Ὅταν ἡ Τέχνη ξέρει νά τιμᾶ...

(ἤ, Ἕνα (ἄλλο) κοίταγμα στὴν Ἔκθεση ζωγραφικῆς τῆς Ξένιας Μαρλίτση)

Στὸ Ἀρχοντικὸ τῆς οἰκογένεις Βακράτσα, στὴ Σκόπελο, φιλοξενεῖται ἡ Ἔκθεση ζωγραφικῆς μιᾶς ταλαντούχου καλλιτέχνιδος, τῆς Σκοπελίτισσας Ξένιας Εὐ. Μαρλίτση: Μιᾶς εὐαίσθητης ψυχῆς, ποὺ ξεκίνησε μὲ δειλὰ βήματα νὰ ψαύει τὸν χῶρο τῆς Τέχνης τῆς ζωγραφικῆς καὶ σήμερα κατάφερε, μετὰ ἀπὸ ἐπιτυχημένη θητεία, νὰ φτάσει νὰ μᾶς παρουσιάσει ἕνα σύνολο ἔργων της, ποὺ τὸ ἔχει (καί, δικαίως, πιστεύω) ὀνομάσει «Καθρέπτη Γυναικῶν». Κι αὐτὸ τὸ ἔκαμε, γιατὶ ναὶ μὲν στὰ ἔργα της διαφαίνεται,  καὶ κατὰ κόρον φανερώνεται ἡ γυναικεία μορφή, ὅμως καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμα λόγο: Γιὰ νὰ τιμήσει τὸ ἱερὸ πρόσωπο τοῦ τόσο περιφρονεμένου ἐδῶ στὸ νησί μας, τοῦ μεγάλου λογίου τοῦ 18ου αἰ. Καισαρίου Δαπόντε. Καὶ λέω περιφρονεμένου, γιατὶ μέχρι σήμερα πολὺ ἐλάχιστα ἔχουν γίνει, ὥστε νὰ προβληθεῖ τὸ ἔργο καὶ ἡ μορφὴ τοῦ κορυφαίου αὐτοῦ Σκοπελίτη λογίου.

«Καθρέπτη Γυναικῶν», λοιπόν,ὀνόμασε αὐτὴ τὴ νέα της προσφορὰ ἡ Ξένια. Κι ἔχει δίκιο, γιατὶ ὅταν παρατηρήσει κανεὶς αὐτὰ τὰ νέα ἔργα της, θὰ δεῖ νὰ κυριαρχεῖ τὸ γυναικεῖο στοιχεῖο. Πότε ὠς ὄψη προσώπου σὲ διάφορες ἐκφράσεις, πότε ὡς στολισμὸς τοῦ σώματος μὲ κοσμήματα παλιά, παραδοσιακά: αὐτά, δηλαδή, ποὺ ἔχουν μιὰ διαχρονικὴ ἀξία καὶ συνάμα ἀποπνέουν ἄρωμα παράδοσης καὶ ἱστορίας. Κι εἶναι ἀλήθεια, πὼς μπροστὰ στὸν καθρέφτη μιὰ γυναίκα, μεταμορφώνει τὸν ἑαυτό της, ὄχι μόνο γιὰ νὰ εἶναι εὐπρεπής, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ κατορθώνει νὰ ξεχωρίζει.

Ἡ ζωγράφος μὲ τὴ νέα της αὐτὴ δουλειά προχώρησε ἀκόμα περισσότερο τὸν εἰκαστικό της βηματισμό, τὸν ὁποῖο ἄρχισε μὲ μιὰ ἐπιτυχημένη (κι ἀσφαλῶς ἐπώδυνη) ἀνακάλυψη τῆς οἰκογενειακῆς της ρίζας, γιὰ νὰ καταφέρει μετὰ νὰ προχωρήσει στὴν Ἐδὲμ τῶν ὀνείρων της καὶ ἐκεῖ νὰ συναντήσει τὸ πρόσωπο τῆς Γυναίκας-Μάνας καὶ νὰ τὸ προβάλλει στὸν καθρέφτη τῆς τρυφερῆς της ψυχῆς. Μὲ συγκίνηση τὴν εὐχαριστοῦμε...

π. Κ.Ν. Καλλιανός