κλη­ρι­κοῦ, τὴν ἐ­πι­ζη­τοῦ­με, γιὰ νὰ κα­τορ­θώ­νου­με νὰ ξε­φεύ­γου­με ἀ­πὸ τὶς σκο­τει­νὲς καὶ ἀ­νή­λια­γες πε­ριστά­σεις, τὶς πε­ρι­στά­σεις πε­ρι­θω­ρί­ου, ποὺ πα­σχί­ζουν νὰ μᾶς κα­τα­τά­ξουν.

Δρομάκι στο Κλήμα

Ὡ­στό­σο τὸ ἐ­ρώ­τη­μα, πό­σο ἐ­λεύ­θε­ροι εἴ­μα­στε, ἔρ­χε­ται νὰ μᾶς θυ­μί­σει, κυ­ρί­ως τὰ βρά­δυ­α, στὶς ὧ­ρες τὶς πι­κρὲς καὶ πυκνὲς νοημάτων, αὐτὲς τοῦ ἀ­πο­λο­γι­σμοῦ, πό­σο ἐ­λεύ­θε­ροι εἴ­μα­στε, ἤ πό­σο δέ­σμιοι πα­ρα­μέ­νου­με στὰ τοῦ κό­σμου, στὶς ἐ­πι­τα­γὲς τῆς τε­χνο­λο­γί­ας, στοὺς αὐ­στη­ροὺς κα­νό­νες τῶν δι­α­προ­σω­πι­κῶν μας σχέ­σε­ων. Για­τὶ φο­βᾶ­μαι πὼς σή­με­ρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό κά­θε ἄλ­λη ἐ­πο­χὴ, ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α μας, αὐ­τὴ δη­λα­δὴ ἡ ἀρετὴ ποὺ χά­ρι­σε, ὡς τι­μὴ κο­ρυ­φαί­α, ὁ Χρι­στός (πρβλ. Γαλ. 5, 1), εἶ­ναι ἀ­νύ­παρ­κτη καὶ ἐ­κεῖ­νο ποὺ μᾶς ἀ­κο­λου­θεῖ, ὡς συν­τε­ταγ­μέ­νη βί­ου, εἶ­ναι ἕ­να ἀ­ό­ρα­το δε­σμω­τή­ριο μέ­σα στὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­κτί­ου­με τὴν ποι­νή μας: ἐ­κεί­νη τῆς «προ­ό­δου» καὶ τῆς  τε­χνο­λο­γι­κῆς ἐ­ξέ­λι­ξης. Μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νὰ μὴν ὑ­πάρ­χει ἐ­λεύ­θε­ρος χρό­νος -ὑ­πο­γραμ­μί­ζω ἐ­πί­τη­δες τὴ λ. ἐ­λεύ­θε­ρος, για­τὶ ἐμ­φα­νῶς ὑ­πον­νο­εῖ τὸ θεϊκὸ πρόσφορο τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας ποὺ «κα­τέ­χου­με», στὸ πλέ­ον θε­ο­τί­μη­το ἀ­γα­θὸ ποὺ μᾶς δό­θη­κε: τὸ Χρό­νο…

Συ­χνὰ ἀ­νε­βαί­νει μέ­σα μας, ὡς πα­ρά­πο­νο ἤ καὶ ἔ­γνοι­α ἀν­θρώ­πι­νη, ἡ δι­α­πί­στω­ση τὸ πό­σο δέ­σμιοι, δη­λα­δὴ κα­τά­δι­κοι,  εἶ­ναι κά­ποι­οι συ­νάν­θρω­ποί μας μέ­σα στὸ πε­ρί­γραμ­μα τῶν «κα­θη­κόν­των» τους, ἤ πιὸ ἁ­πλᾶ, μέ­σα στὸν κύ­κλο τῶν πε­πραγ­μέ­νων τους, ὥ­στε «νὰ φα­νῶ­σι τοῖς ἀν­θρώ­ποις» (Μτθ. 22, 5)… Τὶ κρί­μα, στ᾿ ἀ­λή­θεια, ὅ­ταν μέ­σα στὶς ὁ­μά­δες αὐ­τὲς πρω­τα­γω­νι­στι­κὸ ρό­λο ἔ­χουν πολ­λοὶ τῶν κλη­ρι­κῶν καὶ μο­να­χῶν, ποὺ καλ­λι­ερ­γοῦν ἕ­να κλί­μα φι­λα­ρέ­σκειας, αὐ­το­προ­βο­λῆς, αὐ­το­δι­α­φή­μη­σης, γιὰ νὰ φα­νοῦν. Στ᾿ ἀ­λή­θεια, ποῦ; Καὶ ἐδῶ τονίζεται τὸ Ποῦ, μὲ ἔμφαση, γιὰ νὰ γίνει πιὸ κατανοητό.

Δια­βάζου­με στὸ Γε­ρον­τι­κὸ ἤ στὰ συ­να­ξά­ρια τῶν Ἁ­γί­ων, ἱστο­ρί­ες καὶ πε­ρι­στα­τι­κὰ ποὺ κα­τα­δει­κνύ­ουν τὸ με­γά­λο χά­σμα, τὸ ὁποῖο ὑ­πάρ­χει στὴν ἄ­σκη­ση αὐ­το­προ­βο­λῆς μας καὶ τὴν προ­σπά­θεια ἐ­κεί­νων τῶν Ἁ­γί­ων Μορφῶν,  νὰ μὴ φα­νοῦν, νὰ μὴ μιλήσουν, νὰ μὴ συναναστραφοῦν, ὡς νεκροὶ καὶ ἄγνωστοι ἐν τῷ κόσμῳ καὶ διὰ τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ. Τὸ γιατὶ εἶναι κατανοητὸ πιστεύω. Κι ἄν πᾶμε παραπέρα καὶ δοῦμε τὰ πράγματα πιὸ ρεαλιστικά, τότε θὰ καταλάβουμε ποιὸ τελικὰ εἶναι τὸ ζητούμενο: ἡ ἀναζήτηση τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, ποὺ θραύει τὶς ὄποιες ἐξαρτήσεις καὶ μᾶς ταξιδεύει ἥρεμους καὶ φωτεινούς στὴν εὐλογημένη Του Βασιλεία.

(προδημοσίευση - κείμενο ὑπὸ ἐπεξεργασία)

π. Κων. Ν. Καλλιανός