«Καλώς Ήλθατε στο Καλέ-Καπισί»

Με τον τίτλο αυτό κυκλοφόρησε πρόσφατα (Μάϊο 2018) η ποιητική συλλογή του πολυ-αγαπητού αδελφού και εγκάρδιου φίλου και συνοδοιπόρου -στα ιερά μονοπάτια της Ποίησης- Βασιλείου Παπαθανασίου, αφιερωμένη στη σύζυγό του «Όλγα Σ.». Όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει -στο απαραίτητο εισαγωγικό σημείωμα- το Καλέ-Καπισί είναι ένας τόπος φανταστικός, δημιούργημα της ποιητικής έμπνευσης και ενατένισης. Αυτό είναι φυσικά ένα ιδιαίτερο στοιχείο, που από μόνο του δεικνύει την ακραιφνή καλλιτεχνική φύση και τη λογοτεχνική εγρήγορση του δημιουργού.

Στη συλλογή αυτή, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «intellectum», σε 48 σελίδες, μεστές αυθεντικής ποιητικής ύλης, πρωτότυπης και εύχυμης, ο επιμελής αναγνώστης ανακαλύπτει γνήσια διάθεση επικοινωνίας, αλλά και εξομολογητικό ύφος, σμιλευμένο με λόγο χορευτικό και αρμονικό, που ρέει με χάρη, αλλά και με μια καθάρια θεραπευτική δύναμη, όπως άλλωστε οφείλει να είναι ο υψηλός λόγος της Ποίησης.

Στα ενδιαφέροντα τεχνικά στοιχεία της συλλογής, μπορεί κανείς να συμπεριλάβει την πλούσια (σε κάποια στιχουργήματα) πεζολογική γραφή, όπως επίσης και το μικτο-τονικό χαρακτηριστικό, που στην εναλλαγή πολυτονικού - μονοτονικού δείχνει τον πλουραλισμό, τον πλούτο και το πολυδιάσταστο όχι μόνο της παμμέγιστης ελληνικής γλώσσας μας, αλλά και της διανοητικής ικανότητας, ευελιξίας και πρωτοτυπίας του δημιουργού.

Μελετώντας κανείς το περιεχόμενο αυτό καθ’ αυτό, διαπιστώνει την παρουσία του ερωτικού στοιχείου («...τραγουδούσαν, μοιραία χαμογελούσαν, στη γύμνια των κορμιών τους μεθυσμένοι απ’ τον ήλιο», σ. 22, «...ντρεπόσουν τη γύμνια μας όπως περπατούσες βιαστικά στα πλακάκια», σ. 23), του αισθήματος της υποβλητικής και γαλήνιας μελαγχολίας («Πόλεις επιμελώς λεηλατημένες, βεβηλωμένες, ανούσιες σήμερα και λησμονημένες», σ. 17, «ένοιωθε να τον πλημμυρίζει η μελαγχολία», σ. 34, «...ο δρόμος που διάλεξαν περιείχε μια εγγενή ανεπάρκεια, σαν το θυμωμένο γαλάζιο της θάλασσας», σ. 41), αλλά και μια πολύ σημαντική -καβαφικού τύπου- ιστορικότητα («...το εκνευριστικό κροτάλισμα των όπλων, οι κραυγές των περιπόλων», σ. 28, «Τις επόμενες νύχτες, όταν η πρεσβεία είχε, επιτέλους, καταφέρει να έρθει σε επαφή με το ναυτικό και είχε στείλει τους πεζοναύτες να μας συγκεντρώσουν, θα περνούσαμε ωκεανούς...», σ. 30), που παρουσιάζεται με ισορροπημένο και χωρίς ακρότητες τρόπο σε κάποιες σελίδες, υπογραμμίζοντας έτσι και τις προσωπικές εμπειρίες, τα ταξίδια (εσωτερικά και ρεαλιστικά) του δημιουργού, αλλά και τη διεισδυτική του ματιά σε περίπλοκες κοινωνικές δομές και συνθήκες.

Η γραφίδα πάντως του Παπαθανασίου είναι αισιόδοξη («Φυσούσε αυτή η μυρωδάτη πρωϊνή αύρα που γέμισε τα φτερά του και τον σήκωσε ψηλά πάνω απ΄ τα κοντινά έρημα νησάκια», σ. 38), εκπέμπει φως, «εκθαμβωτικό χαμόγελο» (σ. 31) και «ανταύγειες φωτιάς» (σ. 33), προσφέροντας πρόταση και ερμηνεία ζωής θετική κι ελπιδοφόρα, μέσα στις σύγχρονες προβληματικές και πεσιμιστικές συνθήκες της τρέχουσας κοινωνικής πραγματικότητας.

Μαζί του «βγήκαμε στην έρημο και στη θάλασσα που έλαμπαν στο φως του φεγγαριού... κι η έρημος όλη ασημένια... ύστερα ακολουθήσαμε το μονοπάτι της Σελήνης πάνω απ’ τη θάλασσα» (σ. 43), και τελικά πεισθήκαμε από τη γοητευτική του πένα πως «Στο κάτω-κάτω ο θάνατος δεν είναι νύχτα μα ένα ατέλειωτο όνειρο» (σ. 44)!

Ας είναι τούτη η ευγενής, χαριτωμένη, τρυφερή, αποκαλυπτική και εντάλαντη παραγωγή και προσφορά, ωφέλιμη πνευματικά, ευεργετική καλλιτεχνικά και καλοτάξιδη στον ευρύ χώρο της Νεο-Ελληνικής μας Λογοτεχνίας!