Σύμπτωση (;)

Τον Ιούνιο 2007 και τον Οκτώβριο 2008 επισκέφθηκα το Άγιον Όρος. Φιλοξενήθηκα στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου. Και στις δύο περιπτώσεις είχα την ευκαιρία να περπατήσω στα δάση που περικλείουν το Βατοπαίδι και να επισκεφθώ το Κελί του π. Νεκταρίου, αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Εκεί γνωρίσθηκα με τον π. Νεκτάριο, έναν γλυκύτατο και ευγενέστατο μοναχό, με καταγωγή από τη Νάξο. Μου έκαναν εντύπωση η φυσική συμπεριφορά και η ανεπιτήδευτη τρυφερότητά του, καθώς επίσης και το ανοιχτόκαρδο πνεύμα φιλοξενίας.

Φέτος, κατά την τελευταία ημέρα της παραμονής μου στο Βατοπαίδι, τον είδα στο προαύλιο της Μονής, μετά τη νυκτερινή Ακολουθία. Ήταν περίπου 8.30 το πρωΐ και πηγαίναμε στην Τράπεζα για το καθιερωμένο φαγητό. Μετά τον τυπικό χαιρετισμό ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες. Μου είπε ότι εκείνη την ημέρα επρόκειτο να βγει από το Όρος και μετά το φαγητό θα πήγαινε στο λιμάνι να πάρει το καραβάκι για την Ιερισσό. Του είπα ότι κι εγώ θα έπερνα το ίδιο καραβάκι κι έτσι δώσαμε ραντεβού στον Αρσανά της Μονής.

Μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε στο λιμανάκι περιμένοντας το καράβι της γραμμής. Με ρώτησε που επρόκειτο να πάω και του απάντησα ότι θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη. Μου πρότεινε να με πάρει μαζί του, αφού ένας φίλος του θα έστελνε τον γιό του με το αυτοκίνητο από την Θεσσαλονίκη για να τον μεταφέρει από την Ιερισσό στην συμπρωτεύουσα. Δέχθηκα με χαρά, γιατί έτσι θα γλύτωνα αρκετό περπάτημα και ταλαιπωρία.

Όταν φθάσαμε στην Ιερισσό μας περίμενε στο λιμάνι ο νέος με το αυτοκίνητο και αφού βάλαμε τις βαλίτσες στο χώρο αποσκευών ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Στη διάρκεια της διαδρομής ομιλούσαμε για διάφορα θέματα. Κάποια στιγμή ο π. Νεκτάριος με ρώτησε σε ποιά περιοχή της Θεσσαλονίκης πηγαίνω. Του απάντησα πως πηγαίνω στην Άνω Τούμπα. Κι εγώ, μου λέει. Άρα θα σε πάω μέχρι εκεί. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μάλλον ήθελε να με εξυπηρετήσει και γι’ αυτό είπε πως πάει κι εκείνος εκεί που πήγαινα κι εγώ.

Όταν μπαίναμε στην πόλη με ρώτησε ξανά που ακριβώς πηγαίνω στην Άνω Τούμπα. Του απάντησα πως πηγαίνω κοντά στο Χαρίσειο Γηροκομείο. Κι εγώ, μου λέει, εκεί πηγαίνω. Θα πάμε μαζί. Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Του λέω: π. Νεκτάριε, δεν χρειάζεται να με πάτε μέχρι εκεί. Αφήστε με όπου σας βολεύει και εγώ θα πάρω ένα ταξί. Όχι, μου λέει, θα πάμε μαζί. Όταν μπήκαμε στο δρόμο που οδηγούσε προς το Χαρίσειο Γηροκομείο και πια το βλέπαμε μπροστά μας, με ρώτησε σε ποιά πλευρά του Γηροκομείου πηγαίνω. Στα δεξιά, του είπα, πίσω από τον Ι.Ν. Αγ. Νεκταρίου (αυτός είναι ο Ναός του Γηροκομείου). Εκεί πηγαίνω κι εγώ, μου λέει. Άρχισα να θεωρώ πως πολύ πιθανόν να θέλει απλά να με πάει στο σπίτι των συγγενών μου, όπου επρόκειτο να φιλοξενηθώ.

Όταν φθάσαμε κοντά στο Ναό του Αγ. Νεκταρίου με ρώτησε σε ποιό δρόμο ακριβώς πηγαίνω. Του ανέφερα τον δρόμο. Κι εγώ σ’ αυτόν τον δρόμο πάω, μου λέει. Δεν μπορούσα να πιστέψω στ’ αυτιά μου. Αφού πάμε στον ίδιο δρόμο, μου λέει, πες μου και τον αριθμό της πολυκατοικίας. Εγώ πάω στο Νο. 9 του λέω. Εγώ πάω στο Νο. 7, μου λέει. Μέχρι να τελειώσουμε την κουβέντα μας είχαμε ήδη φθάσει στον προορισμό μας. Οι δύο πολυκατοικίες ήταν ακριβώς δίπλα - δίπλα η μία στην άλλη. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, πήραμε τις βαλίτσες μας, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και του λέω: Εγώ θα είμαι σ’ αυτήν την πολυκατοικία, γέροντα, στον πρώτο όροφο. Κι εγώ, μου λέει, σ’ αυτή την διπλανή, επίσης στον πρώτο όροφο.

Έμεινα άναυδος. Από ολόκληρη την Θεσσαλονίκη έγινε έτσι ώστε και οι δυό μας να πηγαίνουμε στον ίδιο δρόμο και να φιλοξενούμεθα τελικά σε διπλανά διαμερίσματα. Σύμπτωση;