Πανηγύρεων Σύναξις

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ πάλι

Μὲ τὴ συγκίνηση ποὺ φιλεύουν τὴν ψυχὴ τὰ 37 χρόνια διακονίας, ἀλλὰ καὶ οἱ 37 πανηγύρεις πρὸς τιμὴν τῶν θείων Φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ἀποδόθηκε γιὰ τὸν ἑπόμενο χρόνο καὶ ἡ φετεινὴ πανήγυρις τοῦ μικροῦ μέν, ἀλλὰ ἱστορικοῦ ναοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τοῦ νησιοῦ μας. Ναὸ ποὺ ἔζησε στὸ παρελθὸν στιγμὲς ἱστορικές, ἀφοῦ ὑποδέχτηκε Μορφὲς κορυφαῖες τῶν Γραμμάτων μας, ὅπως ἦταν  ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ ὁποῖος ὡς μαθητὴς σύχναζε στὴ γειτονιὰ αὐτή, ὁ Π. Νιρβάνας, γείτονας τοῦ ναοῦ, ὁ Βασίλειος Τατάκης, καθηγητὴς στὴ Σκόπελο, ἀλλὰ κι ὁ ὅσιος Ἱερόθεος ὁ Ἰβηρίτης κι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος.

Ὅμως ἡ συγκίνηση ἀνεβαίνει στὴν ψυχὴ καὶ γιὰ  ἕνα ἀκόμα λόγο. Τὰ 37 χρόνια βαραίνουν πιὰ πολύ. Καὶ τὸ κυριώτερο,  συνειδητοποιεῖς πιὰ ὅτι τὸ «τέλος ἐγγύς», δηλαδή ξέρεις ὅτι λιγοστὲς θὰ εἶναι πιὰ οἱ πανηγύρεις ποὺ θὰ τελέσεις -ἄν Ἐκεῖνος τὸ ἐπιτρέψει φυσικά.  Γιατὶ τὰ χρόνια πέρασαν -ὅπως  εἶναι φυσικό- καὶ δὲν περιμένεις  νὰ τὰ διπλασιάσεις ἤ ἔστω τὰ μισὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διακόνησες νὰ ξαναζήσεις, γιατὶ θὰ εἶναι ὑπερβολή, ἀλλὰ καὶ ἀσέβεια, ἐπειδὴ ἡ πλεονεξία κι ἐδῶ φαίνεται, κι ἐδῶ μαρτυρεῖται.

Τὰ στοχάζεσαι, λοιπόν, αὐτὰ σήμερα ποὺ τέλειωσε κι αὐτὴ ἡ Πανήγυρις καὶ Τὸν δοξἀζεις ποὺ σοῦ χάρισε τοῦτες τὶς τρισήμισι δεκαετίες, αὐτὸ  καὶ Τὸν εὐγνωμονεῖς.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Τὼν Τριῶν Ἰεραρχῶν 2016

(Εὐχαριστῶ τὴν Χαρίκλεια Στ. Στιβαχτῆ γιὰ τὶς θαυμάσιες φωτογραφίες ποὺ συνοδεύουν τὸ κείμενο).