Ήρθε ο Λάζαρος...

 
...ήρθαν τα Βάγια, ήρθε κι ο υιός της Παναγίας.
Μάρθα κλαίει και η Μαρία 
Λαζαρον τον αδελφόν τους, τον γλυκύτατον καρδιακόν τους
Πέντε μέρες τον ζητούσαν... 
"Πες μας Λάζαρε τι είδες, εις τον Αδην όπου πήγες;"
"Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,
της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον,
δώστε με λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι...
 

Με αυτό το συρτό τραγούδι-μοιρολόϊ, με αυτά τα λόγια περίπου,  έβγαιναν τα παιδιά με μιά στολισμένη κούφα κατεβασμένη μέχρι τους ώμους, που έκρυβε το κεφάλι τους στους δρόμους και τα σοκάκια στα Θεραπειά, κάποτε. Από ότι θυμούμαι έβγαιναν δυό-δυό, το επιχείρησα και εγώ μιά φορά με την κούφα στολισμένη με μαργαρίτες και για παρέα, τον Χαρίλαο τον ξάδελφό μου. Δεν πήγαμε και πολύ μακριά, μέχρι το τσαρσί, στα πισινά του, μέχρι την θεία Ελένη. Μιά και μόνη φορά, δεν το ξαναέκανα, ήταν βαρύ το φορτίο. 
  
Ήταν και που δεν κατάλαβαινα  τι σχέση είχαν τα ποντίκια με την γιορτή του Λαζάρου, αλλά έμπαιναν και αυτά μέσα στο τραγουδάκι που γινόταν σχεδόν χαρούμενο προς το τέλος του...
 
-Εξω ψύλλοι, ποντικοί, μέσα ήλιος και χαρά και καλή νοικοκυρά- Και του χρόνου! Φυσικά περίμεναν τα παιδιά το φιλοδώρημά τους. 
 
Την άλλη μέρα Κυριακή Των Βαΐων και «Βάγια-Βάγια των Βαγιών, τρώμε ψάρια και κολιόν, και την άλλην Κυριακήν, τρώμε κόκκινο αυγό».
 
Καλά να είμαστε όλοι, Και του Χρόνου!
 
Νίκη Beales
Του Λαζάρου, 2023
Buckingham, Αγγλία