Βιβλίο για την Κάρα Αγ. Παντελεήμονος

Μόλις εκδόθηκε και άρχισε να κυκλοφορεί ένα νέο βιβλίο, με τίτλο: «Οδοιπορικό Τιμίας Κάρας Αγίου Παντελεήμονος στη Γηραιά Αλβιώνα»! Τα κείμενα και τη γενική επιμέλεια είχε ο παρών ιστολόγος (Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας), ενώ τις υπέροχες φωτογραφίες τράβηξε ο φωτογράφος των Θυατείρων Αλέξιος Γεννάρης.

Στα Εισαγωγικά αναφέρονται τα εξής:

«Με την πρωτοβουλία και την ευγενική φροντίδα των Αρχόντων της Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος Harrow ΒΔ Λονδίνου, ειδικά δε του Προέδρου της Κοινότητας Δρα Σεραφείμ Κυριακίδη και του Προέδρου των Νέων Επιστημόνων κ. Παναγιώτη Αργυρού, με τη σύμφωνη γνώμη του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγορίου και με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου Β´, μεταφέρθηκε τον Ιούνιο 2017 η Τιμία Κάρα του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού στο Λονδίνο και στην Ελληνορθόδοξη Ομογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου, προς ενίσχυση, αγιασμό και οικοδομή όλων των Ορθοδόξων πιστών.

Η Τιμία Κάρα του Αγ. Παντελεήμονος φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Παναχράντου Άνδρου από το 1705, οπότε μεταφέρθηκε εκεί από τη Βασιλεύουσα, με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχου Κοσμά Γ΄.

Το ιερό αυτό, πανσεβάσμιο και χαριτόβρυτο λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος συνόδευσαν στην Αγγλία ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ι.Μ. Παναχράντου Αρχιμ. Ευδόκιμος και ο αδελφός της Μονής Αρχιμ. Φιλάρετος.

Ο π. Ευδόκιμος (κατά κόσμον Αντώνιος Φραγκουλάκης), ευρισκόμενος ήδη στην όγδοη δεκαετία της επίγειας ζωής του, και έχοντας συμπληρώσει 60 χρόνια μοναστικής ζωής και αφιέρωσης, είναι ένας ιδιαίτερα εργατικός, έντιμος και πνευματικός κληρικός, όπως επίσης και εξαιρετικά ταλαντούχος και επικοινωνιακός άνθρωπος, ο οποίος είναι πόλος έλξης μεγάλου πλήθους επώνυμων και ανώνυμων πιστών, τους οποίους για μακρά σειρά ετών εξομολογεί, κατευθύνει και οδηγεί στον δρόμο της πίστης και στην οδό του Ιερού Ευαγγελίου.

Είναι ένας ιερομόναχος που τον χαρακτηρίζει η θυσιαστική αυταπάρνηση, η αγάπη, η καλωσύνη και το πνεύμα της προσφοράς. Ένα από τα ιδιαίτερα ταλέντα και διακονήματά του, μέσω του οποίου έγινε ευρύτερα γνωστός, είναι η επίδοσή του στη μαγειρική. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η κουζίνα και η μαγειρική είναι η μεγάλη ανθρώπινη “αδυναμία” μου». Κι αυτή η «αδυναμία» του, όπως και όλα τα πολυποίκιλα πνευματικά χαρίσματά του, έκαναν έτσι ώστε να αναγνωρίζεται ο π. Ευδόκιμος ως ένα πραγματικό «κόσμημα και κεφάλαιο  πνευματικό για την  Άνδρο μα και για την Ορθόδοξη Εκκλησία».

Η επίσκεψη της Τιμίας Κάρας του Αγ. Παντελεήμονος στην Αγγλία δημιούργησε μεγάλη συγκίνηση στους Ορθοδόξους πιστούς της Γηραιάς Αλβιώνας. Η αυθόρμητη κινητοποίηση των πιστών ήταν άνευ προηγουμένου. Όπου κι αν βρέθηκε το ιερό λείψανο, Ορθόδοξοι από όλες τις εθνικότητες έσπευσαν να το προσκυνήσουν και να λάβουν την ευχή και την ευλογία του Ιαματικού Αγίου, ο οποίος παραμένει πάντα προστάτης των ασθενών και των ιατρών, προσφέροντας απλόχερα τη βοήθειά του και πολλές ιάσεις, σε όσους τον επικαλούνται με ευλάβεια και ταπείνωση».

