Χειροτονητήριος Λόγος

 

Του Ιερολογιωτάτου π. Γρηγορίου Φλωρίδη εις Πρεσβύτερον 2/2/2025

 
Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας,
Σεβασμία των Αγίων αρχιερέων χορεία,
Εντιμότατοι Άρχοντες του τόπου,
Εξοχώτατοι Πρόξενοι της Ελλάδος και της Κύπρου
Άγιε Πρωτοσύγκελλε της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μας,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Αγαπητοί μου αδελφοί Χριστιανοί,
Λαέ του Θεού ηγιασμένε,
 

'Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.’
 
Όμως, ο Θεός, Θεός του "ἐλεεῖν καί σώζειν" ενσαρκώνεται στις εικόνες Του, στους ανθρώπους, δηλαδή σε όλους εμάς που αποτελούμε την Εκκλησία Του.
 
Πριν λίγες εβδομάδες μόνο, εορτάσαμε αυτό ακριβώς δηλ. το μέγα μυστήριο της ενσάρκου επιφανείας του Υιού και Λόγου του Θεού.
 
Και στη δική μου προσωπική ιστορία διαπιστώνω την άρρητη αγάπη Του, όπως ενσαρκώνεται, πρωτίστως, στο πρόσωπο του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, προσκυνητού, αυθέντη και δεσπότη όλων ημών κυρίου μοι κυρίου Βαρθολομαίου, ως γνήσια εικόνα και έκφραση της Ορθοδόξου θεολογίας και πίστεως.
 

Ενσαρκώνεται σε Σας Σεβασμιώτατε, τον προεστώτα της θείας ευχαριστίας της τοπικής Εκκλησίας, που ως φιλεύσπλαχνος πατέρας πάντοτε έχετε τα χέρια Σας ανοικτά για να δίνετε και να προσφέρετε το είναι Σας προς την διακονία της Βιβλικής και ιστορικής κατα Θυάτειρα Εκκλησίας. Είστε για μένα καθημερινό παράδειγμα εργατικότητας και φιλανθρωπίας. Ιδιαίτερα η έμφαση που δίνετε σε θέματα λειτουργικής και κανονικής τάξεως, αλλά και η αγωνία σας για την πανορθόδοξη ενότητα εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Χωρίς υπερβολή Σας οφείλω το ζήν και το ευ ζήν Θεοτίμητε Πάτερ και Δέσποτα.
 
Υποστασιάζεται και στον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κλαυδιουπόλεως κ. Ιάκωβο, τον και ευεργέτη μου για την εμπιστοσύνη Του στην αναξιότητά μου, για την ενθάρρυνσή του και την έμπνευσή του στους δρόμους της ποιμαντικής διακονίας. Ως Αρχιερατικώς προϊστάμενος της κοινότητος του Απόστολου Βαρνάβα, καταφέρνει πάντα να μεταμορφώνει το μέτριο σε άριστο, και καθημερινώς να μας εμπνέει σε αγώνες επιτυχούς διαποίμανσης ασφαλούς πορείας σε εύδιους λιμένες.
 

Αυτά ισχύουν και για τον Πνευματικό μου Πατέρα, που με αναγέννησε πνευματικά τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Ιλίου κ. Ραφαήλ, ο οποίος με την πρόνοια του Θεού και το κατα πάντα ευλογημένο και χαρισματικό παράδειγμά του, εκφράζω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου διότι με τις συμβουλές αλλά κυρίως με την προσευχητική του παρουσία στη ζωή μου με καθοδήγησε στην ιερωσύνη, στην διακονία της Εκκλησίας, και μου ενέπνευσε την ζωή της ολοκληρωτικής αφιερώσεως. Με παρέλαβε σκεύος ανομίας και με κατέστησε σκεύος εκλογής. Το φωτεινό του πρόσωπο θα παραμένει για μένα πάντα κοινοποίηση εμπειρίας, προσφορά αγάπης, και πρότυπο ποιμαντικής μαρτυρίας.
 
