Ιεραποστολή στην Αφρική

  

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ - ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

Αγαπημένοι φίλοι της Κοινότητάς  μας,

 

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να σας περιγράψω μια όμορφη εμπειρία που είχα στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή στη χώρα Ουγκάντα της Αφρικής. Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε πριν από 12 περίπου χρόνια και θα ήταν αυτονόητο να να μην έχω πολύ καθαρές μνήμες για να μοιραστώ. Εδώ όμως συμβαίνει κάτι το παράδοξο. Η μνήμη είναι πολύ καθαρή, τα διδάγματα πάντα επίκαιρα και οι αισθήσεις ζωντανές. Επίσης δεν θα είχα το σθένος να σας μιλήσω σήμερα αν δεν ήμουν πεπεισμένη πως η σημερινή ομιλία θα μας μεταφέρει κάπου αλλού και θα μας γεμίσει με σκέψεις θεϊκής δοξολογίας. Σκέψεις που έχουμε ανάγκη να κάνουμε για να μας δίνουν ελπίδα και προσμονή. Ανάγκη για να κατεβάσουμε λίγο τον ουρανό στη γη ή να ανεβάσουμε τη γη στον ουρανό.

 

Σήμερα μιλάμε για ιεραποστολή εδώ στην ενορία των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου του Bristol, με τον Απ. Παύλο να είναι ο Απόστολος των εθνών, ενώ μετά την ομολογία του Απ. Πέτρου ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.16:17) o Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία, και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ.16,18).

 

Ας μιλήσουμε όμως πρώτα για το πως ξεκίνησε όλο αυτό.

 

Η κάθε διακονία που επιτελείται από τα μέλη της εκκλησίας μας, από την πιο μικρή μέχρι και την πιο σπουδαία είναι αποτέλεσμα του πυρός του θείου πόθου. Αυτό το πυρ που ο ίδιος ο Κύριος έβαλε στη γη με τον εχρομό Του, ή διαφορετικά θα λέγαμε πως είναι η έκχυση του ελέους του Θεού ως αντανάκλαση στην ψυχή του ανθρώπου. Από αυτή την πνευματική φλόγα που δεν σβήνει ποτέ αποκτήθηκαν οι Θείες αλήθειες και εμπνεύστηκαν  άνθρωποι να κάνουν έργα με σκοπό τον αγιασμό και την κατεύθυνση της ανθρωπότητας στην οδό της σωτηρίας της. Πολλές φορές όλοι μας ακούγοντας ιεραποστολικά νέα αισθανόμαστε αυτόν τον πόθο, κάπου βαθιά μέσα μας θα θέλαμε να είμασταν συμμέτοχοι μιας τέτοιας διακονίας, ή σπεύδουμε να ενισχύσουμε με συνδρομές, φανερά ή κρυφά. Αυτό είναι απότέλεσμα αυτού του πυρός του θείου πόθου.

 

Ας μιλήσουμε τώρα όμως για την αφορμή αυτού του ταξιδιού και όχι για την αιτία...

 

Αφορμή για την επίσκεψη σε αυτή την ορθόδοξη ιεραποστολή στην χώρα αυτή στάθηκε μια εκπομπή που η αδερφή μου παρακολούθησε κάποιο απόγευμα στην ελληνική τηλεόραση και μου εξέφρασε την επιθυμία της να επισκευτεί το μέρος αυτό και να δει την ιεραποστολή από κοντά εκείνο το καλοκαίρι. Αμέσως έσπευσα να δώ και εγώ την εκπομπή και μου γεννήθηκε η ίδια επιθυμία. Στην εκπομπή αυτή ομιλητής ήταν ο πατέρας Ιωάννης Kibuuka που από το 1997 διακονεί στην Ιεραποστολή της Ουγκάντας και είναι αρχιερατικός επίτροπος σε μια περιφέρεια (Luwero-Nakasongola). Γεννήθηκε στην Ουγκάντα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, όπου συνδέθηκε με την Αδελφότητα της Ορθοδόξου εξωτερικής ιεραποστολής της Θεσσαλονίκης που ιδρύθηκε το 1963 από τον μεγάλο πρωτοπόρο της ιεραποστολής στους ιθαγενείς αφρικανούς αδελφούς μας π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Ο ιεραπόστολος αυτός όταν είχε επισκευθεί την χώρα την δεκαετία του ’60 έγραψε σε πνευματικούς του φίλους: «Βοηθήστε με. Ο κόσμος εδώ διψά για την Ορθοδοξία, για τον Χριστό και συγχρόνως πεινά».