Η τρομοκρατία και ο φόβος του απόλυτου χάους

Έχει αναπτυχθεί παγκοσμίως μια παθολογική μανία για απόλυτη τάξη και πηγάζει από τον φόβο του απόλυτου χάους που μπορεί να προκύψει στη σημερινή κοινωνία.  Εξαιτίας της ανάγκης να νιώσει κανείς εντελώς ασφαλής, ιδιαίτερα μπροστά σε αυτή την απειλή, πολλοί προσπαθούν να επιβάλλουν έναν απόλυτο έλεγχο στον τρόπο που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και σκέπτονται. Αυτό εκδηλώνεται κυρίως μέσα από την υιοθέτηση μιας φονταμενταλιστικής αντίληψης των πραγμάτων που εκδηλώνεται με ποικίλους και αντιφατικούς τρόπους.

Από τη μία πλευρά, αυτή η φονταμενταλιστική αντίληψη διαιωνίζει ένα είδος «ιεραποστολικής κίνησης» που έχει την εμμονή να διαφυλάξει την παράδοση (όποια και αν είναι αυτή), ώστε να μην εκμηδενιστεί από τον σύγχρονο σχετικισμό. Σε αυτή την προσπάθεια, η παράδοση παρερμηνεύεται και χάνει την υπαρξιακή της διάσταση. Μεταλλάσσεται σε μια δικανική ιδεολογία που αδυνατεί να απαντήσει στις υπαρξιακές συγκρούσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη ζωή του˙ τις ποικιλομορφίες, τις αντιφάσεις και τις τραγωδίες της ζωής˙ τα απρόοπτα που μπορούν να συμβούν στην πορεία της. Αυτό που είναι πιο επικίνδυνο είναι ότι μια τέτοια αντίληψη καταστέλλει την ανθρώπινη ελευθερία, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να αναζητήσει και να γνωρίσει την αλήθεια.  Έτσι, όλα στη ζωή μένουν στατικά, τόσο που δεν μπορεί κανείς να αναπτυχθεί και να ενηλικιωθεί ως πρόσωπο. Στο τέλος, τα φονταμενταλιστικά «κινήματα» θα υποβαθμίσουν τον άνθρωπο σε ένα ανήμπορο και αδύναμο πλάσμα, χωρίς καμία προσωπική οντότητα, μόνο και μόνο για να κυριαρχήσουν σε αυτόν.    

Η αντίφαση είναι ότι, ενώ τα φονταμενταλιστικά «κινήματα» δηλώνουν ότι διατηρούν την «ορθή τάξη» των πραγμάτων, στην πραγματικότητα καλλιεργούν έναν  «δαιμονικό» φανατισμό που καταστρέφει ανθρώπινες υπάρξεις και κοινωνίες. Οι «δαιμονικές» αυτές φανατικές δυνάμεις απαιτούν από τον φοβισμένο οπαδό τους ολοκληρωτική υπακοή και τον τρομοκρατούν με την απειλή ότι, αν δεν υπακούει σε αυτές, κινδυνεύει να χάσει την ψυχή και τη ζωή του. Έτσι, ο τρομοκρατημένος και ανασφαλής οπαδός θα υπακούσει σε αυτές για να βρει, στην πραγματικότητα, μια ψευδο-ασφάλεια και ένα κατ’ επίφαση νόημα της ζωής. Η ολοκληρωτική υπακοή και η τρομοκρατία θα συνιστούν τρόπο ζωής για τον παραλυμένο από τον φόβο οπαδό˙ έναν τρόπο ζωής που δεν θα καταστρέψει μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους αυτούς που αρνούνται να προσκολληθούν στις φανατικές αυτές δυνάμεις.

