Ἀποχαιρετώντας καί πάλι...

(Λίγες σκέψεις γύρω ἀπὸ τὴν Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα)

Ἀλήθεια, πὼς πέρασαν σαράντα μέρες ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἀθάνατη βραδυὰ ποὺ ἀκούστηκε ὁ «καλὸς ὁ λόγος», τό, «Χριστὸς Ἀνέστη» δηλ.! Μέρες γεμᾶτες φῶς, Ἀναστάσιμο φῶς, αἰσιοδοξία, ἐλπίδα καὶ πρόγευση Παραδείσου. Μέρες μοναδικές, μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως νὰ μᾶς χαροποιεῖ, μὲ τοὺς ὕμνους νὰ χαρίζουν στὴν ψυχὴ παραμυθία καὶ προσδοκία. «Ναί, Ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ». Ἔλα μὲ τὴ Ἄνοιξη ποὺ ἀκόμα μᾶς ραντίζει μὲ τὶς εὐωδιές της, ἔλα μὲ τὴν Ὀρθρινὴ καμπάνα ποὺ ἀνοίγει τὰ μάτι μας καὶ τὶς καρδιές μας σὲ μιὰ νέα ἡμέρα.

Σὲ λίγο ἀποχαιρετοῦμε τὴ πλέον χαρμόσυνη περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ τὴν ἀποδίδουμε στὸν ἑπόμενο χρόνο μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ξαναζήσουμε τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κρατήσουμε τὴν ἀναμμένη λαμπάδα καὶ πάλι νὰ εὐφρανθοῦμε. Μὲ τὴ Χάρη Του ὁπωσδήποτε καὶ τὴν εὐλογία Του, ποὺ τὴν κρατᾶμε φυλακτό «πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας». Μέχρι νὰ ἔρθει ἡ ὥρα τῆς ἀναχώρησής μας, ὅπου τὸ Πάσχα θὰ τὸ γιορτάσουμε «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» καί, κυρίως, σιμά Του. Καὶ τοῦ χρόνου, λοιπόν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός