Wednesday 5 November 2008

Ελαιόδενδρα

Ευρισκόμενος την προηγούμενη εβδομάδα στη Χαλκιδική είδα με χαρά μου και φωτογράφησα κάποια ελαιόδενδρα γεμάτα ελιές.

Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, γιατί ήταν φορτωμένα με υγιέστατο καρπό ελιάς κι επίσης γιατί οι ελιές ήταν υπερμεγέθεις. Όταν ρώτησα ντόπιους κατοίκους μου ανέφεραν ότι αυτές είναι οι χαρακτηριστικές ελιές της Χαλκιδικής.


Ενδιαφέρον ήταν ότι σε κάποια ελαιόδενδρα οι ελιές ήταν πράσινες ενώ σε άλλα (στον ίδιο τόπο) το χρώμα τους ήταν προς το μαύρο, δηλαδή σχεδόν έτοιμες για συγκομιδή. Άλλωστε δεν είναι μακριά ο καιρός που οι παραγωγοί θα κληθούν να τις μαζέψουν από τα ευλογημένα δένδρα.


Ας θυμηθούμε και το σχετικό ποίημα του Μαβίλη:
.
Η ΕΛΙΑ
.
Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει
σα νάθελε να σε νεκροστολίσει.
.
Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι
της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει
στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι,
στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίσει.
.
Ώ πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτική βοή που κάνουν,
ολοζώντανης νιότης ομορφάδες
.
που σα θύμησες μέσα σου πληθαίνουν.
Ω να μπορούσαν έτσι να πεθαίνουν
και άλλες ψυχές, της ψυχής σου αδερφάδες.


Επίσης, ένα άλλο όμορφο ποίημα, του Γιάννη Τζανή, είναι το εξής:
.
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Η ΕΛΙΑ
.
Τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον
Ευλόγησες, Κύριε,
Και της Ελλάδας την ελιά
Που γέμισε τους λόγγους,
Σκαρφάλωσε σε ράχες και πλαγιές,
Γαντζώθηκε λάβαρο αγέρωχο
Επάνω στους σκληρούς,
αδούλωτους μαυροντυμένους βράχους
Και πεντακόσια χρόνια σκοτεινά
Στάλαζε της υπομονής το έλεος
Κράτησε αναμμένο το καντήλι της ψυχής,
Ζέστανε την ελπίδα της Ανάστασης...
.
Τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον
Ελλάδα, το φτωχό σον το ψωμί,
Κουράγιο επιούσιο,
Τον οίνο της μεταλαβιάς,
Αναίμακτη μετάγγιση της πίστης,
Το λάδι στις καθημερνές πληγές
Και την πικρή ελιά
Στην πείνα, στην ανάγκη
Στους ισχνούς ατέλειωτους αιώνες...
.
Κύριε ευλόγησε ξανά
Τη χρυσοπράσινη ελπίδα στις απότομες πλαγιές
Στους κουρασμένους βράχους,
στα υπομονετικά βουνά
Ζεστό μανδύα σε καιρούς δοκιμασίας...
.

4 comments:

P. Kapodistrias said...

Μού άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση! Και ο λόγος της Ποίησης για το ευλογημένο Δέντρο!

Λάβετε και την δική μου συμβολή:
http://pakapodistrias.blogspot.com/2007/11/blog-post_20.html

Anastasios said...

@ π.κ.,

Πάντα με συγκινούσε η ελιά. Μια θεία μου στη Νεμέα είχε λιοτρίβι. Στα παιδικά μου χρόνια πήγαινα εκεί όταν μαζεύονταν οι ελιές και παρακολουθούσα τις εργασίες μέσα στο λιοτρίβι. Θυμάμαι ακόμα τις ωραίες μυρωδιές.

Κι η δική σου ανάρτηση για την ελιά πολύ όμορφη.

Anonymous said...

Ένα ελαιόδεντρο με το λαδί του χρώμα με γαληνεύει. Γεμίζει τη ψυχή μου με ειρήνη και ελπίδα. Μου θυμίζει το Χριστό και την πατρίδα...ΑΣ

Anastasios said...

@ ΑΣ,

Όπως το λες ακριβώς. Η ελιά συνδέεται από αρχαιοτάτων χρόνων με την ιδέα της Πατρίδας και από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης με την θρησκεία και αργότερα με την αγιασμένη Εκκλησία μας.

Αξίζει της τιμής, της αγάπης και της προσοχής μας.