 

Η Ουγκάντα είναι ένα κράτος της Κέντρο-Ανατολικής Αφρικής, πάνω στον Ισημερινό με πληθυσμό περίπου 30.000.000 εκατ. κατοίκους. Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Καμπάλα, με σχεδόν 1.000.000 κάτοικοι.

 

Είναι μια φτωχή χώρα, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω των εμφύλιων συγκρούσεων και ο μέσος όρος ζωής των κατοίκων είναι χαμηλός (43 χρόνια για τους άνδρες και 45 για τις γυναίκες), ενώ το 51% του πληθυσμού έχει ηλικία μέχρι 14 ετών.

 

Οι συνθήκες υγιεινής είναι γενικά άσχημες. Ο πληθυσμός υποφέρει κατά καιρούς από ελονοσία και διάφορα εντερικά και αφροδίσια νοσήματα. Κατέχει την τρίτη θέση σε παγκόσμια κλίμακα σε αριθμό φορέων AIDS, μετά τις Η.Π.Α. και τη Βραζιλία,  ενώ μόλις το 20% των κατοίκων έχει πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.

 

Το 2000 το 37% του συνολικού πληθυσμού ήταν αγράμματοι και μόνο το 44% των παιδιών φοιτούσαν σε σχολείο.

 

Η Ουγκάντα υπήρξε βρετανική αποικία και απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1962. Οι κάτοικοί της έζησαν ένα σκληρό και αιματηρό δικτατορικό καθεστώς, μια εποχή κτηνωδίας, την περίοδο 1971-78, όταν ο ταγματάρχης Ίντι Αμίν Νταντά πήρε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Από τότε άλλα δύο πραξικοπήματα έχουν πραγματοποιηθεί με αποτέλεσμα η πολιτική κατάσταση της χώρας να είναι έκρυθμη και οι συγκρούσεις και εμφύλιες διαμάχες πολλές.

 

Η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην χώρα αυτή γίνεται τα τελευταία χρόνια όλο και πιο αισθητή. Η Ιερά Μητρόπολη Καμπάλας και πάσης Ουγκάντας ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας.

 

Το έργο της ιεραποστολής είναι δύσκολο γιατί η χώρα αυτή μαστίζεται από εμφυλίους και έχει πολλά οικονομικά προβλήματα. Είναι από τις πιο φτωχές και ταλαιπωρημένες χώρες της Αφρικής. Οι ιδιαίτερες δυσκολίες καθιστούν και το έργο της ιεραποστολής πολύ σπουδαίο.

 

Η εκκλησία εκεί καλείται καταρχήν να αντιμετωπίσει την πείνα και την φτώχεια. Οι ιεραπόστολοι με την βοήθεια της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας αναλαμβάνουν την σίτιση παιδιών σε 100 ενορίες συνολικά σε όλη τη χώρα. Η βοήθεια της Ελλάδας, οικονομική και ηθική είναι πολύ σημαντική. Οι άνθρωποι όμως έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να μάθουν μόνοι τους να αυτοσυντηρούνται και η εκπαίδευση πλέον οδεύει προς τα εκεί.

