Ἀπὸ τὶς περισσὲς εὐλογίες ποὺ χάρισε ὁ Θεὸς σ’ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς τῶν χωρίων ἀναμφίβολα εἶναι καὶ τὰ ταπεινὰ ἐξωκκλήσια, ποὺ σκαρφαλωμένα στὸ κορμὶ τοῦ νησιοῦ μας τὸ στολίζουν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἁγιάζουν συνάμα.
Δυό, λοιπόν, πανηγυράκια ἔχουμε μέσα στὴν ὅλη Ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα καὶ χαρά, ποὺ στερεώνουν τὴν ψυχή, ἀλλὰ καὶ τῆς χαρίζουν τὸ μέγα προνόμιο, ὥστε νὰ κατανυγεῖ, ἀφοῦ θὰ ζήσει στιγμὲς μοναδικές. Γιατὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, πὼς τὰ πανηγύρια εἶναι μιὰ συνηθισμένη μορφὴ θρησκευτικοῦ ἑορτασμοῦ, ὄχι μονάχα ἐδῶ, στὴ Σκόπελο, ἀλλὰ καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο. Παράλληλα μὲ τὸ λατρευτικὸ / θρησκευτικό τους
χαρακτῆρα, εἶναι καὶ μιὰ εὐκαιρία ψυχαγωγίας
καὶ διασκέδασης.
Ἐπίσης, εἶναι καὶ μιὰ εὐκαιρία συσπείρωσης
τῆς μικρῆς κοινότητας καὶ ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας, ἡ ὁποία μὲ αὐτὴ τὴ σύναξη ἐνισχύεται. Καὶ μιλῶ γιὰ παραδοσιακὲς κοινωνίες, οἱ ὁποῖες δὲν καταπιέζονταν ἀπὸ τὴ σημερινὴ δυναστεία τοῦ φορητοῦ τηλεφώνου καὶ τοῦ ἀγχωτικοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο διαχειριζόμαστε ἤ μᾶλλον μᾶς μάθανε νὰ διαχειριζόμαστε τὰ τοῦ βίου καὶ τῆς βιοτῆς μας.
Δυὸ πανηγυράκια,
λοιπόν, θὰ χαροῦμε τὶς πρῶτες μέρες αὐτῆς τῆς Ἑβδομάδος. Τὸ ἕνα εἶναι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου «τοῦ κατὰ τὴν θέσιν τοῦ Σκληρῆ» (Κ. Δαπόντες) καὶ τὸ ἄλλο τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸν Πύργο.
Τὸ πρῶτο ἐκκλησάκι εἶναι κτίσμα τοῦ τέλους τοῦ 17ου αἰ. μὲ ἀρχὲς τοῦ 18ου καὶ τὸ ἄλλο τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰ. Καὶ στὰ δύο ὁ φιλότιμος καὶ φιλόθεος πιστὸς συγκινεῖται, γιατὶ μπορεῖ σήμερα νὰ λιγόστεψαν, λόγω
πολλῶν καὶ διαφόρων ἀπαιτήσεων τῆς ζωῆς, οἱ πανηγυριστὲς, ὅμως ἀπομένει ἡ μνήμη ἡ ἱερὴ νὰ συντροφεύει αὐτὰ τὰ πάντερπνα ἱερὰ καθιδρύματα, ποὺ ἀποπνέουν εὐλογία, Ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ εὐωδιὲς ἀνοιξιάτικες.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
No comments:
Post a Comment