Η θεραπευτική αποστολή της
Εκκλησίας δεν είναι να δημιουργήσει μια εναλλακτική θρησκευτική ιατρική έναντι της επιστημονικής ιατρικής, αλλά ούτε και να προσφέρει ένα
είδος γλυκερής συναισθηματικής παρηγοριάς στον πάσχοντα. Στην Εκκλησία καλούμαστε να
αναγνωρίσουμε και να κηρύξουμε την ενεργή παρουσία του Θεού σε κάθε θεραπευτική
διαδικασία και, κατά την διάρκειά της,
να διαφυλάξουμε την ιερότητα του ανθρώπου ως εικόνα Θεού.
Η απώλεια της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας στα νοσοκομεία δεν οφείλεται μόνο
στο γεγονός ότι ο άρρωστος αισθάνεται πως τον διαχωρίζουν από την υπόλοιπη
κοινωνία και πως η σημερινή ιατρική βιομηχανία τον εκμεταλλεύεται πολλάκις.
Επιπλέον, οφείλεται στο ότι και οι υγιείς της ευρύτερης κοινωνίας είναι αποκομμένοι από αυτόν. Έτσι, ο άρρωστος δεν μπορεί να λάβει την απαραίτητη αγάπη και
υποστήριξη που απαιτείται για να ιαθεί οι δε υγιείς δεν μπορούν να μάθουν από
αυτούς που υποφέρουν και να προετοιμάσουν τον εαυτό τους για την δική τους
αναπόφευκτη, προσωπική ασθένεια.
Οι θεραπευτές καλούνται να
θεραπεύσουν τον ασθενή ψυχικά και σωματικά˙ να τον αναστήσουν, ώστε να ζήσει ως
πρόσωπο μέσα στην χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η απώλεια της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας στις υγειονομικές μονάδες περίθαλψης προκύπτει, όταν αμελείται η
ιερότητα του ασθενή και όταν οι μονάδες αυτές δεν λειτουργούν ως θεραπευτικές
κοινότητες προσώπων.
Σε τέτοιες θεραπευτικές
κοινότητες, ο ασθενής και ο θεραπευτής έχουν παρόμοιους σκοπούς: 1) να διευκολύνουν την θεραπευτική
διαδικασία ενόψει της απειλής του θανάτου˙ 2) να εντάσσουν κάθε ασθένεια σε
όλες τις φάσεις της ζωής, επιτρέποντάς της έτσι να γίνει ένας καταλύτης για
ωριμότητα και ανάπτυξη μέσα στην αγαπητική κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αυτή
είναι η ευθύνη της Χριστιανικής κοινότητας
απέναντι στον άρρωστο και στον θεραπευτή.
Πρωτοπρ.
Δρ. Σταύρος Κοφινάς
No comments:
Post a Comment