Πρωτοπρ. Δρ. Σταύρος Κοφινάς

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Διακονία στον χώρο τηςΥγείας

Ύμνος στην Άνοιξη

Για άλλη μια φορά γινόμεθα κοινωνοί της γλυκύτατης και ευγενέστατης γραφίδας της Πρεσβυτέρας Αγγελικής Αλευρά. Αυτή τη φορά λάβαμε και με χαρά δημοσιεύουμε δυο ανοιξιάτικα ποιήματά της. Ας τα απολαύσουμε:

     

Της άνοιξης η ομορφιά 

Κοιτάζω γύρω μου εκστατικά...
Δεν ξέρω πως ν' αρχίσω,
Την άνοιξη με λέξεις θέλω 
Να ζωγραφίσω! 
Μα είναι δύσκολο πολύ να κάνω στίχους
Τα χρώματα, τα αρώματα, εντόμων ήχους, 
Τις πεταλούδες, τα λουλούδια, τα πουλιά
Και αυτήν την πανέμορφη βουνοπλαγιά
Που ξεκινά απ του Αη Λιά το 
ύψος
Και κατρακύλα ως της θάλασσας το φλοίσβο! 
Και όλα είναι λουσμένα σ ένα
ήμερο φως...
Και όλα παραδομένα στο γλυκό
του ανέμου σκοπό! 
Μα... αδυνατώ, αδυνατώ
Την άνοιξη με λέξεις να
ζωγραφίσω,
Είναι ανάμνηση εικόνας 
μακρινής 
Του ξεχασμένου Παραδείσου...

Η άνοιξη με τα μάτια ενός μικρού παιδιού

Ήρθε η Άνοιξη ξανά, 
Γύρω από το σπίτι μου
τραγουδούν πουλιά
Άνθισαν τα δέντρα στο περιβόλι

Μέσα μου ψάλουν αγγέλοι!
Τι χαρά, τι ευλογία γύρω! 
Έφυγε το τσουχτερό το κρύο, 
Έξω θα βγω ολόχαρα να παίξω
Και λουλούδια να μαζέψω!

Ήρθε η Άνοιξη ξανά
Κι έφερε την Πασχαλιά, 
Την λαμπάδα απ τη νονά
Και τα κόκκινα τα αυγά!

Ανθισμένες αμυγδαλιές

Τις ανθισμένες αμυγδαλιές εφέτος δεν είδα...
Οι χτισμένοι  ορίζοντες μου τις έκρυψαν
Μα ροζ λευκά πέταλα χορεύοντας 
Τρελά με τον άνεμο μου τις θύμισαν...
Μια γλυκιά μελαγχολία με τύλιξε! 
Ακριβή χειμωνιάτικη εικόνα
Προάγγελε της άνοιξης
Τίποτα δεν μπορει να σταθεί εμπόδιο στον ερχομό σας!

Νέα συνθήματα σε Αθηναϊκούς τοίχους

Είναι πλέον καθιερωμένη «παράδοση», να φωτογραφίζω συνθήματα που βρίσκω στην Αθήνα, όταν την επισκέπτομαι, τα οποία είναι κυρίως γραμμένα σε εξωτερικούς τοίχους.

Τα συνθήματα, αυτά που μου αρέσει να συλλέγω, είναι εκείνα που εμπεριέχουν μηνύματα κοινωνικά και πολιτιστικά και απευθύνονται σε όλο τον κόσμο.

Δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά, αναρχικά, αθλητικά και άλλα συνθήματα, που ίσως ενδιαφέρουν κάποιες -ίσως μικρές- ομάδες ανθρώπων.

Σήμερα παρουσιάζω έξι συνθήματα, με συγκλονιστικότερο ίσως το πρώτο απ’ όλα, που αναφέρεται στην πείνα. Είναι επίκαιρο και έχει μεγάλη σημασία για την εποχή της οικονομικής κρίσης.

Μπροστά στον άδικο θάνατο ενός παιδιού

Μπροστά στο θλιβερό γεγονός του θανάτου προσπαθούμε να εξηγήσουμε το γιατί ή να δώσουμε ένα  νόημα σ’ αυτό το γεγονός με λογικές ερμηνείες. Συνθέτουμε φιλοσοφίες, κηρύττουμε θεολογίες και στη συνέχεια, για να καλύψουμε το ανεξήγητο, εξορκίζουμε τον θάνατο με φολκλορικές τελετές και θρησκευτικές ιεροπραξίες. Όταν δε κάποιος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον θάνατο ενός παιδιού με αυτούς τους τρόπους, όλες οι ερμηνείες και όλοι οι εξορκισμοί φαίνονται ανεπαρκείς, αν όχι ανόητοι, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται για να παρηγορήσουμε τους θλιμμένους γονείς. 