 

Η εκκλησία έχει επίσης να αντιμετωπίσει την ορφάνια, αποτέλεσμα των κακών συνθηκών διαβίωσης, των εμφυλίων και των ασθενειών, κυρίως του AIDS και της ελονοσίας. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά είναι ορφανά και η Εκκλησία αναλαμβάνει την στέγασή τους. Η ανάγκη για την προστασία των ορφανών είναι πιο μεγάλη αν σκεφτείτε πως σε κάποιες περιοχές υπάρχουν ακόμα τελετές με παιδοθυσίες ως απόρροια των παλιών δοξασιών και θρησκειών! Πολλά παιδιά χωρίς γονείς και χωρίς κανέναν να τα φροντίζει γίνονται θύματα ανθρωποθυσίας.

 

Επίσης, έργα της ιεραποστολής είναι η δημιουργία σχολείων για τα χιλιάδες παιδιά που έχει υπό την εποπτεία της η Μητρόπολη, η πληρωμή των δασκάλων και των καθηγητών, η δημιουργία εκκλησιών και η υγειονομική περίθαλψη των παιδιών.

 

Οι ιεραπόστολοι προσπαθούν πολύ, το έργο τους είναι μεγάλο και δύσκολο και απαιτεί 24ωρη ενασχόληση με όλη τους την ψυχή.

 

Σκοπός του ταξιδιού μας σ’ αυτή τη χώρα ήταν να γνωριστούμε με τους νέους της, να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες, να πάρουμε μια μικρή γεύση του τρόπου ζωής τους, να δούμε πώς βιώνουν την Ορθοδοξία και να προσφέρουμε μια μικρή βοήθεια. Μετά από 23 ώρες ταξίδι προσγειωθήκαμε σε έναν πολύχρωμο, πολύβουο, γεμάτο μουσική κόσμο! Τα μάτια μας δεν προλάβαιναν να συγκρατούν εικόνες γεμάτες έντονο πράσινο και κόκκινο! Τα αυτιά μας δεν προλάβαιναν να συγκρατούν λέξεις και μουσικές! Όλα ήταν τόσο διαφορετικά! Ήμασταν στην Αφρική!

 

9 Αυγούστου 3.00 μ.μ. άφιξη στο αεροδρόμιο του Εντέμπε, όπου μας περίμεναν ο πατέρας Ιωάννης Κιμπούκα και ο πατέρας Εμμανουήλ. Στις 4.00 μ.μ. άφιξη στην περιοχή της πρωτεύουσας Καμπάλα, όπου είναι και η έδρα της ιεραποστολής. Φιλοξενηθήκαμε στην ενορία του Αγ. Νικολάου. Η υποδοχή ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Άνθρωποι, χωρίς να μας έχουν δει ποτέ στη ζωή τους, έρχονταν να μας καλωσορίσουν, να μας σφίξουν το χέρι, να μας βοηθήσουν με τις αποσκευές. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καμπάλας και έξαρχος πάσης Ουγκάντας Ιωνάς, που ήταν πνευματικός ηγέτης περισσοτέρων από 100,000 κατοίκων της Ουγκάντας, είχε πει σε κάποια παιδιά της Μητρόπολης  να είναι πάντα μαζί μας, κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Στην άφιξή μας επίσης βρήκαμε και δυο ακόμη Ελληνίδες, τη Μαρία και την Κατερίνα, που είχαν φτάσει εκεί λίγες μέρες πριν από εμάς, με στόχο να βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο. Την επόμενη μέρα γνωρίσαμε τον Μητροπολίτη Καμπάλας και πάσης Ουγκάντας Ιωνά και επισκευτήκαμε την ενορία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Degeya. Αξίζει εδώ να αναφέρω κάποια σπουδαία λόγια του Σεβασμιώτατου σχετικά με την ιστορία της Ορθοδοξίας στη χώρα. Τα λόγια του είναι ανεξήτιλα στη μνήμη μου.

