Γράμμα στίς χαροῦλες μου

ἤ Ποιός θά γράψει ἕνα τραγούδι γιά τήν Μαρίνα;

Εἶμαι γερούλης, δἐν βλέπω καί πολύ καλά, λαχανιάζω εὔκολα καί δέν πετάω μέ τόση εὐκολία ὅσο ὅταν ἤμουν νέος, πρίν ἀπό πολλά πολλά χρόνια. Ὅμως ἐξακολουθῶ νά ἀγαπῶ τή δουλειά μου καί δέν τήν ἀλλάζω μέ τίποτα. Ὅσο ὁ καλός Θεός θέλει, θά εἶμαι, μαζί μέ πολλούς ἄλλους, «Ὁ Ἄγγελος τῆς Παιδικῆς Χαρᾶς».

   

Λίγα παιδιά μέ βλέπουν ἀλλά εἶμαι πάντα κάπου ἐκεῖ κρυμμένος,  προσέχοντας τούς μικρούς μου φίλους πού εἶναι γιά μένα οἱ χαροῦλες μου: ἔχω τά κέφια μου ὅταν γελᾶνε, κλαίω ὅταν κλαῖνε, χαίρομαι μέ τή χαρά τους, παίζω μαζί τους κρατώντας καλά διπλωμένα τά φτερά μου, γιά νά μή μπερδεύονται στό παιγνίδι τους. Δέν κάνω ζαβολιές, ἄν καί μερικές φορές θά ἤθελα νά κάνω μερικές… πλάκες στούς ζαβολιάρηδες. Θυμώνω ἐπίσης καί γίνομαι ἔξω φρενῶν συχνά, ἀλλά δέν μοῦ κρατάει πολύ. Ἄν καί εἶμαι γερούλης, προτιμάω τ’ ἀστεῖα καί τά γέλια.

   

Δέ μ’ ἄρέσουν καθόλου τά σκουπίδια καί οἱ τόσες βρωμισιές. Μάλιστα, μαζεύω ὅ,τι μπορῶ! Οἱ ἄλλοι βέβαια συνάδελφοί μου μουρμουρίζουν πίσω ἀπ’ τήν πλάτη μου πώς:

  

«Αὐτά δέν εἶναι δουλειές τῶν Ἀγγέλων, γιατί οἱ Ἄγγελοι τῆς Παιδικῆς Χαρᾶς δέν εἶναι σκουπιδιάρηδες, οὔτε οἱ Ἄγγελοι τῶν Πάρκων, οὔτε τῶν Κήπων. Ἄλλες εἶναι οἱ φροντίδες τους…»

   

Ἄς ἔρθουν στά χρόνια μου καί ἄς μάθουν ὅσα ἔμαθα ὁ ἴδιος  στή ζωή μου καί θά δοῦμε τί θά κάνουν τότε…

   

Ἐμένα πάντως δέ μέ πειράζει πού μέ περνᾶνε γιά γερο-χαζούλη. Τούς ἔχω σάν παιδιά μου κι αὐτούς. Γελᾶνε καί μέ τή συλλογή μου. Τούς φαίνεται ἀστεῖο πού,  ἐκτός ἀπό τά σκουπίδια, μαζεύω καί διάφορα πραγματάκια πού φτιάχνουν τά παιδιά καί τά βρίσκω πεταμένα στίς γωνιές τῆς Παιδικῆς Χαρᾶς κι ἀλλοῦ!

   

«Τί θά τά κάνει ὁ Παππούλης ὅλα αὐτά τά χαρτάκια καί τίς σκισμένες ζωγραφιές;», μουρμουρίζουν ὁ ἕνας στόν ἄλλο καί νομίζουν πώς δέν τούς ἀκούω! Εἶναι κάπως κουτούτσικοι. Δέν ξέρουν οὔτε φαντάζονται  πώς  ἔχω τό σχέδιο μου.