Κατά τον Ντοστογιέφσκι,  είναι επικίνδυνο έως εγκληματικό  να χρησιμοποιήσει κανείς τη λογική για να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει τον βασανισμό ή τον θάνατο ενός παιδιού. Ο Ιβάν, στους Αδελφούς Καραμαζώφ, αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να εξηγήσει κανείς τον θάνατο ορθολογιστικά. Ισχυρίζεται ότι, όπως δεν μπορείς να εξηγήσεις με τη λογική γιατί αγαπάς ένα παιδί, δεν μπορείς να  εξηγήσεις με τη λογική  τον βασανισμό και τον θάνατο ενός παιδιού. Χρησιμοποιώντας τη λογική για να δικαιολογήσεις τον θάνατο ενός παιδιού, μπορεί να καταλήξεις στο ότι είναι μια ενέργεια του Θεού, ή ακόμα μια ενέργεια του διαβόλου. Για τον Ντοστογιέφσκι, είτε υπάρχει λογική είτε μη-λογική εξήγηση για τα παθήματα του κόσμου, αυτά παραμένουν οδυνηρά, δημιουργώντας αγωνία και φόβο, θυμό και δυστυχία, μαζί με μια έντονη δοκιμασία πίστεως που δύσκολα αντιμετωπίζεται.   

Παρόλο που η  στάση του Ντοστογιέφσκι μοιάζει να είναι βλάσφημη και γεμάτη αγανάκτηση, είναι απόλυτα Ορθόδοξη και συνάμα ανθρώπινη. Ο Χριστός επαναστατεί ενάντια σ’ αυτούς που έχουν την αντίληψη ότι ο άνθρωπος πρέπει να συμβιβαστεί με τον θάνατο, σ’ αυτούς που θέλουν να καταστήσουν τον θάνατο επιθυμητό ως απελευθέρωση από την καταπίεση του σώματος, των βασάνων της ζωής, από αυτό τον αποτρόπαιο κόσμο. «Γιατί τον θάνατο δεν τον έκανε ο Θεός, ούτε ευχαριστείται με τον αφανισμό των ζωντανών. Ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν για να υπάρχει και το διατηρεί στη ζωή με τη συνεχή δημιουργία του. Στη δημιουργία του δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να το οδηγεί στην καταστροφή˙ και πάνω στη γη δεν βασιλεύει ο θάνατος, αλλά ο Θεός. Η δικαιοσύνη [του Θεού} μένει αθάνατος» (Σοφ. Σολομώντος 1:13-15). Συνεπώς, η όποια προσπάθειά μας να δικαιολογήσουμε τον θάνατο δεν αποδέχεται αυτή την αλήθεια.

Μπροστά στον θάνατο ενός παιδιού, δεν χωράνε πολλά λόγια. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε άφωνοι σ’ αυτή την αδικία. Αντιθέτως, στο βαθύ πένθος μας χρειάζεται να θρηνήσουμε λέγοντας «Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως θνήσκεις;», να προσευχηθούμε για την ψυχή του παιδιού που έφυγε και να πούμε με ταπείνωση: «Πιστεύω κύριε, βοήθει μοι τη απιστία»… «Μη λίπης μόνον με, Ευεργέτα πολυέλεε, τον δούλον σου δέομαι».

Πρωτοπρ. Δρ. Σταύρος Κοφινάς

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Διακονία στο χώρο της Υγείας

Ἀναγνώσεις...