 

O Αρχιμανδρίτης Obatia και ο επίσκοπος Mukasa ήταν οι πρώτοι κατηχητές του προτεσταντικού δόγματος στην Ουγκάντα στις αρχές του 1900.  Ο Μητροπολίτης Ιωνάς μας είπε: Αυτοί οι δυο λοιπόν διάβασαν βιβλία για την ιστορία του Χριστιανισμού και ανακάλυψαν ότι οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους με τρόπο ακατάλληλο για τους αληθινούς Χριστιανούς. Άρχισαν να μελετούν διεξοδικά τη Βίβλο ελπίζοντας κάποτε να βρουν την αλήθεια, ο ένας από αυτούς ο Rebuen Mukasa (ή αλλιώς Σπάρτας), συνάντησε σε ένα λεξικό τη λέξη «Ορθοδοξία» και ενδιαφέρθηκε για τη σημασία της. Εκεί ονομαζόταν «αληθινή Εκκλησία, Μητέρα Εκκλησία». Έδειξε αυτό στους φίλους του και άρχισε να αναζητά περισσότερες πληροφορίες για την Ορθοδοξία.

 

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το έτος 1919. Άρχισαν να στέλνουν επιστολές σε όλο τον κόσμο με ερωτήσεις για την Ορθοδοξία. Ένας Αμερικανός πολίτης αφρικανικής καταγωγής, ονόματι George Alexander McGuire τους έστειλε κάποια βιβλιογραφία για την μη κανονική «Αφρικανική Ορθόδοξη Εκκλησία» του. Τότε ο Ρεμπουέν Μουκάσα και οι φίλοι του πείστηκαν τελικά να ιδρύσουν αυτή τη θρησκεία στην Αφρική.

 

Οι φίλοι δεν σταμάτησαν την αναζήτησή τους εδώ. Ο Ρεμπουέν Μουκάσα και οι υποστηρικτές του βρήκαν έναν ιερέα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τον πατέρας Νικόδημο, που ταξίδεψε στην Αφρική και βάφτιζε. Ήρθε στην Ουγκάντα και έμεινε για περίπου 18 μήνες διδάσκοντας τον πατέρα Μουκάσα, τον Ειρηναίο (Μαγκίμπη), τον Θεόδωρο (Νανκιάμα) και τους φίλους του στην Ορθόδοξη Πίστη. Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Τους συμβούλεψε να υπαχθούν στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.  Έστειλαν πολλές επιστολές στην Αλεξάνδρεια, αλλά δεν υπήρχε απάντηση. Στο μεταξύ βάπτισαν κόσμο και άνοιξαν πολλές ενορίες κινούμενοι κυρίως με τα πόδια ή με ποδήλατα. Απέκτησαν πολλούς οπαδούς, αλλά χωρίς εξωτερική βοήθεια ο π. Μουκάσα δεν μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του. Τελικά ταξίδεψαν με τα πόδια μέχρι που έφτασαν στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, όπου πέρασαν αρκετά χρόνια διδασκόμενοι τι είναι η Αγία Ορθοδοξία, και τελικά χειροτονήθηκαν και στάλθηκαν πίσω στην Ουγκάντα.

 

Ο Ρεμπουέν Μουκάσα ονομάστηκε πατέρας Σπάρτας αργότερα και ο λόγος ήταν γιατί διάβαζε πολύ για την ιστορία των αρχαίων Σπαρτιατών.

 

Αξίζει να σημειωθεί πως ο πατέρας  Θεόδωρος το 1972 χειροτονήθηκε Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως Τανζανίας. Το 1992 εξελέγη Επίσκοπος Ουγκάντας. Το 1994 εξελέγη πρώτος Μητροπολίτης της νεοσύστατης Μητροπόλεως Καμπάλας και πάσης Ουγκάντας. Εκοιμήθη στις 17 Ιανουαρίου 1997.

 

Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε έναρξη της Ορθοδοξίας στους γηγενείς Αφρικανούς Ουγκαντέζους το 1919 οι οποίοι θεωρούν πως με τη φώτιση του Θεού οι ντόπιοι αφρικανοί της Ουγκάντας ένιωθαν πως υπάρχει μια διαφορετική πίστη που λέγεται Ορθοδοξία.