Όχι λιγότερα οφείλω στον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αμορίου κ. Νικηφόρο για την πραγματικά άξια θαυμασμού φιλοξενία του, που μου προσέφερε τόσο απλόχερα. Θέλω να τον διαβεβαιώσω με μεγάλη συγκίνηση και αισθήματα υπερηφανείας ότι η φαινομενική μας απόσταση είναι μόνον τοπική και όχι τροπική. Και πάντοτε τον αισθάνομαι πλησίον ως έγγιστα! Είναι για μένα υπόδειγμα αρχοντιάς, ήθους και στοργικής έγνοιας. Η Ιερά Βασιλική Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή των Βλατάδων, αυτός ο Παλαμικός και Βυζαντινός θησαυρός της Συμβασιλεύουσας, εκπέμπει το φώς του Φαναρίου, το οποίο ζει και φαίνει πάσι ως τηλαυγής φάρος, μαζί με την ησυχαστική παράδοση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Επιζητώ, Σεβασμιώτατε, τις πρεσβείες του Μεγάλου αυτού φωστήρος της Οικουμένης, αλλά και του Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ, και όλων των συγχρόνων ασκητών και Αγίων, οι οποίοι παραδίδουν την αγιοπνευματική εμπειρία της προσευχής, της εν Χριστώ αρετής και της ασκήσεως σε κάθε εποχή. Για τον λόγο αυτό η Ιερά Πατριαρχική Μονή του Τιμίου Προδρόμου εδώ στην Αγγλία παραμένει μια πνευματική όαση χρηστομίμητης πολιτείας του αγγελικού βίου στην ένσαρκη βιωτή. Όπως και η Αθωνική πολιτεία που στο πρόσωπο του πατρός Παλαμά σήμερα δείχνει πάντοτε την ουράνια πορεία και στοχοθεσία του απολύτου ιδεώδους της ενσαρκώσεως του Ευαγγελικού Λόγου.
 

Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στον καθηγητή και σύμβουλο των διδακτορικών μου σπουδών π. Χρήστο Φιλιώτη για την ακαδημαϊκή του προσφορά και ιδιαιτέρως ιερατική του διακονία και οικουμενική μαρτυρία στο Στρασβούργο. Επίσης, στον σεβαστό Κοσμήτορα π. Αθανάσιο Γκίκα, σύμβουλο καθηγητή μου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, για την θεωρητική κατάρτιση και την έμπρακτη μεταστοιχείωση στο θέμα της ενοριακής ζωής στο πλαίσιο μιας τοπικής Εκκλησίας. Στους προκοσμήτορες της Σχολής, καθηγητές κυρίους κυρίους Χρυσόστομο Σταμούλη για την πολυδιάστατη ανθρωποκεντρική του δημιουργικότητα και θεολογική σκέψη και Θεόδωρο Γιάγκου, Καθηγητή του Κανονικού Δικαίου, για την ακριβή βίωση της κανονολογικής παραδόσεως.
 
Στους εφημερίους της κοινότητός μας, πατέρες Παναγιώτη Ντίκ και Πέτρο Γεωργίου για την λευιτική τους παρουσία και συνοδοιπορία στον αμπελώνα της τοπικής Εκκλησίας. Ο πρώτος με διδάσκει την εμπράγματη διακονία και ο δεύτερος την υμνολογία της, συναρπαγή για το αρτιότερο βίωμα. Τους ευγνωμονώ γιατί με συμπληρώνουν στις ελλείψεις μου.
 

Στο σημείο αυτό θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω τον πρόεδρο της Κοινότητας, εντιμότατο Άρχοντα του Οικουμενικού Θρόνου κ. Μάριο Μηναΐδη, και τα μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αποστόλου Βαρνάβα, ιδιαιτέρως την ερίτιμο κα Μερόπη Λιβέρα γιατί στα πρόσωπά τους αναπληρώνεται η οικογένεια μου. Στους εξοχωτάτους Προξένους τον κ. Γενικό της Κύπρου Οδυσσέα Οδυσσέως, και της Ελλάδος κ. Χρήστο Γούλα για την δυναμική και ενωτική παρουσία τους και μαρτυρία της μεγάλης και της μικρής πατρίδος. Στον κύριο Άρη Χαραλαμπίδη, πρόεδρο της Κυπριακής Αδελφότητος, στο πρόσωπο του οποίου καθρεφτίζεται για μένα το πρόσωπο του μακαριστού πατρός μου, που από το Σεπτέμβριο του 2022 αναπαύεται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα παρίσταται αοράτως και χαίρει το πνεύμα του.
 
Με τα ταπεινά αυτά λόγια, ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, Σεβασμιώτατε και Θειότατε Πάτερ και Δέσποτα, επιτρέψτε μου να κλείσω την ομιλία μου και παρακαλώ όλους εσάς αγαπητοί μου Αδελφοί να με έχετε στην προσευχή Σας ώστε να με ανέχεται ο άγιος Θεός και να με αξιώνει η θεία Χάρις Του να μη μολύνω το Θυσιαστήριο Του και να μη φανώ ανάξιος των προσδοκιών Σας. Αμήν.
 

