Λίγο πρίν ἀπό τό σύνορο τῆς νύχτας

(Στοχασμοὶ βεβαιωμένης ἀναπόλησης καὶ νοσταλγίας)

Περασμένη ὥρα, μὲ τὴν ἡσυχία νὰ στεφανώνει τὸ γύρο σου ὑγρὸ τοπίο, καθὼς ἡ βροχὴ  κι ἡ χειμωνιάτικη νύχτα συμμαζεύει τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχή, ἀπομακρύνει κάθε περισπασμό, ἀρχειοθετεῖ τὰ ζητούμενα καὶ τὰ ἐπαναεξετάζει μὲ προσοχή, φιλοτιμία καὶ συγκίνηση. Γιατὶ ἀναμφίβολα, κομμάτια ψυχῆς εἶναι αὐτὰ ποὺ σκέφτεσαι, ἐμβιωμένος χρόνος, ποὺ παρῆλθε μὲν, ὡστόσο ἡ σκιά του κρυσταλλώθηκε μέσα στὸ εἶναι, γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμη σπίθα ποὺ θ᾿ ἀνάψει τὴ λαμπάδα,  ὁποὺ θὰ φέξει ν᾿ ἀναγνωστεῖ ἡ κάθε σελίδα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, τὸ κατάστιχο τῆς καθημερινότητας.

Περασμένη ἡ ὥρα, ἀλλὰ κι ὁ καιρὸς ποὺ πέρασε πολύς. Ἑβδομήντα χρόνια ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μισάνοιξαν τὰ μάτια κι εἶδες τὸν κόσμο... Χρόνια φορτωμένα μὲ προσδοκίες, ὄνειρα, σχέδια κι ἀναμονές. Καὶ κάπου στὸ πίσω μέρος ὅλων αὐτῶν ἡ ἀποτυχία, ἡ φαρμακωμένη, δηλαδή, αἴσθηση τῆς ἀστοχίας μὲ τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀνησυχία νὰ γίνονται κόμπος στὸ λαιμό. Κι ὅμως, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ, ἄν δεῖς τὰ πράγματα θὰ πιστοποιήσεις ὅτι ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι τὸ Ἀντίβαρο μέσα στὴν ὅλη σου βιοτή. Αὐτὸ δηλαδή, ποὺ τὰ ζυγιάζει ὅλα, αὐτὸ ποὺ διακρατεῖ τὶς ὅποιες ἰσορροπίες. Μὲ τὰ ὅσα ὑπὲρ καὶ μὲ τὰ ὅσα κατά. Γιὰ νὰ συνεχίζεται ὁ βίος. Αὐτὸς ὁ ἀβέβαιος, ὡστόσο τὸσο ἑλκυστικὸς ἐπίγειος βίος.

Κι αὐτὲς τὶς ἀποτυχίες  ξανακοιτᾶς ἀπόψε. Τὶς ξαναβλέπεις, λοιπόν, πασπαλισμένες μὲ πατίνα χρόνων ἰκανῶν, πιὸ ἰσχνές τώρα πιά, χωρὶς τὸ ἀγχωτικὸ κι ἀπωθητικὸ πεδίο τους, ἀλλὰ μὲ μόνο τὸν ἄσβεστο πυρήνα τους,  μέσα στὸν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ὅλη ἱστορία. Ἡ ἱστορία σου ἀπὸ τὸ χθὲς ἴσα μὲ τὸ σήμερα, ποὺ βεβαώνει τὴν ἐγκόσμιο πορεία σου, τὴν συνύπαρξή σου μὲ τοὺς ἄλλους συνανθρώπους. Μιὰ συνύπαρξη δομημένη πάνω σὲ φιλίες, ἀνταγωνισμοὺς παὶ περιπέτειες κάποτε. Περιπέτειες ποὺ τὶς προκαλεῖ αὐτὴ ἡ συνάντηση μὲ τοὺς ἄλλους, μὲ τὸν κόσμο, σὲ διάφορα πάντα ἐπίπεδα καὶ ἐπικοινωνιακὲς ταχτικές. Γιατὶ μέσα στὴν ὅλη ἐγκόσμιο διαδρομὴ του ὁ ἄνθρωπος συναντᾶ «λαιστρυγόνας καὶ κύκλωπας καὶ τὸν κακὸν Ποσειδώνα» ποὺ ταράζουν τὰ νερὰ τοῦ ταξιδιοῦ του καὶ κλυδωνίζουν, ἐπικίνδυνα κάποτε, τὸ σκάφος. Εἶναι δὲ οἱ διακινδυνεύσεις αὐτὰ ποὺ διαφοροποιοῦν τὰ πράγματα μέσα στὴν ὅλη τὴν πορεία τῆς ζωῆς. Διακινδυνεύσεις ποὺ θυμίζουν τὸ ἀτελὲς τῆς ἀνθρωπίνης παρουσίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμβιωμένη αἴτηση τοῦ κάθε συνειδητοῦ πιστοῦ ποὺ εὔχεται: «Λαμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς...». Μεγαλεῖο ὁ λόγος καὶ ἀκόμα μεγαλειωδέστερη ἡ αἴτηση, ἡ καρδιακὴ αἴτηση τοῦ κάθε πιστοῦ, ποὺ στὸν πυρήνα της βρίσκεται πάντα ἡ ἔγνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

(ὑπὸ ἑτοιμασίαν δοκιμή)

π. Κ.Ν. Καλλιανός