Ἡ Κανδήλα ἡ ἀκοίμητη, ὅπως ἡ Σκιάθος τοῦ Θεοῦ...

Στὸν Κων. Σπ. Τσιώλη, φίλεμα γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του

Θέα κι αὐτὴ ἀπὸ τὸ ἐρημικὸ παράθυρο τοῦ Χριστοῦ στό Κάστρο τῆς Σκιάθου!!! Ἰδανικὴ θέα, γιὰ νὰ παραγεμίζει τὴν ψυχή μας κατάνυξη, παραμυθία καὶ εἰρήνη. Ἀφοῦ «ἐν εἰρήνῃ» Τοῦ τὴ ζητήσαμε. Καὶ ποῦ; Μά, ἐκεῖ, ὅπου οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ ἐξουσίες τοῦ σκότους ἐνεργοῦν τὰ τεράστια: τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἀποψίλωση δηλαδή, τῆς γείτονος νήσου -καὶ ὄχι μόνο-  μὲ σκοπὸ τὴν τάχα «ἀξιοποίηση».   Ἀλήθεια, ποιά; Γιατὶ τὸ μόνο ποὺ στὶς μέρες μας καλούμεθα νὰ ἀξιοποιήσουμε,  εἶναι τὸ νὰ σταθοῦμε σ᾿ αὐτὸ τὸ λιτό, πανάρχαιο καὶ συνάμα λυτρωτικὸ παράθυρο καὶ νὰ παρατηρήσουμε τὸ μεγαλεῖο τῆς «μεσαιωνικῆς αὐτῆς πολίχνης», ποὺ ἄς εἶναι ἐρείπια μονάχα, ἐν τούτοις διακρατεῖ μιὰν ἰδαίτερη λαμπρότητα  καὶ ἕνα μεταφυσικὸ ρῖγος, ποὺ συγκινεῖ, φωτίζει καὶ ὑψώνει τὴν ψυχή. 

Κι ὔστερα εἶναι κι αὐτὴ ἡ κανδήλα, ποὺ συνοδεύει ὄχι μονάχα τὴν εἰκόνα, μὰ καὶ τοὺς στοχασμούς μας, καθὼς ἀκτινοβολεῖ «φῶς ἰλαρόν», «τῆς ἁγίας δόξης Του τὸ φῶς», γιὰ νὰ παρηγορεῖ τὸν κάθε ἐπισκέπτη τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ χώρου τοῦ Κάστρου καὶ συνάμα νὰ τὸν φωτίζει, ὥστε νὰ βλέπει σωστὰ καὶ ὑπεύθυνα πίσω ἀπὸ τοὺς ἀτάκτως ἐρριμένους λίθους τὴν ἄλλη Σκιάθο, τὴν ἀληθινή. 

Τὴ Σκιάθο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὴ μαρτυροῦν καὶ διακηρύσσουν τὰ λιτὰ αὐτὰ ναΐδρια, τὰ ἀπέριττα μονήδρια, τὰ λησμονημένα μονοπάτια καὶ οἱ ἀπάτητοι δρυμοί...

Μακάριοι ὅσοι κατορθώνουν νὰ κρατήσουν μέσα τους αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ «φαίνει πᾶσι». Κι ἄς εἶναι ἀπὸ λαδοκάντηλο...

(Ἀπόσπασμα εὑρύτερου γραπτοῦ)

π. Κ.Ν. Καλλιανός