Τό βλέμμα...

Ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ χρόνου ξαναπροβάλλει καὶ πάλι ἡ γκρίζα καὶ χωνεμένη στὴν ἄχνα τῆς βροχῆς, Κυριακὴ τῆς 18 Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1979.

Μιὰ σημαδιακὴ γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου ἡμέρα, καθὼς βαραίνει μέσα σου μὲ τὸ κορυφαῖο γεγονὸς ποὺ κρατάει στὸν πυρήνα της: αὐτὸ τῆς εἰσόδου στὸν ἱερὸ κλῆρο. Μιᾶς εἰσόδου, ποὺ ἐμπεριέχει μιὰν ἱερὴ στιγμή, τὴν ἱερότερη γιὰ ἕνα νέο κληρικό. Κι αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ πρῶτο κοίταγμα τοῦ κόσμου, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ νέο κληρικό.

Γιατὶ μέχρι πρὶν λίγο, πρὶν ἀκουστεῖ τὸ πρῶτο «ἄξιος!» δηλαδή, αὐτὸς ὁ νέος κοίταζε τὸ κόσμο ὡς ἔνας ἀπὸ αὐτούς. Γιατὶ ἦταν κι αὐτὸς ἔνας «ἐκ τοῦ κόσμου» (Ἰω.15, 18). Τώρα ὄμως τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Γιατὶ μὲ τὰ ἄμφια ποὺ φόρεσε καὶ τὴν πνευματικὴ πατρότητα ποὺ ἔλαβε, νοιώθει ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀντικρύζει εἶναι τὰ παιδιά του τὰ ὁποῖα καλεῖται νὰ διακονήσει. Νὰ τὰ ἀναθρέψει δηλαδή, «ἐν παιδεία καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» γνωρίζοντας -ἀλλὰ μὴ βιώνοντας ἀκόμα- τὸ Κυριακὸ λόγιο «ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς» (Ἰω.16, 2). Βλέπεις τὸ βίωμα ἔρχεται μὲ τὰ χρόνια ποὺ περνᾶνε καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ ποὺ λίγο-λίγο ἐξατμίζεται. Εύτυχῶς, δηλαδή, γιατὶ τότε νοώθεις ὅτι ὡριμάζεις πιὰ καὶ διακρίνεις μὲ προσοχὴ τὰ πράγματα.

Σαρανταένα χρόνια... Ἀλήθεια πὼς πέρασαν, ὅμως πόσο πλοῦτο ἄφησαν στὴν ψυχή. Πλοῦτο ἐμπειρίας καὶ κυρίως, βαθειᾶς συναισθήσεως αὐτοῦ ποὺ ἔλαβες ἐκείνη τὴ γκρίζα Κυριακὴ τοῦ Νοεμβρίου μηνός. «Τὸ γὰρ διακονεῖν Σοι μέγα...»! Πράγματι...

π. Κ.Ν. Καλλιανός