Για το Διδακτορικό του Δημ. Σαλαπάτα

Ως ένας απο τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου του αγαπητού Θεολόγου και Διεθνολόγου Δρα. Δημητρίου Σαλαπάτα θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά και τιμή μου να γράψω αυτή τη σύντομη περίληψη του πρόσφατου έργου του, το οποίο (για μένα) υποδεικνύει την αφοσίωσή του συγγραφέα όχι μόνο στην Αδελφότητα του Αγίου Αλβανού & του Αγίου Σεργίου, στους διαλόγους μεταξύ Ορθοδόξων και Αγγλικανών, αλλά στο ευρύτερο έργο της Οικουμενικής Θεολογίας.

Το βιβλίο με τίτλο «Αδελφότητα (Fellowship) του Αγίου Αλβανού & του Αγίου Σεργίου και οι Οικουμενικές Σχέσεις Ορθοδόξων Αγγλικανών 1927-2012» περιέχει την σημαντική ιστορία και το έργο της Αδελφότητας εντός της Οικουμενικής Κίνησης, πρίν και μετά την ίδρυση του ‘Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών’, την συνεισφορά του Nicola Zernov (1898-1980) στη δράση της Αδελφότητας αλλά και συνοψίζει και συζητά τις θέσεις του Μητρ. Κάλλιστου και του Rowan Williams στα θέματα των ιερών εικόνων και τη θέση των γυναικών εντός των δύο παραδόσεων.

Πέρα απο την ιστορία και το έργο της Αδελφότητας ο Δημήτριος ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια του πρόσφατου βιβλίου του, τονίζει την ανάγκη για τους σημερινούς Θεολόγους να εργαστούν πρός μια πιο ενωμένη Χριστιανοσύνη, μέσα απο τον διάλογο και την συνεργασία - ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού: ‘ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας’ (Ιω 17, 21) και τη δέηση της Θείας Λειτουργίας: ‘υπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν’.

Αυτό το ενδιαφέρον και σημαντικό έργο του Δημητρίου Σαλαπάτα για την Αδελφότητα του Αγίου Σεργίου και του Αγίου Αλβανού, ως μιας απο τις πιο επιτυχημένες Διαχριστιανικές Αδελφότητες και ομάδες εντός της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία συνεχίζει να δίνει την ευκαιρία για τους αγγλικανούς και ντόπιους της Βρετανίας να γνωρίσουν την πλούσια λειτουργική ζωή της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού,  μας προσφέρει ένα παράδειγμα για το πώς η επίσημη συνοδική θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας (που εκφράστηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο) περί των διαλόγων μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά σε ένα τοπικό επίπεδο:

‘Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀδιαλείπτως προσευχομένη «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», ἐκαλλιέργει πάντοτε διάλογον μετά τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων, τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, ἐπρωτοστάτησε μάλιστα εἰς τήν σύγχρονον ἀναζήτησιν ὁδῶν καί τρόπων τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων, μετέσχε τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἀπό τῆς ἐμφανίσεως αὐτῆς καί συνετέλεσεν εἰς τήν διαμόρφωσιν καί περαιτέρω ἐξέλιξιν αὐτῆς. Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χάρις εἰς τό διακρῖνον αὐτήν οἰκουμενικόν καί φιλάνθρωπον πνεῦμα, θεοκελεύστως αἰτούμενον «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ. 2, 4), ἀείποτε ἠγωνίσθη ὑπέρ ἀποκαταστάσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος’ (Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον).

Αλέξης Φλωρίδης

Θεολόγος (Edinburgh) - Μεταπτυχιακός Φοιτητής Α.Π.Θ.