 

Η Ορθόδοξη κεντρική Αφρική βρίσκεται υπό την Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Τα σχολεία διοικούνται από αυτή αλλά ακολουθούν το εκπαιδευτικό σύστημα της Ουγκάντας. Στα σχολεία αυτά έχουν τη δυνατότητα να μάθουν ελληνικά. Επίσης μαθαίνουν τα ελληνικά φαγητά, τα τραγούδια, τους χορούς και τα έθιμα.

 

Η δεύτερη ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι η ιστορία του πατέρα Ιωάννη Κιμπούκα, εξωτερικός ιεραπόστολος Ουγκάντας από το 1996, ο οποίος μεσα από το κάλεσμά του ήταν και η αφορμή για αυτό το ταξίδι μας. Τα λόγια του απλά, ταπεινά, χωρίς ταπεινολογία ή ταπεινοσχημία.

 

Όπως πάρα πολλά παιδιά που έρχονται από την Αφρική στην Ελλάδα και μετά δυσκολεύονται να γυρίσουν πίσω μετά τις σπουδές τους, έτσι και εγώ είχα πάρει την απόφαση να μείνω στην Ελλάδα.

 

Όμως το έτος 1996 ήρθε στην Ελλάδα ο Μακαριστός Μητροπολίτης Θεόδωρος και ήταν βαριά άρρωστος. Όταν πήγα να τον επισκεφτώ στο νοσοκομείο, με παρακάλεσε να επιστρέψω στην πατρίδα και να τον βοηθήσω στο έργο της ιεραποστολής. Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι όταν είχα τελειώσει το Δημοτικό σχολείο στην Ουγκάντα, οι γονείς μου δεν είχαν τις δυνατότητες να πάω στο Γυμνάσιο και κατέφυγα στην πόλη να βρω δουλειά, δεκατριών χρονών παιδί.

 

Στην πόλη με βρήκε ο Μητροπολίτης και με πήρε κοντά του. Αυτός ο άνθρωπος που με μάζεψε από τους δρόμους, με σπούδασε και έτσι έγινα ιερέας. Τώρα λοιπόν που ήταν βαριά άρρωστος με ήθελε κοντά του. Ήμουν σε δύσκολη θέση.

 

Αφού το κουβεντιάσαμε με την οικογενειά μου, αποφασίσαμε να πάω μαζί του και να μείνω για όσο καιρό ήταν άρρωστος και μόλις γίνει καλά να επιστρέψω. Πράγματι έφυγα για την Ουγκάντα αλλά δυστυχώς στις αρχές του έτους 1997 κοιμήθηκε.

 

Τότε συνέβη κάτι που άλλαξε τα σχέδιά μου.

 

Ήταν τα πολλά ορφανά και άπορα παιδιά· τα είδα να κλαίνε για μέρες ασταμάτητα, για τον άνθρωπο που τα βοηθούσε. Ζήλεψα τον Μητροπολίτη και είπα μέσα μου ότι αυτά τα δάκρυα των παιδιών ήταν αρκετά να εξαλείψουν τις αμαρτίες του και έτσι θα πήγαινε στον παράδεισο.

 

Όμως τα παιδιά είχαν ερωτήσεις: «Ποιος θα μας βοηθήσει τώρα; Τι θα κάνουμε που πέθανε ο πατέρας;». Κάποιος έπρεπε να τους δώσει απαντήσεις. Ήθελαν να ακούσουν κάποιον να τους πει: «Μη φοβόσαστε, θα βρούμε ένα άλλον πατέρα Θεόδωρο».

 

Ήθελα να φωνάξω να τους πω: «Εδώ είμαι!», αλλά είχα αμφιβολίες για το πώς θα τα καταφέρω να βοηθήσω στο μεγάλο αυτό έργο και έτσι το κράτησα μέσα μου. Όμως η απόφαση είχε παρθεί. Θα παρέμενα στην Ουγκάντα για να φροντίζω τα ορφανά και τα άπορα παιδιά της Εκκλησίας.

