Ἐκεῖνες οἱ θερινές οἱ νύχτες...

...τοῦ Αὐγούστου μὲ φεγγαρόφωτο οἱ νύχτες...

Ζυγιάζονται ὅλα μέσα σου, τούτη τὴ θεσπέσια καὶ φωτεινὴ νύχτα τοῦ Αὐγούστου, μὲ τὸ φεγγάρι ὁλόγιομο νὰ περιπολεῖ τὸν τόπο, κι ἐσὺ νὰ ψάχνεις μέσα στὶς θύμησες, ἕνα ἄλλο τοπίο, χωρὶς ἠλεκτρικὰ καὶ μηχανές. Χωρὶς θόρυβο, ἀπὸ μεγάφωνα ποὺ μεταδίδουν «παραδοσιακοὺς» μουσικοὺς ἤχους, ποὺ πειράζουν ἀφάνταστα καὶ συντρίβουν τὸ κέλυφος τὸ λεπτὸ τῆς ἡσυχίας καὶ ἡρεμίας. Τοῦ στοχασμοῦ τὸ ἱερὸ κέλυφος μέσα στὸ ὁποῖο μπορεῖς καὶ συνδιαλέγεσαι μὲ τὸ Θεὸ, τὰ ὄντα, τὴ φύση τὸν ἑαυτό σου.   

Ἀλήθεια, πόσο σὲ φροντίζει καὶ σὲ διασπᾶ ἀπὸ τὴν ἀχυρένια πραγματικότητα τοῦ σήμερα αὐτὸ τὸ χτές,  ποὺ τὸ  ἀναθυμᾶσαι καὶ τὸ ξαναζεῖς. Τὸ ξαναζεῖς, δηλαδή,  κοιτώντας τὸ ὁλόγιομο φεγγάρι νὰ στολίζει τὴ θάλασσα μὲ ἀρυρᾶ κομμάτια φρεσκοφτιαγμένου ἀσημιοῦ, κι ὕστερα, ν’ἀνασύρει φωτεινὰ σχήματα ἀπὸ παλιὲς εἰκόνες. Εἰκόνες ἀθάνατες καὶ ζηλευτές, χωρὶς φτιασίδια ἤ περιττὰ πράγματα. Τότε, στὸ Κλήμα. Σὲ χρόνια τρυφερὰ κι ἀπονήρευτα, ὅταν ἀντικρύζαμε ἀπὸ τὴ πεζούλα τοῦ φούρνου μας ἤ τὰ «Κάγκελα» τὸ πέλαγο νὰ εἶναι ντυμένο μὲ τὰ ἀσημόχρυσα κοσμήματα, τὸν οὐρανὸ στολισμένο μὲ μικρά, ἀσίγαστα φωτεινὰ κεράκια, κι ἕνα γύρω ἡ πλάση νὰ ἔχει γίνει λευκή, ἄχραντη, θεοτική, ὅπως τότε, ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Δημιουργοῦ, ἐκείνη τὴ σημαδιακὴ ἡμέρα τῆς Δημιουργίας...

Ἀκουμπᾶς, λοιπόν, πάνω σὲ ἐκείνες τὶς βραδυές, τὶς εἰκόνες, τὶς στιγμὲς καὶ ἀνασαίνεις ἄρωμα ζωτικὸ ἀπὸ καμμένο ξύλο, βασιλικό, λιαστὸ ξυνὸ δαμάσκηνο καὶ γιασεμί... Ξαποσταίνεις, ναί καὶ δοξάζεις τὸ Θεὸ ποὺ σὲ εὐλογεῖ μέ τὰ μεγαλεῖα Του αὐτά, τὰ ἀθάνατα καὶ ἀφάνταστα συγκινητικά...

π. Κ.Ν. Καλλιανός