Κεκοιμημένων μνήμη

Γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀφανίζουμε τοὺς κεκοιμημένους μας: Γιὰ νὰ τοὺς θυμόμαστε καὶ νὰ τοὺς ἐπισκεπτόμαστε.

Μὲ τὴν ἀφειδώλευτο παρρησία του καὶ μὲ τὸ βαθύ του νόημα, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες μέσα στὴ λατρευτικὴ τὴ μήτρα τῆς Ἐκκλησίας μας κυοφορεῖται κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τοῦ Ψυχοσάββατου, πορευόμαστε καὶ πάλι σὲ ὤρα ἀπόβραδη, νὰ άποθέσουμε τὰ κόλυβα τῶν κεκοιμημένων μας καὶ ν᾿ ἀκούσουμε, μὲ δέος ἱερό καὶ συγκίνηση, νὰ μνημονεύονται τὰ ὀνόματά τους. Κι ἐδῶ εἶναι τὸ ζητούμενο: ὅτι κάθε ὄνομα δηλαδή, ἔχει τὸ δικό του εἰδικὸ βάρος, τὸν κύκλο τῶν δικῶν του ἀνθρώπων, τὴν μικρή, ἀσήμαντη ἤ μεγάλη καὶ σημαντικὴ ἱστορία του. Ἱστορία, ποὺ μὲ τὴ μνημόνευση  περνάει ἀπὸ μπροστὰ ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ζώντων,  ὁποὺ ἀφουγκράζονται αὐτὴ τὴν ἀπαγγελία, μὲ μιὰ σειρὰ εἰκόνων, οἱ ὁποῖες, καθὼς  διαβαίνουν ἐμπρός των μὲ κινηματογραφικὴ ταχύτητα, θυμίζουν τόσα καὶ τόσα...

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι τόσο σημαντικὴ καὶ κορυφαία. Γιατὶ σὺν τοῖς ἄλλοις μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ τὸ ἄλλο μας χρέος: Νὰ ἐπισκεφτοῦμε τοὺς τάφους τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ τὶς ψυχές του κι ἐκεῖ, ὅπου βρίσκεται χωμένο στὴ γῆ «ἐξ ἧς ἐλήφθη», τὸ λείψανό τους. Ἐκεῖ ποῦ εἶναι γραμμένο τὸ ὄνομά τους πάνω στὸ σταυρὸ, ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ τὸ ἔγκοπο τοῦ βίου τους, ἀλλὰ καὶ τὴν προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως.

Ὅλ᾿ αὐτά, λοιπόν, ἕνα πράγμα μᾶς διδάσκουν: Ὅτι δὲν ἀφανίζουμε τοὺς κεκοιμημένους μας, ἀλλὰ τοὺς φροντίζουμε -αὐτὸ δὲν ὑποδηλοῖ κι ἡ πανάρχαια λ. κηδεία;- γιατὶ ποιὸς ξέρει; Ἴσως νὰ εἶναι οἱ αὐριανοὶ ἅγιοι ποὺ θὰ ἐνταχθοῦν στὸ Πανάγιον τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατὶ μὴν τὸ ξεχνᾶμε: Ὅταν προσευχόμαστε γι᾿ αὐτοὺς «μετὰ τῶν ἀγίων» Τὸν παρακαλοῦμε νὰ τοὺς ἐντάξει. Ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Ψυχοσάββατο Πεντηκοστῆς 2018