 

Ήθελα να πάω στα παιδιά της ενορίας του χωριού μου, αλλά ο Μητροπολίτης που είχε αναλάβει τότε την Μητρόπολη δεν μου έδωσε τις ευλογίες του. Ήθελε να είμαι κοντά του και να εργάζομαι στα γραφεία της Μητρόπολης, αλλά και εγώ επέμενα ότι στο γραφείο δεν κάθομαι. Τελικά συμφώνησα αντί να πάω στην ενορία του χωριού μου που ήταν μακριά από τα γραφεία της Μητροπόλεως, να πάω στην ενορία της Μεταμορφώσεως που ήταν κοντά για να τον βοηθάω μερικές μέρες.

 

Η ενορία της Μεταμορφώσεως ήταν τότε μια μικρή ενορία με λιγότερο από 20 χριστιανούς. Είχε όμως ένα μεγάλο κτήμα με πολλά χωριά τριγύρω. Μου άρεσε και είπα ότι εδώ θα μείνω, θα εργαστώ και θα πεθάνω. Με ποδήλατο πηγαίνω από χωριό σε χωριό και τους μιλάω για τον Χριστό, για τη μόρφωση, για την υγεία και τους συμβουλεύω να μάθουν να δουλεύουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Έγινα ένα με αυτούς και τους αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Στην πρώτη ομαδική βάπτιση, βάπτισα 200 άτομα...

 

Αγαπητοί φίλοι, θα ήθελα εδώ να μοιραστώ κάποιες προσωπικές μου σκέψεις σχετικές με της ιεραποστολή.

 

Είναι η Ιεραποστολή ανάγκη ή πολυτέλεια; Και εδώ έρχεται η απάντηση, αλοίμονο αν δεν κάνει η Εκκλησία ιεραποστολή, γιατί αυτή η ιεραποστολική συνείδηση έχει πορεία σε βάθος χρόνων από την στιγμή της ίδρυσής της από το Ιησού Χριστό και χρειάζεται και η εξωτερική και η εσωτερική ιεραποστολή μέσα στην πατρίδα. Ο κάθε αρχιερέας, ιερέας ή πιστός έχει χρέος ανεξαρτήτου διακονήματος να αυξάνει την ποιότητα και την πρόοδο της Εκκλησίας και μετά ακολουθεί και η ποσοτική αύξηση. Μα ήδη όταν τελείται σωστή Θεία Λειτουργία είναι από μόνη της μια ιεραποστολή έλεγε ο Άγιος Σοφρώνιος του Έσσεξ. Η ιεραποστολή δεν είναι προσηλυτισμός. Είναι Βάπτιση, Διδασκαλία και Μετάνοια. Και πως συνδέεται η μετάνοια; Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν μπορούν να κρυφτούν. Ο λαός χρησιμοποιεί μια φράση που λέει οτι ο βήχας και τα λεφτά δεν κρύβονται. Δεν γνωρίζω αν η παροιμία επαληθεύεται πάντα, γνωρίζω όμως ότι υπάρχει κάτι άλλο που όταν γεμίζει την καρδία του ανθρώπου ποτέ δεν κρύβεται, είναι αδύνατο να κρυφτεί, είναι η χαρά! Ο χαρούμενος άνθρωπος λάμπει ακτινοβολεί και σκορπίζει τη χαρά γύρω του. Πολλές αιτίες χαράς υπάρχουν όπως η υγεία, οι επιτυχίες, η δόξα, τα κέρδη και οι απολαύσεις... αλλά η μεγαλύτερη και βαθύτερη χαρά που ζητάει ο άνθρωπος έχει σχέση με την ψυχή και είναι η λύτρωση από την αμαρτία και αυτό γίνεται μέσα από τη Μετάνοια. Ο αληθινά μετανοημένος άνθρωπος έχει πράγματι αληθινή χαρά. Και όχι μόνο έχει χαρά αλλά η χαρά αυτή περισσεύει στην καρδία του, ξεχειλίζει και εκχύνεται στο περιβάλλον του. Ο πρώτος και αυθόρμητος τρόπος για να την εκδηλώσει είναι οτι νιώθει την επιθυμία να τη μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να τους μιλήσει και να τους κηρύξει αυτά που δοκίμασε και γνώρισε. Δείγμα της αληθινής μετάνοιας είναι η προσπάθεια του μετανοούντος να φέρει και άλλους κοντά στον Χριστό, με άλλα λόγια η ιεραποστολή. Η μετάνοια και η ιεραποστολή δεν χωρίζονται είναι αχώριστες αδερφές.