Your Eminence Archbishop Nikitas of Thyateira and Great Britain,
Holy Hierarchs,
Esteemed Archons of the Holy and Great Church of Christ,
Your Excellencies Consuls of the Hellenic Republic and the Republic of Cyprus,
Worshipful mayors of Haringey and Barnet, Sue Jameson and Tony Vourou,
Very Reverend Archimandrite Nephon, Chancellor of our Archdiocese,
Reverend Presbyters, Diaconate in Christ,
Dear brothers and Sisters,
 
I stand before the Lord’s holy altar in awe, with gratitude to God, and with appreciation to His Holy Church. Firstly, and foremost, I express my gratitude to Your Eminence, as You embody the fullness of Christ’s body here in the United Kingdom, enabling all of us - your clergy and the faithful - to live out the magnificent joy of the foretaste of His kingdom, particularly here within the eucharistic synaxis. On February 19th 2023 Your Eminence ordained me to the diaconate, on the Sunday of the Last Judgement. I humbly pray, that with God’s transfiguring grace which forever moulds, heals and completes, along with Your Eminence’s prayers, example and guidance, I may live, now as a presbyter and priest of the ark of salvation, by the words ‘‘Truly, I say to you, as you did it to one of the least of these my brethren, you did it to me.’ (Matt 25:40) I pray that through the intercessions of St Gregory Palamas and with the example of my spiritual father, His Grace Bishop Raphael of Ilion, I may serve the Church faithfully, sincerely, and in simple terms, practice what I preach, live out what I advise, placing my own trust and my very being in the hands of God’s providence and His Fatherly embrace and care. Elder Aimilianos of Simonopetra reminds us that only when we come to the realisation of our own unworthiness and sinfulness can we draw closer to God, as he writes, so we then ‘become acquainted, love each other and finally be united.’ The Orthodox Church in this country, under the guidance of Your Eminence Archbishop Nikitas, has truly opened her arms to all peoples, making our rich liturgical, spiritual, pastoral and ascetic tradition passed down from the very day of Pentecost, accessible to all backgrounds and all peoples; for God ‘wants all people to be saved and to come to the knowledge of truth.’ (1 Tim 2:4) I pray I am able to reflect this calling and this responsibility stemming from the grace of the holy priesthood, in each and every element of my ministry. I can only express my heartfelt appreciation to all who are prayerfully present here, particularly my mother who brought me into this world, unconditionally and endlessly cares for me and has shown so much sacrificial love. I have learnt a lot from my mother; forbearance, contentment and sacrificial love. It brings me great joy that recently she has, in a sense, re-affirmed and further expressed her Christian faith, by commencing catechism with Fr Mark in Glasgow, a clergyman who has had an impact on my own journey within the life of the Church. 
 

Your Eminence, allow me to recall two very simple yet powerful and meaningful phrases of yours, which you shared in wisdom and with fatherly love. Firstly, I recall dropping you off at Thessaloniki airport following my ordination to the diaconate. As I greeted Your Eminence and bid you farewell as you entered the airport terminal I wholeheartedly said ‘θα σας τιμήσω με την διακονία μου.’ I will try honouring you with my ministry. To which you replied, I know. These two words were all that I needed to be assured of your support, your care - not only for me but for all your clergy who you have chosen to serve your church, under your omophorion. 
 

I also thank Your Eminence for offering me perhaps the wisest pieces of advice a celibate clergyman may hear. You told me an unmarried clergyman must have, not only experience of administration, but of parish life. Though I may not have realised its utmost significance back then, I certainly do now. I am grateful for being appointed here in this community consisting of the historical churches of the Dormition of the Mother of God and St Barnabas. A community served by the beloved Archbishop Gregorios of blessed memory, Metropolitan Athanasios of Kolonia and now by His Grace Bishop Iakovos, who has patiently and graciously looked after me, supports me, and guides me, as I try to assist Him in his administrative and pastoral ministry here in North London. 
 

Allow me to thank the holy hierarchs and clergy, particularly those who have travelled afar, including His Grace Bishop Maximus of Melitene, to whom I am truly grateful for His prayerful presence and gracious support, as well as Fr Athanasios Melissaris, Protopresbyter of the Ecumenical Throne and president of the faculty of Social Theology of the Νational and Kapodistrian University of Athens. I thank the Archdeacons George and Andronikos for their brotherly love and cooperation. The monastics who remember me in their prayers, all the blessed families who have embraced me and encouraged me in our new initiatives and ministries, to our community and school committee members, leaders and office staff with whom I work on a daily basis with such harmony, ethos and collaboration. 
 

Finally, a humble thought to the young people who are here today. My own albeit limited experience tells me that the Church truly is a family, we are a family in Christ. Beyond our biological hypostasis, or way of being, or to put it simply beyond our own family unit at home, we are also continuously invited into an ecclesial mode of being, a wider family called the Church of Christ. Within this family, the Risen Lord transforms, heals and renews each of us and moulds us into heirs of His kingdom. Your Eminence, beloved in the Lord, please pray I am able to be and remain a vessel of this sanctifying work, in our broken and unfair world which forever seeks the sun of righteousness and the lover of humankind, Amen.