Ἡ περίεργη σιωπὴ τοῦ ἐπισκέπτη…

Δέηση γιὰ τὴν ὡραία καὶ ἁγνὴ ψυχὴ τῆς μικρῆς Μαρίνας

Ξέρεις, εἶναι πολὺ δύσκολο, ὅταν βρεθεῖς σὲ ξένο σπίτι νὰ μπορέσεις ν᾿ ἁπλώσεις τὰ ὀνειρά σου, δηλαδὴ τὴν ἴδια σου τὴν ψυχὴ, ἄν δὲν σοῦ εἶναι βολετὸ καὶ  ἐπιτρεπτὸ συνάμα. Γιατὶ μέσα  σου διακρίνεις ἕνα κενὸ νὰ στέκει, ἐμπόδιο λὲς ἰκανὸ, ὥστε νὰ μὴ γεφυρώνει καμμιὰ σου ἐνέργεια, κανένα σου τρόπο γιὰ ἐπικοινωνία. Τὰ φρόντίζει ὅλ᾿ αὐτὰ ἄλλωστε καὶ ἡ φαρμακωμένη σου ζωὴ ποὺ συνορεύει μὲ τὴν ἀδυναμία ποὺ ἔχεις, γιὰ νὰ κατορθώσεις νὰ ὑπερβεῖς πολλὰ σκοτεινὰ σημάδια τοῦ χρόνου: σημάδια ἀπό καιροὺς ξεχασμένους, ὡστόσο καλὰ φυλαγμένα μέσα σὲ λειψανοθῆκες ἀναμνήσεων… Καιροὺς ποὺ δὲ μπόρεσες ν᾿ ἀνακαλύψεις στὴ μεγάλη πολιτεία, ὅταν σπούδαζες. Ὄχι μονάχα τὰ γράμματα, ἀλλὰ πολλὰ περισσότερα, ὅπως συμπεριφορὲς καὶ φιλοτιμίες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ξανοίγεσαι νὰ γράψεις κάτι γιὰ τὶς δεύτερες, τὶς φιλοτιμίες δηλαδὴ ποὺ εἰσέπραξες σὲ καιροὺς ἄνυδρους ἀπό ἀνθρώπινη παρουσία, ὡστόσο πολύτιμους σήμερα ποὺ σοῦ καταθέτουν τὴν ἀκούσια φιλοδωρία τους. Τὶ ἄλλο ἀπό εὐγνώμονες μνῆμες, δηλαδὴ;

Θυμᾶσαι ἀκόμα τὸ ψηλό τὸ σπίτι μὲ τὴν ὡραία, μοντέρνα, ἀλλ᾿ ὄχι ἐξεζητημένη ἐπίπλωση, κάπου στὸ τέρμα Ἱπποκράτους, σὲ μιὰ γειτονιὰ χωρὶς μεγάλο θόρυβο καὶ πολὺ κόσμο. Μόνο τὸ φωτεινὸ πρωϊνὸ ταξιδεύει μέσα σου, μαζὶ μὲ τὶς ἀναμνήσεις, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ σὲ δέχτηκαν μὲ τόση καλωσύνη, εὐπρέπεια καὶ παραδειγματικὸ ἦθος. Πρόσωπα γελαστὰ, νέα, ὡστόσο σεμνὰ καὶ εἰλικρινῆ: τὶ ἄλλο πιὸ πολυτιμότερο μάθημα γιὰ ἔναν νέο τῆς ἐπαρχίας ποὺ σιμώνει αὐτὰ τὰ σπίτια, ὄχι γιὰ νὰ οἰκήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ σπουδάσει τὴν ἄλλη ὄψη τῆς ζωῆς. Ἐκείνης ποὺ ξεκινᾶ ἀπό μιὰ σημαντικὴ κοινωνικὴ θέση, ἀλλὰ ξέρει νὰ ὑπολογίζει καὶ νὰ συνθέτει ἀπόψεις καὶ θέσεις ἄλλων ἀνθρώπων, ἁπλῶν κι ἀσήμαντων ποὺ ὅμως κάτι χρήσιμο ἔχουν μέσα τους καὶ δὲν τὸ ξέρουν.

Φεγγοβολᾶ, λοιπόν, μέσα στὸ Χρόνο ἡ παρουσία σου σ᾿ ἐκεῖνο τὸ σπίτι, γιατὶ κατάφερε ν᾿ ἀναστείλλει, ἔστω γιὰ λίγο ἔστω καιρό, τὸ βασανιστικὸ μαρτύριο τῆς ἀπελπισίας, ποὺ τὸ μαζεύουν καθημερινὰ μαζὶ μὲ τὰ δάκρυά του οἱ ἄνθρωποι αὐτῆς τῆς πόλης. Γιατὶ ὅπως τὸ σύνεφο, ποὺ δροσίζει σὲ ὧρες πνιγηρὲς τοῦ καύσωνα τὰ σώματα, ἔτσι κι ἡ εἰλικρινὴς φιλοξενία δροσίζει τὴ φρυγμένη ἀπὸ τὴ μοναξιὰ ψυχή τοῦ κάθε ἐπισκέπτη,ποὺ μέσα στὴ σιωπή του βιώνει τὸ χάδι τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ... Καὶ τῆς προστασίας Του.

(ἀπόσπασμα ἀπὸ ἀνέκδοτο διήγημα)

π. Κων. Ν. Καλλιανός