 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο κατεξοχήν ιεραποστόλος - απεσταλμένος του Θεού Πατέρα και κεφαλή της Eκκλησίας. Αυτός την κάνει την ιεραποστολή και όλοι οι υπόλοιποι Προφήτες, Άγγελοι Απόστολοι, Μάρτυρες, Άγιοι, ιερείς και πιστοί είμαστε συνεργάτες.  Η Eκκλησία μας επίσης ονομάζεται Αποστολική γιατί εκτελεί Αποστολικό έργο. Η αληθινή Εκκλησία είναι αυτή που ιδρύθηκε από τον Χριστό το 33 μ.Χ., αυτή που χειροτόνησε τους πρώτους Αποστόλους  και αυτοί τους επισκόπους κοκ και ζούμε αυτή τη διαδοχή μέχρι τις μέρες μας. Ο Απόστολος Παύλος μάλιστα στήριξε φωτισμένος το κήρυγμα του ευαγγελίου στους εθνικούς και όχι ως κατεξοχήν προνόμιο των Ιουδαίων. Τα υπόλοιπα δόγματα δεν ζούνε αυτή τη διαδοχή σήμερα, δεν παίρνουν αυτή τη σκυτάλη που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός στους Αποστόλους. Η Αποστολική διαδοχή έχει ως αποτέλεσμα την Αποστολοκή διακονία ή διδασκαλία και η ιεραποστολή ανοίγει τον δρόμο για να έρθει ο Χριστός γρηγορότερα στη γη με τη Δευτέρα παρουσία.

 

Η ιεραποστολή γίνεται από την Εκκλησία και πρέπει να έχει την ευχή της Επισκοπής και του πνευματικού πατέρα. Εμείς τότε είχαμε την ευχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Αθανασίου, που τότε  ήταν Πρω­το­σύγ­κελ­λος της Ι­ε­ράς Μη­τρο­πό­λεως Κα­στο­ρίας.

 

Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη όταν φέρνω στη μνήμη μου τη τέλεση της Θείας Λειτουργίας, τους ύμνους και τις προσευχές στους ναούς που παρευρεθήκαμε. Οι ελληνικές σημαίες στόλιζαν τις εκκλησίες και που και που οι ιερείς χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Πραγματική ευλάβεια και δίψα για το μυστήριο, μικροί και μεγάλοι. Παρόμοιες στιγμές με αυτές της πρώτης Εκκλησίας πιθανόν. Μάτια γεμάτα ενθουσιασμό και αν δούμε και ετυμολογικά τη λέξη εν-θουσιασμός αυτά τα μάτια είχαν μέσα τους τον Θεό. Τον περίμεναν τόσα χρόνια για να φτάσει εκεί και έφτασε όταν αυτό ήταν το θέλημα Του.

 

(Ακολούθησε παρουσίαση με εικόνες και βίντεο και μετά έγιναν ερωτήσεις και γενική συζήτηση).

 

Ουρανία Τζιμούλη

Κατηχήτρια Ι.Ν. Απ. Πέτρου και Παύλου

[Ομιλία στην Πνευματική Σύναξη της 26^ης Μαρτίου 2023]