Εὐωδιά δεντρολίβανου, ματζουράνας καί φρέζας...

(ἤ, Ποιμαντικὰ βιώματα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

Στὸν σεβαστό μου Καθηγητὴ κύριον Ἀλέξανδρον Μ. Σταυρόπουλον, εὐγνωμόνως

Μὲ τὴν ἄνοιξη καὶ καθὼς μεσιάζει ἡ Σαρακοστή, ἀνοίγεται μπροστά μας ἡ φορτωμένη εὐωδιὲς καὶ κατάνυξη γιορτὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ποὺ κομίζει παράλληλα ἄρωμα πολύτιμο Μεγαλοβδομάδας καὶ Πασχαλιᾶς. Γιατὶ μονάχα τοὺς ὕμνους νὰ γευτεῖ κανεὶς αὐτὸ φτάνει, ἀφοῦ ἀκόυγοντας π.χ. στὸ Ὄρθρο νὰ ψάλλεται «Πανηγύρεως ἡμέρα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ...» ή, «Σήμερον γίνεται χαρὰ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς...», ὅλ᾿ αὐτὰ αἰσιοδοξοῦν τὸ καταπονημένο ἀπὸ πολλὰ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου καὶ δή τοῦ πιστοῦ. Βλέπεις ἡ Κυριακὴ αὐτή, ἡ τρίτη δηλαδή, Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, εἶναι ἀφιερωμένη στὴν «φωτοφόρον τοῦ σταυροῦ προσκύνησιν...». Προσκύνηση, ποὺ καταυγάζεται ἀπὸ τὴν «ἡλιακὴν αἴγλην...», τὴν ὁποία ἀκτινοβολεῖ ὁ Σταυρὸς, ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός, «δι᾿ οὗ τῶν δακρύων ἐξηφανίσθη κατήφεια, καὶ τοῦ θανάτου τῶν παγίδων ἐρρύσθημεν, καὶ πρὸς ἄληκτον εὐφροσύνην μετήλθομεν...».

Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴν εὐωδιάζει σήμερα, τέτοια φωτοφόρο ἡμέρα,  ἡ ἐκκλησιά, καθὼς προσέρχονται οἱ πιστοὶ καὶ προσκυνοῦν τὸ Τίμιο Ξύλο; Τὸ προσκυνοῦν καὶ λαμβάνουν τὸ φίλεμα / εὐλογία κλωνάρι εὐωδιαστὸ δεντρολίβανου ἤ ματζουράνας,  μαζὺ μὲ τὸ τρυφερὸ τὸ ἄνθος τῆς φρέζας; Πῶς νὰ μὴν εὐωδιάζει ἡ φύση ὁλάκερη ποὺ στολισμένη μὲ τὰ πολύτιμα καὶ ὡραιότερα τῶν ἀνθέων της, προετοιμάζεται γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν «Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων καὶ Κύριον τῶν κυριευόντων [ὁ Ὁποῖος] προσέρχεται σφαγιασθῆναι...».

Κι εἶναι ὄντως μέγα τὸ προνόμιο τοῦ κάθε ἐπαρχιώτη παπᾶ, ποὺ μπορεῖ μὲν νὰ μὴν γεύεται τὶς μεγαλόπρεπες πολυαρχιερατικὲς ἤ πολυιερατικὲς τελετὲς καὶ θεῖες λειτουργίες, ὅμως ὁ Θεὸς τὸν ἔταξε νὰ κοινωνεῖ τὰ θαυμάσια τῆς Δημιουργίας Του σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ταπεινό, ἄφαντο, λιτὸ ποιμανικὸ του διακόνημα, ποὺ τὸ ραντίζουν αὐτὲς οἱ μοναδικὲς εὐωδιές. Εὐωδιὲς τῆς φύσεως ἑνωμένες μὲ τὶς ἄλλες εὐωδιὲς τοῦ μοσχοθυμιάματος, τοῦ μελισσοκεριοῦ, ἀκόμα καὶ τοῦ ἁγνοῦ λαδιοῦ ποὺ σιωπηλὰ καίει στὰ λαδοκάντηλα. «Θυσία τῷ Θεῷ - ἑσπερινὴ ἤ ἐωθινή. Ἀλήθεια, συγκρίνονται αὐτὲς οἱ εὐλογημένες ἐμπειρίες  τοῦ ἐπαρχιώτη ἐφημερίου μὲ ὅ,τι ἄλλο;

Καὶ σήμερα λοιπόν, κατὰ τὴν φωτοφόρο αὐτὴ ἡμέρα τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθὼς ὁ παπᾶς μοιράζει τὰ εὐωδιαστὰ τὰ ἄνθη, τὸ νοιώθει: Ναί,  συγκινεῖται καὶ κατανύσσεται ποὺ κι ἐφέτος τὰ χέρια του σήκωσαν τὸν εὐπρεπισμένο μὲ λογιῶν ἄνθη δίσκο μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ, τὸν Ὁποῖο λιτάνευσε μέσα στὸ ναό, φέρνοντά Τον σιμὰ στοὺς πιστούς, γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι ἡ εὐλογία αὐτὴ τυχαῖα δὲν τοὺς δίδεται: Τοὺς  κομίζεται ὁ Τ. Σταυρὸς, γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς  γιὰ τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ Πάσχα. Ἀλλὰ κι ὅτι ὁ Σταυρὸς αὐτὸς μᾶς ἀκολουθεῖ σ᾿ ὁλάκερο τὸ βίο μας, μέχρι ποὺ ἀποτυπώνεται στὴν ἔσχατη κατοικία μας, ὡς μαρτυρία ὅτι «τὰ πάντα δεῖται σταυροῦ» (ὅσιος Μάξιμος ὁμολογητής). Πόσο μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Τῆς Σταυροπροσκυνήσεως 2018