Λίνα Γαρυφαλάκη-Νικολάου, Ἐπιλεγμένα Κείμενα, ἐκδ. ΔΡΟΜΩΝ, Ἀθήνα 2018, σ.σ. 102

Πολυγραφότατη καί, μάλιστα, μὲ ἰκανὸ ἀριθμὸ βιβλίων της νὰ κυκλοφοροῦν, ἡ κυρία Λίνα Γαρυφαλάκη-Νικολάου μᾶς χάρισε προσφἀτως, τὸ νέο της πόνημα ποὺ εἶναι μιὰ συλλογὴ ἀπὸ κείμενα, τὰ ὀποῖα πρωοείδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ὡς συμμετοχὲς στὶς ἐκδόσεις τῶν συλλογικῶν τόμων τοῦ «Φιλοσοφικοῦ Καφενείου», τὸ ὁποῖο ἀπὸ χρόνια διευθύνει ὁ καθηγητὴς τῆς φιλοσοφίας  κ. Νίκος Μακρής (σελ. 7). Εἶναι δὲ τὸ δέκατο τρίτο βιβλίο τῆς ἑνότητας Δοκίμια-Στοχασμοὶ τῆς συγγραφέως καὶ τὸ τριακοστὸ τέταρτο τοῦ ὅλου,  πλούσιου, ὄντως, συγγραφικοῦ ἔργου της, τοῦ ὁποίου  οἱ ἄλλες ἑνότητες τοῦ ἔργου της σχετίζονται μὲ τὴν ποίηση, τὴ διηγηματογραφία καὶ μυθιστορηματογραφία, ἀλλὰ καὶ τὴν ταξιδιογραφία.

Στὸ ἐν λόγῳ νέο βιβλίο, λοιπόν,  τῆς σ. ταμιεύονται δεκαὲξι κείμενα, προσεγμένου φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ καὶ μὲ ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια διατυπωμένα. Ἀφοροῦν δὲ τὰ κείμενα αὐτὰ διερωτήματα βασικὰ τῆς σ., ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε σκεπτόμενου ἀνθρώπου, τὰ ὀποῖα, ἀφοῦ τὰ ἐπεξεργάζεται μὲ στοχασμὸ καὶ μὲ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου,  ποὺ ἐπιθυμεῖ μέσω τῶν γραπτῶν του,  τὸν διάλογο μὲ τὸν ἀναγνώστη του, μᾶς τὰ παρουσίαζει, γιατὶ ἐπιιθυμεῖ μέσω αὐτῶν, μιὰ ἐπικοινωνία: φωτεινὴ καὶ ἐποικοδομιτικὴ ἐπικοινωνία.

Τὰ θέματα τῶν κειμένων ἀφοροῦν τὴ συνείδηση (σελ. 9), τὴν Πίστη (σελ. 24, 75), τὴ σχέση ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ σοφία (σελ. 50), τὸ Σύμπαν (σελ. 59), τοὺς νόμους τῆς φύσεως (σελ. 67), τὴν ἀγάπη (σελ. 79), τὴ φαντασία (σελ. 88, 96), ἐνῶ παρατίθενται καὶ οἱ ὑπέροχες σκέψεις τῆς σ. οἱ ἀφορισμοί, δηλαδή, πάνω σὲ διάφορα ζητήματα, ὅπως ἡ  θρησκοληψία, ἡ  βία κ.λ.π. (σελ. 73, 93).

Μὲ λίγα λόγια στὸ βιβλιο αὐτὸ ὑπάρχουν σὲ πυκνογραμμένη μορφὴ μελέτες, οἱ ὁποῖες θὰ μποροῦσε ἡ κάθε μιὰ νὰ ἀποτελέσει κι ἔνα βιβλίο ξεχωριστό. Κι αὐτὸ ἀσφαλῶς εἶναι τὸ προνόμιο τῆς σ. Τὸ νὰ κατορθώνει νὰ χαρίζει στὸ ἀναγνώστη της θεμελιακὰ θέματα, τὰ ὁποῖα, ἄν τὸ ἐπιθυμεῖ ὁ ἴδιος, θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ἐπεξεργαστεῖ μὲ φιλόσοφο διάθεση καὶ σοβαρὸ στοχασμό. Αὐτοὺς, δηλαδή, τοὺς ἀκρογωνιαίους λίθους πάνω στοὺς ὁποίους ἑδράζεται τὸ Πνεῦμα. Κι ἡ συγγραφέας τιμᾶ τὸ Πνεῦμα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀόκνως, ἀλλὰ καὶ συνειδητὰ ὑπηρετεῖ. 

π. Κ.Ν. Καλλιανός