    

Τώρα ὅμως, χαροῦλες μου, θά τό πῶ μόνο σέ σᾶς!  Φυλάω πῶς καί πῶς τή συλλογή μου γιά τά χρόνια πού ὁ καλός Θεός θά μέ στείλει  νά μείνω μαζί μέ ὅλους τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες τῆς Γῆς καί ὅλους τούς ἄλλους γερούληδες Ἀγγέλους σάν κι ἐμένα. Μέ τά μικράκια, ἀκόμα,  πού κοιμήθηκαν νωρίς... Ἐκεῖ θά χαιρόμαστε νά βλέπουμε τά ἔργα τῶν παιδῶν, κι ἄς εἶναι  τσαλακωμένα, μέ τσακισμένες τίς γωνίες, λερωμένα ἤ μισοσκισμένα,  γιατί ἐ κ ε ῖ  εἶναι…

         Ὁ Τόπος πού Τίποτα δέν πάει Χαμένο !

    

Λοιπόν , χαροῦλες μου , πρίν λίγο σέ μιά ὡραία Παιδική Χαρά πού εἶχα βάρδια, βρῆκα ἕναν ἀληθινό Θησαυρό: Τίς ζωγραφιές δυό κοριτσιῶν!!

   

Μπορεῖ νά φταίει πού δέν βλέπω πιά πολύ καλά, ἀλλά δέν κατάφερα νά διαβάσω τ’ ὄνομά τους. Μπορεῖ καί νά μήν τό εἶχαν γράψει. Ὑπέροχες Ζωγραφιές! Ἀγαπᾶνε τόσο τήν Παιδική τους  Χαρά: 

                   « Εἶναι τό Χαμόγελό μας »

γράφει κάπου μιά ἀφισούλα  καί συμφωνῶ τόοοσο πολύ, πού ἀπό κείνη τή στιγμή Χαμογελάω  μ’ ἕνα μεγάαααλο Χαμόγελο. Ὥς και τά Φτερά μου Χαμογελᾶνε!!

   

Ἄχ, τί φλύαρος Γερούλης Ἄγγελος πού ἔχω γίνει. Καί πόσο θά θελα νά φτιάξουν μιά ζωγραφιά καί γιά μένα! Ἄκόμα καλύτερα νά μοῦ ἀπαντήσουν. Τέλος πάντων νά  μοῦ γράψουν κάτι, ὅ,τι θέλουν,  καί νά μοῦ τό στείλουν.

   

Ὑπάρχει βέβαια ἕνα μικροπρόβλημα: τ’ ὄνομά μου. Πρέπει νά τούς πῶ τ’ ὄνομά μου… Ἕνα, δηλαδή, ἀπ’ τά πολλά πού μοῦ ἔχουν δώσει ὅσα παιδιά κατάφεραν νά  μέ δοῦν: κάτι πού δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο. Ὅμως τό κατόρθωσαν, ἄλλοτε γιατί τό ἤθελαν πάρα πάρα πολύ, κι ἄλλοτε γιατί τήν… ἔπαθα καί τούς φανερώθηκα πάνω στό παιγνίδι!

   

Πού λέτε, κάποια παιδιά μέ φωνάζουν «Μοῦτσο - Μουτσάκο» (ἔπειδή μ’ ἀρέσει πολύ νά τρίβω καί νά γυαλίζω τά ξύλινα ἤ σιδερένια καράβια πού ἔχουν μερικές Παιδικές Χαρές),  ἄλλα μέ φωνάζουν «Γερο-Φτεράκια», ἄλλα «Παιγνιδιάρη Τάσο» -  χιχιχί! Ὅσο γιά τά κορίτσια, αὐτά μοῦ δίνουν κοριτσίστικα ὀνόματα καί φυσικά μοῦ ἀρέσει.

   

Ἀλλά ποιό εἶναι τό ὁλόδικό μου ὄνομα, αὐτό εἶναι Μεγάλο Μυστικό. Πῶς καί σέ ποιά διεύθυνση νά μοῦ γράψετε λοιπόν, χαροῦλες μου; Εἶναι πολύ ἁπλό:

             Στόν Κρυμμένο Γερούλη Ἄγγελο

             τῆς Παιδικῆς μας Χαρᾶς.

