Πέθαναν κάποτε, τὴν ἴδια μέρα, τρεῖς παλιοὶ μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ὁ Ὀλλανδὸς Φὰν Μπάστεν, ὁ Βραζιλιάνος Πελὲ καὶ ὁ Ἀργεντινὸς Μαραντόνα, ποὺ τὸν ἀποκαλοῦσαν καὶ θεὸ (τῆς μπάλας βέβαια). Πᾶνε στὸν Παράδεισο, χτυπᾶνε τὴν πόρτα, τοὺς ἀνοίγει ὁ ἅγιος Πέτρος καὶ τοὺς ὁδηγεῖ μπροστὰ στὸν Θεὸ γιὰ νὰ κριθοῦν. Πρῶτος ἐξετάζεται ὁ Φὰν Μπάστεν καὶ λέει:
- Ἐγώ, Κύριε, δὲν ἤμουν καὶ πολὺ πιστός. Ἤμουνα ὅμως πολὺ καλὸς παίκτης καὶ παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ζητοῦσα τὴ βοήθειά σου, πέτυχα πολλά. Ὡστόσο ποτὲ δὲν ἀρνήθηκα τὴν ὕπαρξή σου.
- Πολὺ καλά, κάτσε στὰ ἀριστερά μου, ἀπαντάει ὁ Θεός.
Δεύτερος παίρνει τὸν λόγο ὁ Πελέ.
- Ἐγώ, Κύριε, ἤμουνα πολὺ πιστός. Σὲ κάθε ἀγώνα ἔκανα τὸν σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικὰ βιβλία καὶ μὲ τὸ ταλέντο ποὺ μοῦ ἔδωσες ἀνέβασα πολὺ τὸ ποδόσφαιρο.
- Ναί, βέβαια, τὸ ξέρω. Κάτσε στὰ δεξιά μου, ἀπαντάει εὐχαριστημένος ὁ Θεός. Καὶ σύ, Ντιέγκο, τί ἔχεις νὰ μοῦ πεῖς; Ποῦ νὰ σὲ βάλω ἐσένα; ρωτάει γυρίζοντας πρὸς τὸ μέρος τοῦ Μαραντόνα.
- Ἐμένα, …Κύριε, …χμ! …σωστά, ποῦ νὰ μὲ βάλεις; Γιατί, νά! …νομίζω πὼς …ἔχεις κάτσει στὴ θέση μου!!!
No comments:
Post a Comment