Προσφώνηση εξ Ουρανού...

Και του Θεού ο Άνθρωπος τα πλούτη του μοιράζει

και χρόνους δέκα και επτά στην πόρτα του πλαγιάζει…

Είναι μεγάλο το ΕΓΩ! Αυτή η αντωνυμία που δεν αντικαθιστά μόνο ένα όνομα, αλλά τις περισσότερες φορές αυτόν τον ίδιο τον αληθινό Θεό! Τονισμένο, γραμμένο με κεφαλαία πάντα γράμματα, προπορεύεται συνήθως, δέχεται τις φροντίδες μας και τις περιποιήσεις μας, τον θαυμασμό και τα χαϊδέματά μας! Μια τόση δα λεξούλα ικανή να χωρέσει, ή μάλλον να καταπιεί ολόκληρο τον κόσμο, τον κόσμο μας, την ζωή, την ζωή μας! Και μείς στο κατόπι του, θεράποντες του ΕΓΩ μας, κάποιες φορές θηριογνώμονες και ξιπασμένοι, με νου άνου  φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε στον απέναντί μας την ιλαροτραγική ερώτηση: 

-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ; 

Κάποτε, πάνε αρκετά χρόνια, ένας τέτοιος τύπος με υπερυψωμένο το ΕΓΩ του, που μας μοιάζει πολύ αν το καλοσκεφτούμε,  είχε μια διένεξη (σ.σ. περιστατικό που αναφέρεται σε κήρυγμα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου) με έναν εισπράκτορα σε ένα τρόλλεϋ της Αθήνας. Ο εισπρακτοράκος, ένας χαμηλός άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο «τόλμησε» να ελέγξει για κάποιον λόγο τον πολύ ψηλό κύριο που μας μοιάζει… Του ζήτησε να δει το εισιτήριό του! Και εκείνος ωρυόμενος άρχισε ασταμάτητα να τον ρωτά ενώπιον  όλων των έκπληκτων συνεπιβατών του: 

-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ; Σε ρωτάω να μου πείς, ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ;

Και ο ειπρακτοράκος μας, αφού σιώπησε για αρκετή ώρα στις επίμονες επαναλήψεις της ερώτησης, με κατεβασμένο το βλέμμα έδωσε απάντηση:

-Που να ξέρω Κύριε; Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω… Νεκροταφείο; 

Θεόσδοτη εκείνη η χαμηλόφωνη απόκριση! Μόνο εκεί, θα αποκαλυφθεί το ποιοί πραγματικά είμαστε!

Στοχαζόμενοι τούτο το περιστατικό για να αναρωτηθούμε τώρα κάτι σχετικό: Από τις πρώτες μας θύμησες, τα μικράτα μας, τα ξεβλάσταρά μας, όλοι μας συγκρατούμε στην μνήμη μας, (ευχόμαστε όχι μνησίκακα) κάποιες  φορές που μαλώσαμε με συμμαθητές μας με συμφοιτητές, συνεργάτες, συγγενείς, συνοδοιπόρους. Όταν άλλοτε προσωρινά και άλλοτε διαπαντός εκείνο το συν το διώξαμε μακριά! Και δεχθήκαμε τότε εκείνες τις στιγμές, ονειδισμούς, κακολογίες και ενίοτε ύβρεις! Θυμόμαστε άραγε πότε νιώσαμε βάναυσα προσβεβλημένοι; Ακόμα και όταν ανομολογήτως μας εξύβρισαν δεν αισθανθήκαμε τόσο θιγμένοι όσο όταν μας αποκάλεσαν παλιάνθρωπους! Για να φέρουμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή: 

-Παλιάνθρωπε!

-Εμένα είπες παλιάνθρωπο;

-Ναι εσένα! 

-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ;

Αδελφοί μου ξέρω ποιος είμαι εγώ! Ένας παλιάνθρωπος, ένας δηλαδή παλαιός άνθρωπος!  Όχι νέος, όχι καινός, μετακτισμένος, όχι με νου μετεστραμμένο, όχι αναγεννημένος στο δεύτερο βάπτισμα του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης, αλλά παλαιός, αμετακίνητος, βραδύς τη καρδία, με έναν Θεό στα μέτρα και στα ύψη μου. Ξέρω ποιος είμαι εγώ που αρνούμαι πεισματικά να αφουγκραστώ την αιώνια φωνή του Ναζαρηνού Σωτήρα στην Αποκάλυψή Του: Ιδού καινά ποιώ τα πάντα!

Που δεν πολιτεύομαι εν καινότητι κατά το Παύλειο κέλευσμα, μα προτιμώ το σκοτάδι και  την παλιά ζωή! Γιατί στ΄ αλήθεια θίγομαι λοιπόν, όταν μου φανερώνουν τον αληθινό μου εαυτό; Πόσο θα ’θελα να άλλαζε τούτος ο χαρακτηρισμός, που τόσο τον αξίζω και να ’ρθει στην θέση του μια άλλη προσφώνηση ουράνια να μου γεμίσει τα μάτια και την ψυχή με δάκρυα για το άμετρό Του έλεος! Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε, με το άνθρωπε του Θεού! Να γινόταν αδελφοί μου το βίωμά μας να μεταστρέψει αυτό το παλιό, να το νεοποιήσει, να το κάνει Θεάρεστο και αξιομίμητο! Υπήρξε κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος, που ο ίδιος ο Κύριος τον προσεφώνησε έτσι! Ο Άνθρωπος του Θεού!

Ήταν Κυριακή 12 Μαρτίου του 407, όταν ο Ουρανός προσφώνησε έτσι τον Άγιο Αλέξιο!  Πέντε μέρες αργότερα, εκείνος ανέβηκε στον Κύριό του που ανυπερβλήτως αγάπησε! Τις περισσότερες φορές ο Άγιος  εικονίζεται κρατώντας ένα ανοιγμένο ειλητάριο που γράφει: Πόθος Χριστού απέσβεσεν πόθον γονέων! Στα 54 χρόνια της επιγείου βιωτής του, ο άνθρωπος του Θεού, άφηνε πάντα τον Χριστό και όχι το εγώ του να τον αιχμαλωτεύει! Και αυτός προσέθετε συνεχώς φωτιά στην φωτιά, προθυμία στην προθυμία, θέρμη στην θέρμη, πόθο στον πόθο, νέο στο νέο! Δεν εστράφη ποτέ εις τα οπίσω, δεν γύρισε ποτέ του στα παλιά!

                                                                                        

Νώντας Σκοπετέας