  

Καί μήν ἀνησυχεῖτε !  Ὅλο καί κάποιος Ἄγγελος θά βρεθεῖ νά μοῦ τό φέρει. Γιά νά βεβαιωθεῖτε, ρωτεῖστε τό μπαμπά καί τή μαμά σας. Νά δοῦμε τί θά σᾶς ἀπαντήσουν: θά τή λάβω τήν ἀπάντησή σας ἤ ὄχι;

 

Χρυσά μου παιδιά, στίς 8 Νοεμβρίου γιορτάζουμε ὅλοι οἱ Ἄγγελοι: μικροί καί μεγάλοι, νέοι καί παππουδάκια σάν κι ἐμένα. Ἐλπίζω νά μέ θυμηθεῖτε, ὅπως σᾶς θυμᾶμαι κι ἐγώ στήν προσευχή μου κάθε στιγμή.

                                              

                                          Ὁ Γερούλης Ἄγγελός σας.

Ὑστερόγραφο 1: Μπορεῖ ν’ἀργήσω νά σᾶς ξαναγράψω. Εἶμαι παππουδάκι, μήν τό ξεχνᾶτε καί τά φτερά μου κουράζονται εὔκολα. Τά φτεράκια γιά τό γράψιμο, ὄχι γιά τό πέταγμα. Ἐλπίζω νά ἔχετε δεῖ σέ ζωγραφιές καί φωτογραφίες…

Υστερόγραφο 2: Ἤθελα νά ξερα ἄν γνωρίζετε τί θά πεῖ «ὑστερόγραφο». Προσοχή: ὄχι… ἀ σ τ ε ρ ό γ ρ α φ ο ! Ἀστερόγραφα ζωγράφιζε  ὁ Μικρός Πρίγκιπας, ὅταν γελοῦσε καί χιλιάδες καμπανάκια κουδούνιζαν ἀνάμεσα στ’ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ!  Ἐγώ πάντως τ’ἀκούω  ἀκόμα, παρά πού εἶμαι καί λίγο… κουφός - χιχιχί… Γελάω κι ὅμως εἶμαι τόσο λυπημένος... Ἡ Μαρίνα, ἀπό τίς πιό μεγάλες «χαροῦλες μου», δέν θά ἔρχεται πιά μαζί μας νά παίξει. Ξέρω πώς τώρα εἶναι τό πιό ὄμορφο «Ἀστερόπαιδο»* στόν «Τόπο πού Τίποτα Δέν Πάει Χαμένο», ἀλλά ἡ καρδιά μου δέν παύει νά κλαίει. Ποιός θά μέ παρηγορήσει;  Χαροῦλες μου, ὅπου κι ἄν βρίσκεστε, μικρές ἤ μεγάλες μου χαροῦλες, γράψτε ἕνα τραγούδι γιά τήν Μαρίνα! Γράψτε μιάν ἱστοριούλα,  ἕνα ποίημα, μιά προσευχή. Μπορεῖ κάτι νά παρηγορήσει κι’ ἐμένα κι ὅλους πού τόσο ἀγαπήσαμε τήν Μαρίνα. Ὄχι, ὄχι! Δέν τήν ἀγαπήσαμε. Τήν ἀγαπᾶμε!

                      .............................................................

* The Star Child, τοῦ Oscar Wilde.

Σημείωση ιστολόγου: Το παραπάνω θαυμάσιο και λυρικότατο κείμενο εγράφη από φίλη συγγραφέα, που πρότεινε να μείνει ανώνυμη, εμπνευσμένο από το μήνυμα που της έστειλα πρόσφατα και αφορούσε τη Μαρίνα μας. Το μήνυμά μου έλεγε:

«Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Η μικρή μας Μαρίνα, με το μεγάλο βάσανο στη σάρκα, την οποία είχαμε ονομάσει «λιονταρίνα», για τον τιτάνιο αγώνα που έκανε, με αντίπαλο που αποδείχθηκε ανίκητος, άνοιξε τελικά τη μεγάλη πόρτα και... έφυγε...

Η ευχή μας είναι να πετάξει και να μείνει σε χώρα ζώντων, όπως πραγματικά της αξίζει, μέσα στην γλυκιά αγκαλιά του Μεγάλου μας Ποιητή!